innerlijke drukte

Eigenlijk leef ik al jaren in de zesde versnelling. Ik heb mezelf getraind om veel dingen tegelijk te doen en als ik heel eerlijk ben: het geeft me een kick om te voelen dat ik alle bordjes draaiende weet te houden.

Ik volg het nieuws terwijl ik kook, ik lees mijn stukken terwijl ik de kinderen op woensdagmiddag op de tennis- of ijsbaan heb gezet, ik behandel mijn mail terwijl ik wat telefoontjes pleeg, ik regel kadootjes, afspraken met de orthodontist of kinderfysio tussen de bedrijven door. En als 's avonds de maaltijd op is, de kinderen zijn overhoord en eindelijk in bed liggen, stort ik neer op de bank en kan weinig anders doen dan domme tv-series kijken. Als de telefoon gaat neem ik regelmatig niet op omdat ik te moe ben om nog te praten.

Mijn ongeluk in juli betekende in eerste instantie dat ik niks meer zelf kon doen. Van douchen tot koken; overal had ik hulp voor nodig. Dat was - op z'n zachtst gezegd - even terugschakelen. Het huishouden werd door het gezin overgenomen, mijn werk door collega's en de moestuin afwisselend door een vriendin en door mijn vader. Voor mij bleef weinig anders over dan rusten en revalideren.

Al snel ging iedereen weer over tot de orde van de dag en ik voelde me steeds kleiner en onbelangrijker worden: het werk liep zonder al teveel problemen door, evenals het huishouden. Geen enkel bordje sneuvelde, de mailtjes van vrienden en collega's werden steeds schaarser, mijn (andere) weblog - die ik niet meer kon bijhouden omdat typen lastig was - werd niet meer bezocht. Het voelde alsof ik langzaam aan het verdwijnen was. En dat was behoorlijk deprimerend.

Ik besefte op dat moment dat ik de keuze had om me in dat gevoel weg te laten glijden of om de uitwerking die deze periode had op mijn psychische gesteldheid te analyseren. Ik koos, uit zelfbehoud, voor het laatste.

Met een zekere afstand kon ik zien dat mijn ego het kennelijk nodig heeft om zich onmisbaar en belangrijk te voelen. Het zorgt ervoor dat elke minuut van de dag gevuld is, zodat ik met recht "druk, druk, druk" kan antwoorden als iemand me vraagt hoe het met me gaat. Met als gevolg dat ik, eigenlijk al zolang ik me herinner, haast heb. Zelfs als daar geen aanwijsbare reden voor is: ik erger me in de rij bij de kassa, in de file, als ik iets niet meteen kan vinden. En waarom?

Door een paar maanden noodgedwongen minder te kunnen voelde ik, na een kleine crisis, de rust die onder dat dominante "egolaagje" aanwezig bleek, tevoorschijn komen. Wat een weldaad! Mijn versie twee-punt-nul bleek al die tijd al onder dat schreeuwerige ego-schilletje te zitten!

Nu sta ik op het punt dat ik steeds meer dingen zelf op kan pakken. Ik ga weer meer uren werken en ook in het huishouden neem ik langzamerhand weer mijn aandeel over. En nu is de uitdaging om mijn kersverse inzicht vast te houden en niet opnieuw in de valkuil van extreem multitasken te trappen.

Daarom neem ik me voor om deze maand alles wat ik doe met aandacht te doen. Niet gehaast, geen twee dingen tegelijk, en met mijn gedachten met precies daar waar ik mee bezig ben.
Ik probeer op die manier voortaan niet meer in de zesde maar in - pak 'm beet - de tweede versnelling te leven. En daardoor voortaan een stuk meer te genieten van het uitzicht.