ongeduld

Ongeduld is een vervelende eigenschap die me in de loop der jaren al heel wat geld heeft gekost. Dat bedacht ik me toen ik net in het tuincentrum wat voorgekweekte groenteplantjes stond af te rekenen. Een tomaat, een aubergine, mini-komkommer, wat paksoi, wat sla en dat was maar een deel van de aanwinsten. Toch stond er niets in mijn karretje wat ik vorig jaar niet al in de tuin had staan en waar ik dus zaad van had kunnen winnen. Sterker nog: van sommige plantjes had ik zelfs al zaad in huis, maar kiemde het niet (lees: niet snel genoeg), of het kiemde wel waarna ik het te vroeg heb buiten gezet waar het na de eerste koude nacht verpieterde.

Bleven de kosten van mijn ongeduld beperkt tot de tuin, dan viel het nog mee. Maar dan denk ik aan de keren dat ik niet de tijd nam om op zoek te gaan naar het voordeligst geprijsde product, de keren dat ik dacht dat ik iets zonder de handleiding te lezen wel even kon installeren (met alle desastreuze gevolgen van dien), die keer dat ik de kortste route nam in de parkeergarage en daarbij met mijn autodak klemvast onder een stalen balk kwam te zitten; de kosten van mijn ongeduld zijn in de loop der jaren behoorlijk opgelopen.

Ik probeer me doorlopend bewust te zijn van deze eigenschap en ik pas alle denkbare technieken toe om mijn innerlijke onrust weg te laten vloeien zodra die op komt borrelen. Met wisselend succes.

Als ik dus nog eens triomfantelijk beweer dat ik door niet te roken geen prijzige slechte eigenschappen heb, dan moet ik mezelf voortaan tot de orde roepen. Maar wie weet is de bewustwording van het stevige prijskaartje aan mijn ongeduld wel een keerpunt?