na de stilte

Waar te beginnen als je heel lang zo stil bent geweest? Ik heb sporadisch iets laten zien van waar de energie het afgelopen jaar (!) in is gaan zitten en ik zou graag vertellen dat het nu helemaal klaar is, maar dan zou ik niet eerlijk zijn.

Eind april 2014 kwam het huis te koop waar het allemaal mee begon en dat ik inmiddels (niet zonder trots!) Ons Huis mag noemen. Na een zenuwslopend proces van bieden, een principe-akkoord, toch geen principe-akkoord en uiteindelijk - na lang praten - een definitieve deal, was het van ons. Ik zal de details over asbest, olietank, wespennest boven het plafond en allerhande verbouwingsperikelen besparen, maar geloof me: het waren enerverende maanden en die zijn ons niet in de koude kleren gaan zitten. Van september 2014 tot eind april 2015 is alle vrije tijd, energie en aandacht naar de verbouwing én de verkoop van het oude huis gegaan. Voor ontspanning, laat staan reflectie, was geen ruimte. Ook onze relatief eenvoudige manier van leven heeft in die tijd behoorlijk onder spanning gestaan. Zelf koken zonder pakjes en zakjes? Weinig geld uitgeven? Leven met aandacht voor elkaar en voor de kleine dingen die het leven de moeite waard maken? Ik zou graag zeggen dat we tijdens het hele proces onze bewuste manier van leven hebben volgehouden, maar in werkelijkheid hebben we vooral doorgebuffeld en hadden we er onze handen vol aan het tot een goed einde brengen van de klus.

Eind maart zijn we verhuisd, eind april hebben we ons oude huis overgedragen aan de nieuwe eigenaren; een jong stel dat binnenkort hun eerste kindje verwacht. En dat voelt goed. Nu we eindelijk weer wat rust terugkrijgen is er weer enige ruimte om ons "normale" leven op te pakken en te bespiegelen op wat deze periode me nu geleerd heeft. Een paar conclusies:

Ik werd maandenlang heen en weer geslingerd tussen het mooie vooruitzicht van een fijn nieuw huis en het afscheid van dierbare buren en het achterlaten van de plek waar mijn kinderen zijn opgegroeid (en wij zelf eigenlijk ook). En over dat laatste voelde ik me schuldig, want: wat een voorrecht is het niet om uiteindelijk zo'n huis te kunnen betrekken? Nu de rust weer terugkeert besef ik: verandering brengt stress met zich mee, in welke vorm dan ook. Moeilijke gevoelens wegdrukken brengt je nergens. Er bewust bij stil staan en accepteren dat deze gevoelens er zijn helpt bij de transitie. Het is gewoon niet alleen maar leuk. Het is regelmatig net zo leuk als dat het niet leuk is. En het mag er allebei zijn.

In tijden dat alle aandacht opgaat aan de combinatie van werk en een verbouwing en verhuizing is het eerste wat er bij inschiet het zorgen voor jezelf. Boodschappen doen en koken kost teveel tijd, yoga of meditatie is een niet noodzakelijk tijdverdrijf en tijd doorbrengen met vrienden komt wel weer zodra de verbouwing achter de rug is. Helemaal fout. Ik heb geleerd dat ik juist als het druk en hectisch is mezelf in letterlijke en figuurlijke zin moet voeden, omdat anders de batterij helemaal leeg loopt.

Een verbouwing kost geld. Slopen en breken geeft afval. Maar ook binnen dat gegeven kun je zoveel mogelijk vasthouden aan je principes: het loont de moeite van alles wat uit je huis gebroken of gesloopt wordt te bekijken of je het op een andere manier kunt aanwenden. Of er iemand anders blij mee kunt maken. De oorspronkelijke keuken uit de jaren '60 heeft een nieuwe eigenaar gevonden, evenals twee oude wastafeltjes en diverse lampen. Waar mogelijk zijn materialen hergebruikt en wat er echt weg moest is zo milieuvriendelijk mogelijk afgevoerd.

Een nieuw huis voelt niet meteen als thuis. Ook al zijn we er maandenlang intensief mee bezig geweest, hebben we over alle details nagedacht en heb ik bij het schoonmaken nagenoeg elke vierkante millimeter gezien, de eerste nacht voelde het als slapen in een vreemd huis. De geluiden zijn anders (al die natuur is voor ons ex-stadsmensen echt even wennen!), een oud huis heeft andere gebruiksaanwijzingen en de route naar de dichtstbijzijnde brievenbus, naar het werk of naar school moet uitgezocht worden. De eerste weken voelde het steeds alsof we binnenkort weer zouden moeten "uitchecken". Dat veranderde eigenlijk pas toen op de prachtige eerste Pinksterdag spontaan een flink aantal vrienden en bekenden langs kwam om ons huis te bekijken en te ontgroenen. Een ouderwets rommelige middag in de tuin vol met volwassenen, kinderen, eten en drinken en ouderwets goede gesprekken. Uiteindelijk is het kunnen vieren van het leven met je gezin en je vrienden wat een huis tot een thuis maakt.

Uitzicht vanaf mijn nieuwe werk- annex yogaplek in mijn eigen kantoortje

nieuwe favoriete leesplek in de tuin, tussen de seringen en de Lelietjes van Dalen

de voortgang

Het einde van onze verbouwing is in zicht, maar de laatste loodjes wegen zwaar. We doen zoveel mogelijk zelf (alles zelf doen is onmogelijk gebleken) en combineren dat beide met drukte op het werk. Dat betekent zoveel als: iedere vrije minuut wordt besteed aan klussen in het nieuwe huis, dingen uitpuzzelen voor het nieuwe huis of praten over het nieuwe huis. Vooral het doorlopende switchen hakt erin: op de bouwplaats is het geen probleem is om in een ketelbak met stoffig haar en vegen in het gezicht rond te lopen, terwijl ons 'oude' huis te koop en dus 'in de etalage' staat, waardoor het ook op de meest onbewaakte momenten spic en span moet zijn. Dat laatste valt niet mee met twee pubers die zowel letterlijk als figuurlijk veel ruimte in nemen. Daarnaast is er natuurlijk nog het werk, waar we geacht worden zowel productief als representatief te zijn. Ik overdrijf niet als ik zeg dat we allebei een beetje aan het eind van ons Latijn zijn, ondanks de geweldige hulp die we van familie en vrienden krijgen.

Ik zit er nog teveel middenin om goed op het hele proces te kunnen reflecteren, maar feit is dat vandaag de maand begonnen is waarin we echt gaan verhuizen naar onze nieuwe habitat. Tijd voor een update met wat spectaculaire (althans, in onze ogen) voor-en-na plaatjes.

waar we na de vorige keer gebleven waren...

Nadat de pui er in was gezet

En nu met kersverse laminaatvloer

een ontmoedigende hoeveelheid oude lagen behang

is inmiddels een fotowand voor de kamer van zoonlief

voor dochter van twee krappe kamers één mooie ruime kamer gemaakt

en één van de muren is inmiddels voorzien van prachtig sloophout behang

verbouwing

Ik beken: het is schandalig lang geleden dat ik iets van mij heb laten horen. Dat heeft te maken met het klushuis dat wij hebben gekocht. Het is een project dat niet alleen veel werk met zich meebrengt, maar ook veel overpeinzingen en afwegingen over onze manier van leven. Consuminderen, zuinig leven en het verbouwen en verfraaien van je huis lijkt haaks op elkaar te staan. En vaak doet het dat ook. Weliswaar doen we zoveel mogelijk zelf, letten we goed op de kosten en denken we na over het gebruik van materialen, maar ik kan niet ontkennen dat er iets dubbels in zit. We bouwen aan een plek waar we samen oud willen worden, maar dat is een stevige investering die ervoor zorgt dat we ons "hoera-moment" effectief weer een aantal jaar hebben opgeschoven.

Genoeg stof om weer te schrijven, maar eerst een kleine visuele update over ons project in de afgelopen maanden.

Via Marktplaats iemand blij gemaakt met de keuken die dateerde van medio jaren '60

De muur gaat plaats maken voor een pui met openslaande deuren. Handig dat puberzoon inmiddels over goede spierballen beschikt

Achter de muur bleek een doorgeef kast te zitten

En achter vijf lagen behang trof ik een verrassing aan: een zesde laag

Begin november moest er nog gemaaid worden

Maar twee weken later zag het gras er zo uit

Zondagochtend picknick in het nieuwe huis. Dankzij de hulptroepen vorderen we gestaag

Terwijl thuis ons kleinvee niets vermoedend op ons wacht in het 'oude' huis waar we nog steeds wonen

vakantie

De zomervakantie is aangebroken voor de kinderen en sinds eergisteren ook voor ons. En ook zonder tropische reizen genieten we met volle teugen van de vrijheid en de heerlijke temperaturen. Het valt niet altijd mee om vanuit een situatie van hard werken opeens je tijd in te kunnen delen zoals je dat zelf wilt. De eerste dagen was het ook best even zoeken wat we ook alweer deden als we niet door de agenda gestuurd worden. Maar, al zeg ik het zelf, we hebben de Franse slag snel te pakken. En dat in Den Haag. Een impressie in plaatjes.

Een zomeravond picknick aan het strand

Dochter maakt een custom made dekbedovertrek in het thema van haar toekomstige kamer

Abrikozenchutney uit de moestuin naar eigen recept: een theezakje met geplette pitten meekoken zorgt voor een nog diepere abrikozensmaak

...en mijn geheime finishing touch: een scheutje chilisaus voor een extra 'bite'

Geniet van de zomer allemaal!

verandering

Tot mijn schrik heb ik al bijna twee maanden niets geschreven. Het laatste postje vanaf mijn ziekbed zou de indruk kunnen wekken dat ik nog steeds gevloerd ben, maar niets is minder waar: er zijn grote veranderingen op komst in huize Bewuste Eenvoud.

Kennelijk gebeuren dingen met een reden en zo kwam, na de teleurstelling in februari, een aantal weken geleden alsnog Het Huis op ons pad. Niet een inpakken-verhuizen-uitpakken-klaar huis, maar een huis waar nog stevig aan geklust moet worden om het van ons te maken. Maar ook op een groene plek met een heerlijke tuin en een heuse eigen werkkamer. Na een onderhandelingsproces dat nog het meest leek op een stevige rit in een achtbaan mogen we sinds een dikke week zeggen dat het echt gaat gebeuren. En nu zitten we midden in hypotheekgesprekken, het (opnieuw) verkoop-klaar maken van onze huidige woning en het uitdenken van het masterplan voor het "nieuwe" huis, dat nog de nodige liefdevolle aandacht nodig zal hebben om het eigen te maken.

Zoals dat gaat bij het nemen van belangrijke beslissingen absorbeert dit proces veel aandacht. Maar zet het ook aan het denken: we nemen een volgende stap naar een ander huis in een andere woonplaats waar we over een paar jaar (sneller dan we ons misschien willen voorstellen) zonder de kinderen zullen wonen. Het betekent het herijken van onze dromen: hoe zien we ons leven in de komende jaren voor ons? Hoe verdelen we onze tijd tussen werk en vrije tijd? Wat zijn onze wensen en ambities? Wat vinden we belangrijk?

En stiekem voel ik ook de nodige nostalgie al boven drijven, nog voor we dit huis daadwerkelijk verlaten: dit is de plek waar onze kinderen zijn geworden van prille peuters tot de mooie jong volwassenen die ze nu zijn, waar we heerlijke avonden hebben gehad met elkaar of met vrienden en familie, waar we belangrijke beslissingen hebben genomen aan de eettafel met uitzicht op onze bescheiden maar geliefde postzegeltuin.

Half september krijgen we de sleutel van het nieuwe huis maar in plaats van al mijn energie alleen maar daar op te richten wil ik deze tijd bewust meemaken. Genieten van alle zomerse momenten maar zeker ook van die melancholieke zweem die er nu al omheen hangt, elke keer dat ik me realiseer dat we hier over een paar maanden weg zullen zijn.

Straatfeest

De helm van grote zus gepikt in de eetkamer-in-wording

Nostalgie: toen ons huis nog een hoop zand was (en onze Wes in een draagzak paste)

home sweet home

Mijn huis en ik zijn elkaar even kwijt geraakt. Door de teleurstelling over het nieuwe huis dat last-minute niet doorging ben ik een tijdje 'disconnected' geraakt. En dat terwijl dit huis me al twaalf jaar lang een warm en veilig thuis biedt. Maar bekijk ik mijn vertrouwde omgeving door mijn camera dan zie ik opeens haarscherp dat we het nog hebben, mijn huis en ik. Het huis is wie ik ben, wie wij zijn als gezin. En zoals met iedere relatie is investeren in tijd samen en in liefdevolle aandacht wat ons aan elkaar zal blijven binden.

40 zakken in 40 dagen

Ik ben niet praktiserend Katholiek, maar ik kwam laatst langs een blog waarin de schrijfster vertelde dat zij al een paar jaar achter elkaar de vastenperiode aangrijpt om haar huis te ontdoen van overbodige troep. Zij noemt de uitdaging "40 zakken in 40 dagen" maar neemt de interpretatie van het woord zak gelukkig erg ruim: iets in een boterhamzakje, een kast of in een doos opruimen telt ook.

Ik mag graag denken dat ik de troep na intensieve ontrommelsessies van de afgelopen jaren aardig onder controle heb, maar de waarheid is dat er ook regelmatig weer spullen mee naar binnen komen. Ik heb geen kantoor, dus voor mijn werk sjouw ik documenten en papierwerk mee. De kinderen groeien uit kleding en komen thuis met spullen van school. Knutselprojecten liggen verwaarloosd in een la. Tijdschriften slingeren rond. Enfin, er kan nog best wat gedaan worden aan het rommelvrij maken van huize Bewuste Eenvoud.

Met het voorjaar weer in zicht heb ik dringend behoefte aan een ruim en licht huis, dus ik heb zonder al te veel nadenken bedacht dat ik mee ga in de uitdaging. Iedere dag één plek aan kant maken in de periode van Aswoensdag (morgen dus) tot Pasen en, zoals dat hoort in de vastentijd, een vrije dag per week. Alhoewel dat bij mij niet noodzakelijkerwijs de zondag zal zijn.

De initiatiefneemster van deze 40 dagen-uitdaging heeft links op haar site naar een printbaar logboek en zelfs naar een stickervel waar je op iedere geslaagde dag een sticker mag plakken. Als dat geen motivatie is? Het wordt wat veel om iedere dag verslag uit te brengen van mijn vorderingen, maar als stok achter de deur zal ik foto's maken om in de loop van het proces een keer mijn voortgang te delen. Met de eerste geur van lente in de lucht krijg ik zin om aan de slag te gaan. Wie doet er mee?

over Katholiek gesproken: in dit schattige Brabantse kapelletje was ik afgelopen weekend

teleurstelling

Teleurstelling is een ingewikkelde emotie om mee om te gaan. Boosheid is duidelijk. Verdriet ook. Maar teleurstelling heeft elementen van zo´n beetje alle negatieve emoties en dat maakt het zowel ingewikkeld als overweldigend. Ik kan het weten, want ik zit er op dit moment midden in.

Eerder schreef ik nog blijmoedig dat we serieus bezig waren met de voorbereidingen om een nieuw huis te kopen en ons huidige huis te verkopen. De aankoopmakelaar was ingeschakeld, onderzoeken naar financiële randvoorwaarden en bouwkundige ondersteuning voor de verbouwing waren in volle gang en ons huidige huis is in een rap tempo opgeruimd en opgefrist. Zelfs de tuin ligt er weer pico bello bij en heeft niet meer zo'n Pipi Langkous op het Boerenerf-karakter. En toen kwam het bericht dat 'ons' nieuwe huis - let wel: dat al bijna twee jaar te koop en leeg staat - onder ons neus is verkocht. Terwijl we letterlijk in de startblokken stonden.

Ik besef terdege dat er ingrijpender dingen op de wereld zijn dan dit, maar toch kwam de klap stevig aan. Na lang wikken, wegen, continu op elkaar afstemmen en beelden weer bijstellen hadden we eindelijk een plek gevonden waar we als gezin enthousiast over waren en samen oud wilden worden (en daar is heel wat polderen aan vooraf gegaan!). Nu is alles in één klap tot stilstand gekomen en zijn we weer helemaal terug bij af. Dat is wrang. Hoe ga je nu om met zo'n complex gevoel als teleurstelling?

Ook (of misschien wel: vooral) negatieve emoties geven een kans om te leren over mijzelf en over hoe ik met situaties, met mezelf en met mijn omgeving om ga. Ik merk dat mijn eerste neiging is om te vechten tegen het gevoel; de teleurstelling geen ruimte te geven en hard op zoek te gaan naar iets nieuws om mijn tanden in te zetten. Tegelijkertijd weet ik: ik moet dit gevoel er laten zijn en er geen deadline aan willen hangen. Alle pogingen om het weg te stoppen krijg ik als een boemerang terug, dus ik moet het de tijd geven die het nodig heeft. Het vervelende gevoel echt doorleven en mijn aandacht erbij houden. Dat is ongelofelijk moeilijk, maar op een dieper niveau weet ik dat het de enige manier is. Dus probeer ik als een soort onderzoeker de teleurstelling te observeren, te lokaliseren waar ik het in mijn lijf voel en er naartoe te ademen. Door dat te doen voel ik vrijwel direct ruimte ontstaan en verkramptheid verdwijnen. Daarmee is het zeker niet meteen weg, maar wordt het wat minder overweldigend, wat meer behapbaar.

Ik ben eerder teleurgesteld en ik zal ook nog vaker teleurgesteld worden. Dat is een onderdeel van het leven. Als je na een vervelende ervaring voortaan teleurstellingen gaat vermijden betekent het dat je jezelf continu in bescherming neemt door grote wensen, dromen en emoties uit de weg te gaan. Dan leef je eigenlijk maar op halve kracht en daar kies ik niet voor. Acceptatie is het sleutelwoord. De situatie is zoals hij is en daar verander ik met de beste wil van de wereld niets aan. Als ik niet actief probeer te werken aan het accepteren daarvan loop ik het risico boos en bitter te worden, of te blijven.

Zonder mijn teleurstelling te bagatelliseren, moet ik constateren dat ik op de schaal der dingen best een zondagskind ben. Ik zie om me heen genoeg voorbeelden van mensen die vaker of zwaarder getroffen worden door tegenslag. Los daarvan is mijn grote geluk dat ik beschik over een gezonde dosis optimisme en dat is een belangrijke eigenschap bij het verwerken van tegenslag. Ik kan nu nog even niet goed bij die optimistische basishouding, maar ik weet dat dat wel weer gaat komen. En dat ik, zodra de scherpe randjes er af zijn, kan leren van de situatie en een nieuw plan kan maken. Maar voor nu duik ik nog even onder in de verwerking van een droom die gesneuveld is.

...gelukkig wordt het gewoon weer lente in mijn Vinex-tuin

verandering

Er gebeurt momenteel veel in huize Bewuste Eenvoud. Zoveel dat het soms lastig is om in al het tumult het hoofd koel en het leven simpel te houden. Zo ben ik bij mijn broertje in Chicago geweest en zijn we serieus in de voorbereiding om een nieuw huis te kopen waar we onszelf, als het ons gegund is, de komende -tig jaar prettig zien wonen. Daarnaast heb ik nieuwe werkklussen erbij, zodat de werkweek wat rommeliger verloopt dan te doen gebruikelijk. Hoe bewaar je kalmte en overzicht in dit soort hectische tijden? Ik sta er niet om bekend Miss Zen zelve te zijn, maar ik heb in de loop der jaren wel wat trucs voor mezelf ontwikkeld om gestructureerd en rustig te blijven in periodes van drukte en verandering.

• Het weekmenu in ere herstellen. Met een volle agenda en rommelige werkweken is het eerste wat er bij in dreigt te schieten het diner. Hoe verleidelijk is het om een pizza aan te laten rukken of een patatje te halen als je laat thuis komt en weinig in huis hebt? Maar om op de been te blijven is het belangrijk om gezond te blijven eten. Bovendien is het zonde om zuurverdiend geld meteen door te sluizen naar de snackbar of pizzakoerier, terwijl een thuis bereide maaltijd goedkoper en ook nog lekkerder is. Dus is het weekmenu weer terug van weggeweest, zodat we maar één keer boodschappen hoeven te doen. Per dag weten we wat er gekookt moet worden: in het weekend iets uitgebreider en op dagen dat we laat thuis zijn gezond maar vlug.
• Maak een gewoonte van 'clean as you go', zodat rommel binnen aanvaardbare grenzen blijft zonder dat je er veel extra tijd aan kwijt bent. Direct na het eten afruimen, de trap afnemen met de vaatdoek die op weg is naar de wasmachine (die boven staat bij ons), met een schuursponsje de douche uitdoen tijdens het douchen. Ik heb nooit beweerd dat ik een huishoudelijk wonder ben, toch?
• Laat de tv regelmatig uit. Na een lange werkdag geeft een tv alleen maar meer prikkels en zorgt er bovendien voor dat de interactie met andere gezinsleden minimaal is. Door een muziekje op te zetten in plaats van de tv wordt een goed gesprek of het lezen van een boek een stuk eenvoudiger.
• Zet na werktijd de laptop, smartphone of wat er dan ook voor devices met internet in huis zijn uit, of zorg dat de 'pushfunctie' van de e-mail uit staat. Berichten die 's avonds binnenkomen staan er de volgende dag ook nog.
• Blijf niet piekeren over wat je allemaal nog moet doen, maar maak afvinklijstjes met een planning. Als je hoofd te vol zit met dingen die nog moeten gebeuren dan kan dat je behoorlijk in de weg zitten (ik spreek uit ervaring). Ik maak er een gewoonte van een lijst te maken met dingen die ik nog moet doen met een datum waarvoor het gebeurd moet zijn en een vakje waarin ik kan afvinken. Alleen al het maken van zo'n lijstje zorgt dat ik het daarna kan loslaten. En het afvinken is iedere keer weer erg bevredigend.
• Voer een ouderwets huisvrouwen-ritme in dat past bij je weekindeling. Vroeger was het maandag - wasdag, dinsdag - strijkdag, enzovoort. Bij mij ziet dat ritme er iets anders uit, afhankelijk van hoe vroeg ik de deur uit moet of hoe laat ik thuis ben, maar er is wel degelijk een ritme. Dat creëert overzicht en bovendien weet je wat je te doen staat en, belangrijker nog, wanneer het klaar is voor die dag.
• Geef prioriteit aan yoga, meditatie of dagboek schrijven. Zorg dat je iedere dag even 100% tijd voor jezelf hebt. Al is het maar een kwartiertje.

Hebben jullie gouden tips om structuur in je leven en huishouden aan te brengen in tijden van drukte en verandering?

En tenslotte nog wat foto's van mijn tripje naar mijn broer die tegenwoordig downtown Chicago woont, alwaar het bitterkoud maar ongelofelijk mooi en gezellig was.

Selfies kunnen op deze manier best :-)

kinderstress

Ik las laatst dit leuke artikel over waarom Nederlandse kinderen de gelukkigste kinderen ter wereld zijn. De redenen variëren in dit stukje van weinig stress met betrekking tot schoolprestaties tot het feit dat kinderen elke dag wit brood met hagelslag mogen eten. Een aantal dingen die voor ons Nederlanders heel normaal zijn, worden vanuit het perspectief van een Californische expat-moeder opeens toch bijzonder.

Ik merk dat veel reacties op het stuk gaan over het Nederlandse schoolsysteem dat volgens sommigen iets te rooskleurig wordt voorgesteld. Ik vind daar zelf ook van alles van, maar dat was niet waar ik het over wilde hebben. Waar ik het wel over wil hebben is dat Nederlandse kinderen naar mijn ervaring vaak wel degelijk gebukt gaan onder stress, verwachtingen en lange dagen. De eerste volle schoolmaand zit er op en ik merk hoe de ontspanning van de lange vakantie bij mijn kinderen langzaam weggedrukt wordt door verplichtingen, huiswerk en lange schooldagen. Ik weet het, school hoort erbij (ze zouden het ook niet willen missen als ze de keuze hadden) en bovendien bereidt het ze voor op hun latere werkzame leven. Maar toch bekruipt me weleens het gevoel dat ze wel heel jong moeten meerennen in een systeem dat zij zelf niet mee verzonnen hebben.

Uiteraard, leren is een natuurlijk proces; vanaf het moment dat kinderen hun eerste ademteug nemen, begint het leren. Kijken, ervaren, onderzoeken en wat later vragen stellen en lezen; kinderen lijken geprogrammeerd om kennis op te zuigen en informatie te verwerken. Nog voor het op school werd aangeboden had mijn dochter interesse in letters en cijfers en zocht ze zelf manieren om daar mee te werken. Zucht naar kennis is bij de meeste kinderen aangeboren en het is prachtig om te zien hoe al heel jong een voorkeur voor talige of meer onderzoekende vakken aan het licht komt. Mijn beide kinderen hebben het geluk met een aardige intelligentie op de wereld te zijn gekomen en met hun mooie schooladviezen lagen in principe alle mogelijkheden voor ze open.

Maar met mogelijkheden komt ook stress om de hoek kijken. Want: de verwachtingen van de school, de omgeving en - laat ik vooral niet heiliger dan de Paus zijn - de ouders zijn hooggespannen. Het is zonde om je potentie niet ten volle te benutten! En daarom is, na de relatief rustige veiligheid van de basisschool, de race begonnen in een veel competatievere middelbare school. En bekruipt me regelmatig het gevoel dat we (de samenleving, het schoolsysteem, de ouders, maar vlak ook de eigen vriendengroep van de kinderen niet uit) onze kinderen zelf in dat hamstermolentje aan het duwen zijn. Waar ze zich vervolgens rond middelbare leeftijd zelf weer uit los moeten worstelen? Of manmoedig mee blijven rennen totdat ze - met de actuele levensverwachting - na hun 71ste met pensioen mogen?

Kortom, wat me bezighoudt is: hoe breng ik daar voor mijn kinderen balans in aan? Hoe zorg ik dat ik ze bescherm tegen het gevoel dat ze "niet goed genoeg" zijn als ze niet mee-rennen en consumeren in het tempo dat tegenwoordig de norm lijkt te zijn? Dat ik ze niet onbewust zelf de richting van de ratrace op duw? Dat ze weten dat ze hun eigen keuzes kunnen maken, vanuit hun diepste overtuiging, en niet per se moeten kiezen wat er van ze verwacht wordt? Dat kan maar gedeeltelijk door als ouders het goede voorbeeld te geven. En, eerlijk is eerlijk, ergens zit er ook in mij nog steeds een Calvinistisch stemmetje dat vindt dat mijn kinderen hun goede stel hersenen goed moeten gebruiken.

Ik heb mijn kinderen al van jongs af aan kennis laten maken met meditatie en verschillende manieren om te reflecteren op wie ze zijn en wat ze willen. Toen ze heel klein waren deed ik dat door verhaaltjes voor te lezen. Mijn oudste zit sinds haar tiende op tieneryoga waar ze veel leert over rust vinden en lief zijn voor zichzelf. Met mijn jongste heb ik online een (engelstalige) "cursus" gedaan waarin hij leerde over hoe je naar jezelf en naar de wereld kan kijken vanuit een positieve inslag. De mate waarin de boodschap bij ze aankomt varieert, maar ik hoop ze zo wel wat bagage mee te geven om bewust hun eigen keuzes te maken. En ze - voor zover mogelijk - te behoeden voor fouten die ik zelf heb gemaakt.

Hoe kijken jullie naar de druk die op kinderen wordt uitgeoefend? En als je het herkent, hoe gaan jullie daar mee om?

Ontspanning door inspanning: schaatsseizoen is weer begonnen!

terug naar school

Ligt het aan mij of wordt in Nederland het "terug naar school"-evenement ieder jaar een stukje commerciëler? In de afgelopen jaren op zomervakantie in Frankrijk verbaas ik me elke keer over de drammerige reclames die voor ieder nieuw schooljaar niet alleen nieuwe schriften en agenda, maar ook een volledig nieuwe garderobe, schooltas en schrijfgerei propageren. Afgelopen zomer in de Verenigde Staten kwam daar - uiteraard - nog een flinke schep bovenop: tv-reclames die pubers inwrijven dat het nieuwe schooljaar de tijd is om je een volledig geactualiseerd imago, inclusief kapsel en mobiele telefoon, aan te meten. Maar ook in Nederland adverteren de V&D's, Hema's en andere leveranciers in kleding/schoolartikelen/fietsen vrolijk mee. En pubers zijn daar gevoelig voor.

Ik probeer een balans te vinden tussen ruimte geven aan mijn kinderen om hun identiteit uit te drukken en ze anderzijds bewust te maken dat de commercie er belang bij heeft om ze dit soort onzekerheid aan te praten. Meestal wint de commercie het van hun (eigen)wijze oude moeder. We hanteren een budget voor zaken als kaftpapier, schriften en agenda's. Daarbinnen mogen ze zelf hun inkopen doen. Voor kleding doen we niets extra's; dat is gewoon inbegrepen bij het kleedgeld (oudste) of de reguliere vervangingen door het jaar heen (jongste). Nu moet ik zeggen dat ik toch verrast was dat mijn zoon in de afgelopen periode opeens zo'n acht centimeter meer telde dan voor de zomervakantie en dat zijn schoenen twee maten te klein bleken. Na weken van korte broeken en teenslippers had ik dat niet helemaal aan zien komen. Dan kan ik principieel zijn over de terug-naar-school-indoctrinatie, maar hij moet toch iets aan kunnen trekken. Het wordt dus nog even een uitdaging de komende dagen om hem tot het weekend gekleed te houden; daarna duiken we maar eens de uitverkoop in voor nieuwe broeken (iemand een tip waar ik betaalbare spijkerbroeken, maat 164 mét knopen-elastiek voor mijn gespierde spijker kan vinden?).

Een andere terugkerende discussie met mijn kinderen is de lunch. Beiden weigeren stelselmatig een broodtrommel mee te nemen: neemt teveel ruimte in in de toch al volle schooltas en is erg "uncool". Maar brood in een zakje belandt onherroepelijk in de vuilnisbak want wordt als "zompig" bestempeld. We hebben hier al menig discussie over gehad, maar ik trek aan het kortste eind. Na verschillende experimenten met mueslirepen en ontbijtkoek (mijn mening: dure en ongezonde troep) dacht ik in de VS De Oplossing gevonden te hebben: trailbars. Voedzame, energierijke en gezonde repen met noten, zaden en gedroogd fruit die goed blijven in de rugzak. Tijdens lange wandelingen hadden we dat al proefondervindelijk vastgesteld. Tot mijn verbazing kon ik echter nergens een goede Nederlandse variant vinden die niet stijf staat van de high-fructose of andere suikerige troep. In de natuurwinkel was wel iets te koop wat enigszins in de buurt kwam, maar dat is een onbetaalbaar alternatief om dagelijks mee te geven. Om te voorkomen dat de lunch voortaan bestaat uit gevulde koeken en kaassoufflées uit de schoolkantine ben ik met behulp van good old internet aan het kokkerellen geslagen en het moet gezegd: met resultaat. De trailbars zijn zo ongelofelijk lekker dat het ons alle zelfbeheersing kost om ze niet te snel soldaat te maken. Het recept vind je hier. De ingrediënten komen vooral uit de natuurwinkel en zijn bij elkaar vrij prijzig, maar als je het omzet in repen kost het bij elkaar nog geen 60 cent per reep. Dat leek me wel een positieve businesscase.

Hoe is jullie terug-naar-school week verlopen? Hebben jullie tips om de kinderen ook op school gezond en betaalbaar te laten eten?

gebroedelijk met elkaar in mijn piepkleine oven

de kleur doet het eindresultaat geen recht; in tegenstelling tot wat het lijkt: ze smaken niet naar gerecycled papier

de reis, deel 2

Veel meisjes dromen al van jongs af aan van een droombruiloft met sprookjesachtige prinsessenjurk, koetsje en wat dies meer zij. Ik was nooit zo'n meisje. Misschien is het iets van mijn generatie, dat samenwonen verkozen wordt boven een huwelijk met alles erop en eraan. Twintigers van tegenwoordig lijken een stuk trouwlustiger, maar in mijn directe omgeving is het vooral samenwonen wat de klok slaat. Ik had ook wel twijfels wat een huwelijk zou toevoegen aan mijn leven. Overwegingen die in mijn omgeving weleens de revue passeren: als je trouwt bind je je niet zozeer aan elkaar maar zeg je "ja" tegen een pakket wetgeving. Als je kinderen en een hypotheek hebt ben je ook voor het leven aan elkaar verbonden en heb je geen boterbriefje nodig. Met het aannemen van een andere achternaam geef je een stukje van je oorspronkelijke identiteit weg. Et cetera.

In veel opzichten is dit jaar, waarin ik veertig ben geworden, bijzonder. Hoe nuchter ik het verspringen van een cijfer ook ervaar, ik merk dat ik ongemerkt steeds beschouwender ben geworden en dat een paar van mijn opvattingen aan het verschuiven zijn. Er zijn in de afgelopen tijd veel relaties in mijn omgeving gesneuveld. Dat geeft iedere keer een klap maar ook veel stof tot nadenken. Het is niet vanzelfsprekend dat je altijd bij elkaar blijft, dat het leven windje-mee-en-heuveltje-af is, dat je samen sterker wordt door tegenslag. En langzaam maar gestaag begon het gevoel te schuiven van "waarom zouden we trouwen?" naar: "waarom zouden we niet trouwen?"

Toen mijn lief en ik elkaar leerden kennen namen we het leven met de dag. Vanuit studentenkamer bij elkaar gaan wonen. Werken, samen de wereld ontdekken, kindje één, kindje twee. Er was (en is) geen strategisch masterplan met concrete ambities voor de langere termijn. Maar één ding wist ik wel: ik wilde een keer met mijn gezin een mooie reis door de VS maken, zodra de kinderen groot genoeg zouden zijn om de schoonheid van de natuur te kunnen waarderen. En dit jaar was dat moment aangebroken.

We hebben als gezin genoten van een prachtige reis door Californië, Arizona en Nevada. De ongelofelijke wijdsheid van de natuur, de niet te bevatten omvang van de Grand Canyon, dolfijnen, zeeolifanten en elanden in het wild. Een beer die op slechts vijftig meter afstand de rivier waar wij in zwemmen oversteekt. Maar ook de baai van San Francisco, de stranden van Malibu en Santa Monica en de koortsachtige gekte van Las Vegas. En als kers op de taart zijn we in een intieme ceremonie, alleen mijn lief, ik en onze kinderen als best man en maid of honour, getrouwd. Op blote voeten en in kleding waarin we ons lekker voelen. In een klein wit kapelletje, erg Amerikaans, maar daarom niet minder echt en ontroerend. Om uit te spreken naar elkaar en naar de kinderen dat we bij elkaar horen. Dat we niet voor de makkelijke weg willen gaan. En dat we als gezin dezelfde achternaam dragen. Niet om mijn oude identiteit op te geven, maar juist om onze gezamenlijke identiteit te onderstrepen.

Dit weekend hebben we met de mensen die ons het meest na staan een paar heerlijke dagen op de Veluwe gehad om samen het leven te vieren. Informeel, met muziek, lekker eten en een kampvuur. Op onze trouwkaart stond "We did it our way" en zo voelt het ook.

groeien

Het schooljaar loopt op zijn einde en de vakantie staat voor de deur. Een drukke periode die in het teken staat van afronding: niet alleen van het schooljaar, maar ook van de opdracht waar ik het afgelopen jaar met veel plezier aan gewerkt heb. Afscheid nemen is best lastig en netjes overdragen is een hoop werk.

Aan het eind van een schooljaar verwonder ik me altijd over hoe de kinderen zich hebben ontwikkeld. Mijn jongste heeft dit jaar de enorme sprong gemaakt van de basisschool naar de brugklas en is in die relatief korte tijd een heuse puber geworden. De oudste is in een jaar tijd ongelofelijk gegroeid, zowel in de lengte als in haar ontwikkeling. En wij ontwikkelen als ouders met ze mee.

Toen mijn oudste net geboren was verbaasde ik me dat ik zoiets kostbaars en kwetsbaars zonder er een diploma voor te hebben gehaald zomaar mee naar huis kreeg. Met een volle MaxiCosi kwamen we uit het ziekenhuis en het nieuwe leven kon beginnen. En vanaf dat moment begon het wikken, wegen, afwegingen maken, stelling nemen, bijstellen, overleggen, strategie bepalen. Van: nog even laten huilen of bij me houden? Via: is ze al oud genoeg voor zakgeld? Naar: welke profielkeuze is het verstandigst? En nee, we zijn geen professionele ouders; slechts welwillende amateurs. We zien ons telkens opnieuw voor dilemma's gesteld en we maken regelmatig fouten. Zij leren, maar wij leren minstens zoveel. Ik heb me vooraf nooit gerealiseerd wat een ongelofelijke spiegel het zou zijn om kinderen op te voeden. En hoe nederig het me zou maken. Want ook zonder wiebelige babyhoofdjes en roekeloze peuter-energie is het een kwetsbaar goed om te mogen begeleiden bij hun ontwikkeling tot een mooi volwassen mens.

Ieder kind is anders en van ieder kind leren we verschillende dingen. Het pad dat we met de één bewandelen is niet het pad dat voor de ander ook het beste werkt. Beide hebben hun eigen, unieke karakters, authenticiteit en behoeftes. En wij hebben het voorrecht in die bijzondere eerste levensfase die de kindertijd is met ze mee te zeilen, door de golven, langs obstakels en soms een tijd lang met de wind comfortabel in de zeilen. We praten veel en elke keer ben ik weer verbaasd en ontroerd over hun wijsheid, over wie ze aan het worden zijn.

Vooraf zag ik weleens op tegen de puberteit, in anticipatie op strijd of vijandigheid waar pubers nog weleens om bekend staan. Nu we voorzichtig met beide kinderen in die fase aan het belanden zijn besef ik: het zijn nog steeds die kostbare wezens die ik verhaaltjes voorlas, die aan mijn hand hun eerste stapjes zetten, die vol verhalen thuis kwamen na een uitstapje met school. Die mini-mensjes zitten nog steeds in dat lijf dat zo snel groeit dat ze me opeens recht in de ogen kijken. Ik heb geen last van weemoed; het was een mooie tijd, maar dat is dit ook. De jaren waarin ze bezig zijn om hun eigen afzonderlijke identiteit te vormen, los van de familie, is ook de fase waarin je soms verbluft staat om hun inzicht, humor of kennis. We zullen ongetwijfeld nog periodes met tegenwind krijgen, maar ik heb er vertrouwen in dat de humor, de gezamenlijke ritueeltjes en de wederzijdse bezorgdheid die ons zo vertrouwd zijn, ons ook in ingewikkelder tijden blijven binden.

tien minuten projecten

Ik zou graag kunnen beweren dat ik van nature opgeruimd en georganiseerd ben, maar niets is minder waar. Ik start vele projecten tegelijk en heb niet de natuurlijke aanleg om de sporen daarvan grondig uit te wissen als ik het project even pauzeer. Als ik een dag gewerkt heb is het laatste waar mijn hoofd naar staat nog even flink opruimen en schoonmaken, maar met twee pubers in huis - die helaas ook genetisch belast zijn met een hoge troeptolerantie - zou dat eigenlijk wel nodig zijn. Na jarenlang lijden aan CHAOS (Can't Have Anyone Over Syndrome) hebben we inmiddels wel een aardige balans met elkaar als het gaat om de boel optisch netjes houden. En de beste tips daarvoor heb ik ooit geleerd van Flylady, mijn virtuele opruimgoeroe. Maar zelfs van de tips van Flylady heb ik hier in huis een light versie gemaakt, waardoor - en ik zeg het met enige schroom - ik hooguit tien minuten per dag besteed aan opruimen.

Enige toelichting (of verdediging) is hier wel op zijn plaats: de tien minuten zijn pas echt toereikend geworden nadat we een tijd lang ons huis hebben ontdaan van onnodige ballast. Weken, nee, maandenlang heb ik rondes door het huis gedaan om te verzamelen wat we aan overbodige spullen in huis hadden en dat naar de Kringloop te brengen. Uiteindelijk leidde dat er toe dat we nu op een soort comfortabel minimum terecht zijn gekomen, waardoor we zelfs een aantal kasten hebben kunnen verkopen bij gebrek aan spullen om er in te leggen. De vuistregel blijft nu: nieuw ding erin, oud ding eruit.
Een ander aspect wat ik hier even moet noemen, is dat we de kinderkamers hebben uitgesloten van deelname aan de tien minutenactiviteiten. De kamers zijn een soort heilige grond van de kinderen waar ze naar hartenlust los mogen gaan, zo lang we de basishygiëne kunnen garanderen. Dat gezegd hebbende moet ik wel bekennen dat dit me de nodige moeite kost. Er zijn tijden dat we vergeten welke kleur hun vloerbedekking heeft door de hoeveelheid kleding die ze er over uitgespreid hebben. Zou ik echter de kinderkamers in de tien minuten ambitie meenemen dat zouden tien minuten niet volstaan. En het dubbele eigenlijk ook niet.
Ten slotte - en dit is echt de laatste disclaimer - is het huis op vrijdag aan het einde van een werk- en schoolweek rommeliger dan op zondagavond, aan het einde van een vrij weekend. De tien minuten volstaan dus niet om het huis helemaal spic and span te houden, maar het is wel altijd netjes genoeg om niet in paniek te raken als er onverwachte visite komt.

Goed. Tien minuten dus. Wat kun je in tien minuten? Meer dan je denkt. Als inspiratie een paar van mijn tien minuten-acties en andere slinkse manieren om het huishouden tussen de bedrijven door op orde te houden.

Een paar van mijn vaste efficiency trucs:

• Maak de badkamer schoon tijdens het douchen. Toen de kinderen klein waren deed ik ze washandjes om hun voeten om meteen de vloer mee te nemen. Zelf zorg ik dat de wastafel, tegels en kranen regelmatig een opfrisser krijgen tijdens mijn persoonlijke schoonmaakbeurt.
• Handdoeken en theedoeken die richting wasmachine moeten liggen klaar op de trap om mee naar de zolder te nemen. Tijdens het naar boven verplaatsen neem ik "on the fly" meteen de traptreden mee met deze doeken, zodat die van het stof ontdaan worden.
• In tien minuten kun je op een hele verdieping losse rommeltjes verzamelen in een grote (was)mand. De volgende dag kun je in de tien minuten de rommeltjes wegzetten op de plek waar ze echt horen. Als je echt de geest hebt kun je dat natuurlijk ook meteen doen.
• Het afnemen met een vochtige doek van alle horizontale oppervlaktes op één verdieping kost mij precies tien minuten.
• Als je aanrecht netjes en schoon is voelt de hele keuken schoon. Elke dag een paar minuten investeren in een schone gootsteen, aanrechtblad, tegeltjes en fornuis scheelt een slok op een borrel.
• Tijdens het koken ruim ik meteen op wat er niet meer nodig is. Kruiden terug in het rek, vieze vaat in de vaatwasser, aanrecht afnemen als het snij- en kruimelwerk achter de rug is. En ondertussen sta ik toch in pannen te roeren, dus kan ik net zo goed mijn tijd efficiënt besteden. Zo hoeft iedereen na het eten alleen nog maar zijn bord en bestek in de vaatwasser te zetten en is de boel weer op orde.
• Een dooddoener maar: zet spullen die je vaak gebruikt (kruiden, dagelijks kookgereedschap, etc.) op een plek waar je makkelijk bij kan. Dingen die je minder vaak gebruikt (in mijn geval bijvoorbeeld de sojamelkmaker en de broodbakker) kunnen wat verder buiten bereik worden gezet. Zo spaar je tijd met opruimen na het koken of bij het uitruimen van de vaatwasser.
• Hang was zo netjes op dat je niet hoeft te strijken.
• Als je bonen weekt en kookt, maak dan meteen genoeg voor een paar keer en vries deze in in porties. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld granen die langer moeten koken. Scheelt uiteindelijk tijd (en geld).
• Doe een keer per week een kleine tien minuten beurt met een nat doekje om alle lichtknopjes, vlekjes op de vloer (als je zoals wij laminaat hebt), vette vingers op deuren of stoffige oppervlaktes (bijvoorbeeld de tv of computerscherm) bij te werken. Kost bijna geen tijd en het huis ziet er op het eerste gezicht meteen weer pico bello uit.
• Zorg voor wat lavendel of waspoeder in je stofzuigerzak. Zo ruikt het huis lekker fris als je de stofzuiger gebruikt hebt.

Ik ben de eerste om te erkennen dat het misschien niet allemaal volgens de gebruikelijke schoonmaakregeltjes gaat, maar voor ons huishouden werkt het. En als jullie nog tips hebben waarmee ik de boel nóg efficiënter kan regelen dan houd ik me van harte aanbevolen!

mijn werkplek aan de eettafel

lentetje spelen

Vandaag had ik voor het eerst sinds maanden het gevoel dat het binnenkort toch echt weer lente wordt. Hier in de buurt van de kust was het weliswaar fris, maar er scheen wel een hoopgevend zonnetje. Een prachtige dag om de schade in de tuin op de nemen. De laatste sneeuw is nog maar net gesmolten en eerlijk gezegd is het een beetje een puinhoop van los blad, opgehoopte slierten reuzengras en veel muur dat op wonderbaarlijke wijze de winter altijd overleeft.

Djente en Nugget hebben hun eerste winterseizoen prima doorstaan. Voor een tropische kippensoort moet ik zeggen dat het echte bikkels zijn: zonder bijverwarming hebben ze de winter gewoon buiten doorgebracht. Nu staat het hok erg luw tegen een muur en heb ik nauwlettend in de gaten gehouden of er geen vorstschade ontstond aan hun kammen, maar ze bleken goed koubestendig. Alleen buiten lopen in de sneeuw vonden ze wat minder, dus bleven ze gezusterlijk voor de open deur van het hok naar buiten staren op de dagen dat er sneeuw lag.

Maar vandaag speelden we alvast lentetje en heb ik voor het eerst dit jaar de kippentractor weer in werking gezet. Vorig jaar heb ik in de zomer een inklapbare buitenren gekocht die eigenlijk bedoeld is voor konijnen en dergelijke. Maar daar hebben Djente en Nugget geen weet van (en ik kijk wel uit om ze dat te vertellen), dus op mooie dagen zetten we de ren op in de tuin en kunnen ze naar hartenlust scharrelen. Dat is niet alleen voor mijn Tokkies een lekker uitstapje, maar ze zijn ook nog eens erg efficiënt in het wieden van onkruid en het bemesten van de grond. In zo'n rommelige tuin die sinds oktober vorig jaar aan zijn lot overgelaten is, is er voor de dames genoeg te scharrelen. En zodra dit stukje tuin "schoon" is, schuiven we de tractor gewoon weer een stukje op.

Maar ook voor mij was er genoeg te doen. De tijd was aangebroken om de herfstframboos tot de grond weg te snoeien. Ook de zijtakken van de druif moeten eigenlijk nodig gebeuren, maar het gaat komende week vriezen dus dat durf ik nog niet zo goed aan. Het kippenhok kon, nu de dames zich er even niet mee bemoeiden, een grote beurt krijgen met een azijnoplossing en anti-bloedluis behandeling. En als we toch bezig zijn kan ik meteen wat dode slierten uit mijn hoge reuzengras halen. Ik wacht nog even met de dode stengels afknippen en verwijderen, want ze beschermen mijn huis tegen inkijk. Best prettig nu het nog steeds vrij vroeg donker is.

Tijdens het rommelen in de tuin is het duidelijk dat de lente in aankomst is. Een bosje sneeuwklokjes bleek enthousiast te bloeien in een vanuit het huis onzichtbaar hoekje van de tuin en de rabarber komt alweer bovengronds. Ook de knoppen op bomen en struiken beginnen weer duidelijk zichtbaar te worden.

Het stukje groen dat ik Mijn Tuin noem is hooguit 30 vierkante meter, maar op dagen als dit voel ik me tussen mijn kippen en mijn planten een heuse stadsboerin. En dat is een heerlijk gevoel, kan ik jullie verzekeren.



Nugget poseert




Werk aan de winkel voor de dames


 

sneeuwklokjes!



De rabarber komt weer bovengronds



In mijn aardappelbakken heb ik groenbemesters (winterrogge) geplant. De kippen zijn er gek op.

muizenissen

Ieder jaar als het kouder wordt begin ik consequent de vogels in mijn tuin bij te voederen. Ik vind het heerlijk om vanaf mijn werkplek aan de keukentafel te zien dat roodborstjes, kool- en pimpelmezen, vinkjes, mussen en merels de weg naar mijn tuin weten te vinden. In een buurt waar bijna elke tuin bestaat uit betonnen tegels is mijn - oké, ietwat chaotische - tuin voor vogels een soort paradijs.

Vorig seizoen heb ik in de uitverkoop een enorme voorraad vogelsnacks aangeschaft. Het was in het voorjaar zo scherp afgepijsd dat het dit keer aantrekkelijker was om netjes, ballen, schalen en zaden aan te schaffen dan om deze zelf te maken. Het werd kouder en kouder en als een ware Sneeuwwitje constateerde ik tevreden dat de lokale tuinvogels massaal op de lekkernijen af kwamen. Maar niet alleen de vogels. In de garage begon het steeds duidelijker te worden dat zich nog ander gedierte tegoed deed aan de voorraad. De sporen van nachtelijke bacchanalen werden steeds duidelijker en twee weken terug betrapte ik één van de feestvierders: een muis schoot voor mijn voeten weg toen ik de garage in stapte.

Al snel bleek dat ik het ze ook wel erg makkelijk gemaakt had: al het vogelvoer, het kippenvoer, de voorraad kattenvoer, maar helaas ook mijn pootaardappelen en alle groentezaden voor het komend tuinseizoen waren aangevreten. Sporen van tempexballetjes maakten duidelijk dat het muizenvolk zich een weg door de isolering boven het plafond aan het graven was en toen ik mijn snowboots wilde aantrekken bleek dat de voering daarvan volledig leeggetrokken was, waarschijnlijk als nest materiaal.

Tja, eigen schuld, dikke bult. Alles wat nog te redden was heb ik twee weken terug in goed gesloten plastic kratten gedaan, maar al het poot- en zaaigoed kon ik afschrijven. De keutels en restanten van de vele feestmalen heb ik grondig opgeruimd en ik heb goede hoop dat in onze rommelige garage weinig eetbaars meer ligt voor de muizenfamilie. De activiteit in de garage lijkt echter maar niet minder te worden en ik ben bang dat ik met zwaarder geschut moet komen om te voorkomen dat mijn grijze vrienden de boel definitief over nemen. Je begint de muizen zelfs te ruiken. Als onervaren en ongewenst muizenhuisvester wil ik daarom hier de vraag neerleggen: is er een diervriendelijke manier om mijn ongenode gasten te laten verhuizen? Iemand een gouden tip?

Verder heb ik sinds een paar weken een biologisch groentenpakket via Bio aan huis omdat er dit seizoen wel erg weinig oogst (zeg maar gerust: niets) van mijn huis-tuin-en-keukentuin komt. Bio aan huis bezorgt in een indrukwekkend gebied rondom Rotterdam en tot nu toe is de variatie van het aanbod prima. Je hoeft er niet voor thuis te blijven; het wordt keurig voor de deur gezet en toen het vroor hadden ze de kwetsbare groenten heel zorgzaam verpakt in het dekentje dat ik had klaar gelegd. Op dit moment liggen de oerbietjes lekker te roosteren in de oven, de raapstelen zijn gisteren door de orecchiette con cime di rapa gegaan en ik ben aan het experimenteren met het zelf fermenteren van witte kool tot kruidenzuurkool. Bij gebrek aan Keulse pot heb ik het in de aardenwerken slowcooker gedaan en toegedekt met peperkorrels, laurier, kerrieblad en mosterdzaad. Het is even afwachten of het gaat lukken, maar bij gebleken succes post ik het op mijn foodblog.

mijn huismerel wijst me er subtiel op dat het etenstijd is