muizenissen

Ieder jaar als het kouder wordt begin ik consequent de vogels in mijn tuin bij te voederen. Ik vind het heerlijk om vanaf mijn werkplek aan de keukentafel te zien dat roodborstjes, kool- en pimpelmezen, vinkjes, mussen en merels de weg naar mijn tuin weten te vinden. In een buurt waar bijna elke tuin bestaat uit betonnen tegels is mijn - oké, ietwat chaotische - tuin voor vogels een soort paradijs.

Vorig seizoen heb ik in de uitverkoop een enorme voorraad vogelsnacks aangeschaft. Het was in het voorjaar zo scherp afgepijsd dat het dit keer aantrekkelijker was om netjes, ballen, schalen en zaden aan te schaffen dan om deze zelf te maken. Het werd kouder en kouder en als een ware Sneeuwwitje constateerde ik tevreden dat de lokale tuinvogels massaal op de lekkernijen af kwamen. Maar niet alleen de vogels. In de garage begon het steeds duidelijker te worden dat zich nog ander gedierte tegoed deed aan de voorraad. De sporen van nachtelijke bacchanalen werden steeds duidelijker en twee weken terug betrapte ik één van de feestvierders: een muis schoot voor mijn voeten weg toen ik de garage in stapte.

Al snel bleek dat ik het ze ook wel erg makkelijk gemaakt had: al het vogelvoer, het kippenvoer, de voorraad kattenvoer, maar helaas ook mijn pootaardappelen en alle groentezaden voor het komend tuinseizoen waren aangevreten. Sporen van tempexballetjes maakten duidelijk dat het muizenvolk zich een weg door de isolering boven het plafond aan het graven was en toen ik mijn snowboots wilde aantrekken bleek dat de voering daarvan volledig leeggetrokken was, waarschijnlijk als nest materiaal.

Tja, eigen schuld, dikke bult. Alles wat nog te redden was heb ik twee weken terug in goed gesloten plastic kratten gedaan, maar al het poot- en zaaigoed kon ik afschrijven. De keutels en restanten van de vele feestmalen heb ik grondig opgeruimd en ik heb goede hoop dat in onze rommelige garage weinig eetbaars meer ligt voor de muizenfamilie. De activiteit in de garage lijkt echter maar niet minder te worden en ik ben bang dat ik met zwaarder geschut moet komen om te voorkomen dat mijn grijze vrienden de boel definitief over nemen. Je begint de muizen zelfs te ruiken. Als onervaren en ongewenst muizenhuisvester wil ik daarom hier de vraag neerleggen: is er een diervriendelijke manier om mijn ongenode gasten te laten verhuizen? Iemand een gouden tip?

Verder heb ik sinds een paar weken een biologisch groentenpakket via Bio aan huis omdat er dit seizoen wel erg weinig oogst (zeg maar gerust: niets) van mijn huis-tuin-en-keukentuin komt. Bio aan huis bezorgt in een indrukwekkend gebied rondom Rotterdam en tot nu toe is de variatie van het aanbod prima. Je hoeft er niet voor thuis te blijven; het wordt keurig voor de deur gezet en toen het vroor hadden ze de kwetsbare groenten heel zorgzaam verpakt in het dekentje dat ik had klaar gelegd. Op dit moment liggen de oerbietjes lekker te roosteren in de oven, de raapstelen zijn gisteren door de orecchiette con cime di rapa gegaan en ik ben aan het experimenteren met het zelf fermenteren van witte kool tot kruidenzuurkool. Bij gebrek aan Keulse pot heb ik het in de aardenwerken slowcooker gedaan en toegedekt met peperkorrels, laurier, kerrieblad en mosterdzaad. Het is even afwachten of het gaat lukken, maar bij gebleken succes post ik het op mijn foodblog.

mijn huismerel wijst me er subtiel op dat het etenstijd is