Hoe laat je je kinderen goed afscheid nemen van een hamstervriendje? Al bij het ontbijt komen zware thema's op tafel terwijl de levenloze Hummer vlak naast ons ligt. Wat blijft er van je over als je dood gaat? Als na de dood alleen je "schilletje" overblijft, waar gaat je ziel dan naartoe? Werkt dat hetzelfde bij mensen? En als je binnenkant bepaalt hoe je bent, waarom worden mensen dan vaak gediscrimineerd om hun buitenkant?
We hebben een piepklein doosje gezocht om onze bejaarde Hummer knus in te leggen. De kinderen hebben allebei een lief afscheidsbriefje geschreven. En nu gaan we hem in de tuin op een eigen plekje begraven. Het regenachtige weer helpt voor het vleugje dramatiek. Al met al is het een mooi en waardig afscheid.
Het klinkt raar. Maar kinderen kunnen beter aan de dood en het verdriet daarvan wennen,als het een huisdier betreft.En al die zingevingsvragen,vaak maken ze daar zulke mooie opmerkingen over. Daar kunnen wij volwassenen van leren. groeten Izerina
BeantwoordenVerwijderenToen ik dit las was ik weer even terug in de tijd. Hoeveel kanariepietjes, hamsters etc. in sigarenkistjes bij mijn vader in de tuin liggen begraven, weet ik niet meer. Wel herinner ik me scherp de begrafenis van Worteltje, onze goudvis. Nadat ik, 8 jaar oud, voor de wc geknield van mijn vader een weesgegroetje had moeten opzeggen trok hij met een plechtig gezicht de wc door met de woorden "Zo, nu gaat Worteltje naar de goudvissenhemel" ik hoor het hem nog zeggen...
BeantwoordenVerwijderenKinderen kijken er echt anders tegen aan. Twee maanden geleden kreeg ik te horen dat Heidi, onze 5-jarige St Bernard, alvleesklierkanker had (dezelfde ziekte die mijn moeder had, misschien dat ik daarom zo heftig reageerde) We hebben haar laten inslapen dat kon echt niet anders, maar ze dacht toen we haar meenamen naar het grasveldje bij de dierenarts dat ze naar huis ging. Tot het allerlaatst probeerde ze me te blijven aankijken met die trouwe bruine ogen (hemeltje ik zit alweer te huilen) Tranen stroomden over mijn wangen, net als bij mijn zoontje van 5. Ik wist niet hoe ik hem moest troosten. Totdat hij zijn betraande gezicht naar me ophief en aan me vroeg: "Is Heidi nu in de Hemel"? Ja, Heidi is nu in de hemel, zei ik. Waarop hij met een brede lach door zijn tranen heen zei: Gaan we nu een nieuwe hond kopen? Ik kon er niets aan doen maar ondanks het heftige verdriet schaterde ik het uit. Het is inderdaad zo, Kinderen kijken er heel anders tegenaan. Heidi is trouwens bij "haar" kalfjes, waar ze altijd mee speelde en zo goed over waakte, voor de stal begraven. Een mooier plekje voor haar is er niet.
We hebben nu een hond uit een frans asie, die erg op Heidi lijkt, qua karakter. Heel toevallig, want ik was eigenlijk via de computer op zoek naar de fokkers van Heidi en toen verscheen Sanne's foto op mijn computer, echt puur toeval. Met een noodoproep, men wilde haar laten inslapen. Sanne is een schat van een hond en net zo onstuimig als Heidi. Een vriendin van me zei laatst "Vind je dat nu niet toevallig? Alsof Heidi er de hand in heeft gehad, dat kan toch niet anders?" En weet je, dat dacht ik nu ook!
Groetjes, Monique
@Izerina: tja, zie ook het verhaal van Monique. Ondanks het verdriet kunnen ze ook behoorlijk relativerende opmerkingen maken.
BeantwoordenVerwijderen@Monique: wow, wat een heftig verhaal. En wat prachtig dat Sanne een zo'n waardige opvolger van Heidi blijkt te zijn. Dat maakt het verdriet om het verlies niet minder, maar het is wel een heel mooi soort continuïteit. Toeval bestaat niet...
Wel jammer zeker:(
BeantwoordenVerwijderen