vrouwendingetje

Gisteren had ik een gesprek met een vrouwelijke collega. Ik merkte al een tijdje dat ze me vermeed en dat de constructieve samenwerking die we ooit gehad hebben, ver te zoeken was. In ons gesprek gaf ze aan dat ze door een voorval begin dit jaar - wat ik al bijna vergeten was - zodanig teleurgesteld was in mij, dat ze moeite had om normaal met mij om te gaan. Dat kwam behoorlijk aan. En het vervelende is: ze had absoluut een punt. Een onhandige manoeuvre aan mijn kant had haar later in een vrij lastige positie gebracht. Ik had duidelijk een fout gemaakt en dat was niet goed te praten of terug te draaien.

Eerst had ik de neiging boos te worden: waarom confronteerde ze me hier niet eerder mee? Waarom liet ze het maandenlang sudderen in een soort passief-agressieve houding? Het voelde niet eerlijk om pas zoveel maanden na het gebeuren aangesproken te worden en dan ook nog op mijn initiatief. Maar ik besefte gelukkig op tijd dat ook deze reactie niet helemaal eerlijk was en dat het onze toch al gespannen relatie niet zou verbeteren.

Ik besloot mijn fout ronduit te erkennen, mijn excuses aan te bieden en haar te vragen wat er voor nodig was om de relatie te herstellen. Ons gesprek is op een goede manier afgerond en al zal er tijd nodig zijn om de boel weer op orde te krijgen tussen ons, het voelde best volwassen.

En toch merk ik dat dit gesprek zich in mijn systeem heeft vastgezet. Ik had direct na afloop een enorme hoofdpijn en pijn in mijn schouders. Vannacht voelde ik nog voor ik bewust wakker was een paar pesterige adrenalinestootjes die me weer confronteerden met wat er gebeurd was.

Rationeel besef ik dat ik de fout niet kan terugdraaien, dat fouten maken menselijk is, enzovoort. En toch knaagt het. Volgens een vriend ben ik gewoon niet gewend aan wat tegenslag en is dit een goede oefening. Voor een deel heeft hij gelijk, maar nu ik er wat langer over nadenk is zowel mijn collega als ik slachtoffer van een typisch 'vrouwendingetje'. Zij laat haar humeur en gedrag vergiftigen door iets negatiefs wat niet uitgesproken is. En ik vergeet acuut alle grote dingen die in de afgelopen tijd goed zijn gegaan, maar sleep kleine dingetjes die fout gingen nog lange tijd als ballast met me mee.