klein geluk 6

Een zonnige zondagochtend in Brabant. Weldadige stilte, besneeuwde paden; dat roept om een wandeling met mijn nieuwe camera!

tegenslag

Gisteren moest een dierbare collega geopereerd worden. En dat terwijl ze niet ziek is. Althans, nog niet. Uit een medisch onderzoek bleek dat zij een afwijking in haar genetisch materiaal met zich meedraagt waardoor de kans op kanker aanzienlijk is. Gisteren heeft ze haar eierstokken preventief laten verwijderen. Over een paar maanden worden haar borsten preventief geamputeerd. Een ingrijpende, bijna onmenselijke beslissing om te nemen.

Naast het medeleven dat ik voel merk ik dat ik ontzettend geïnspireerd raak door de manier waarop zij met deze moeilijke fase om gaat. Er is verdriet en bezorgdheid, maar er is vooral strijdlust. Ze neemt deze ingrijpende beslissing omdat ze wil leven. Ze barst van de levenslust en als dit offer nodig is om alles uit het leven te kunnen zuigen, dan moet dat maar.

Van dichtbij maakt ze mee hoe haar zusje, ook draagster van het gen en inmiddels erg ziek, vecht voor haar leven. Dus vecht zij nu voor twee. Maar niet op een bittere, verbeten manier. Ze vecht als een danser. Ze doorleeft deze fase volledig, is soms sterk, soms kwetsbaar. Beweegt even mee, maar valt dan weer aan.

Ik schrijf dit hier om dit beeld voor mezelf vast te houden. Pijn en tegenslag zijn geen vijanden die je verbitterd moet bestrijden. Het zijn reisgenoten die, of je het nu wilt of niet, af en toe verschijnen op je pad. Door met ze te vechten én te dansen, bijna als een capoeiraspel, voorkom je dat je je leven "on hold" zet in een moeilijke periode. En dat is iets wat ik tot nu toe nog nooit zo helder heb gezien.

vriendschap

Het onderwerp van dit stukje draagt het risico in zich om een hoog damesbladgehalte te krijgen. Ik zal proberen dit te vermijden maar mocht dat jammerlijk mislukken: bij voorbaat mijn excuses.

Een groot gedeelte van je leven lijkt het belangrijk om vooral veel vrienden te hebben. Op de basisschool circuleren vriendschapsboekjes waarbij het erg belangrijk is om er zoveel mogelijk klasgenootjes in te verzamelen. Het aantal uitnodigingen per jaar voor partijtjes is een goede graadmeter voor je plek in de pikorde: hoe meer feestjes, hoe hoger je status. Wat later wordt populariteit afgemeten aan de hoeveelheid vrienden op Hyves, Msn of Facebook. Heb je minder dan honderd contacten, dan ben je eigenlijk een beetje een loser.

Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar mijn allerbeste vrienden ken ik al jaren. De ene beste vriendin, ken ik letterlijk mijn hele leven al omdat we nichtjes zijn. De andere ken ik sinds de brugklas. We weten vrijwel alles van elkaar en gaan voor elkaar door het vuur, zelfs als we door drukte een tijdje geen contact hebben gehad.

Er zijn in de loop der tijd natuurlijk wel wat vrienden bij gekomen en weer afgevallen. In elke levensfase leer je wel wat 'passanten' kennen die een tijdje intensief op je pad meelopen. Maar als omstandigheden veranderen (afstuderen, andere baan, verhuizing, kinderen) dan verwateren deze vriendschappen weer. Dat betekent niet dat je er niet met veel warmte aan terug denkt, maar het is duidelijk dat deze vriendschappen vooral samen hingen met de gedeelde omstandigheden.

Dit zeg ik nu heel wijs, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik dat nog helemaal niet zo lang door heb. Ik heb lang geprobeerd om stevig vast te houden aan vriendschappen uit elke levensfase. Mijn agenda stond barstensvol met borrelafspraken met oude (en inmiddels vage) bekenden, ik belde braaf op verjaardagen en stuurde stapels kerstkaartjes. Maar ook raakte ik wat verbitterd als bleek dat mijn energie maar mondjesmaat beloond werd, afspraken op het laatste moment werden afgebeld en kerstkaartjes niet werden beantwoord.

Twee jaar geleden emigreerden mijn broer en schoonzus naar de VS. Toen wij daar op bezoek waren vertelden ze dat hun vriendenkring grondig was opgeschoond. Vrienden die oprecht geïnteresseerd waren bleven Skypen, mailen of planden zelfs tripjes naar Chicago. Vrienden die geen enkel initiatief meer namen om mails, telefoontjes of brieven te beantwoorden werden verwijderd uit het adressenboekje. Niet op een bittere manier, maar met een warme afsluiting van deze gedeelde levensfase. Het had mijn broer en schoonzusje een hoop lucht gegeven en ze gingen er op een blijmoedige manier mee om. Dat was een eye-opener voor me.

Sindsdien ben ik gaan loslaten. Als er geen respons meer kwam op pogingen van mijn kant bleef ik even stilstaan bij de fase die ik samen met de vriend in kwestie had beleefd. Daarna liet ik de vriendschap die het ooit geweest was in gedachten letterlijk los, alsof ik een ballon liet wegvliegen.

En inderdaad: dat geeft veel ruimte. Ruimte voor nieuwe contacten, maar vooral ook ruimte voor verdieping van die zeldzame maar kostbare vriendschappen die door alle levensfases heen lopen. Want ik mag dan geen honderden Hyves- of MSN-vrienden hebben, de paar levensbestendige vriendschappen met mijn beste vrienden en vriendinnen, daar ben ik ongelofelijk zuinig op.

weekmenu

Eten weg gooien doet me bijna fysiek pijn. Het kan zó makkelijk vermeden worden en toch...als ik mijn hoofd niet gebruik tijdens het inkopen of als een product uit het zicht verdwijnt kan het zomaar gebeuren. Dan tref ik opeens een slappe paprika, een zompige peer of een uitgelopen knoflook die rechtstreeks de bokashibak in kan. En dan baal ik van mezelf, want het is zo niet nodig.

Om dit (en de stress van elke avond een menu verzinnen waarvan de bouwstenen last-minute moeten worden ingekocht) te voorkomen, gebruik ik een menuplanner. Dat is een deftige term voor een doodgewoon lijstje waar op staat wat we iedere dag eten en wat we daarvoor in huis moeten halen.

De menuplanner begint op woensdag. De woensdag is namelijk mijn parttime-dag. Dan heb ik tijd om te plannen en direct de benodigde proviand te halen. Want als ik ergens een hekel aan heb, dan is het aan boodschappen doen in zaterdagse drukte. Bij het opstellen van het menu check ik meteen wat er al in huis is. Wat er nog gekocht moet worden belandt op het boodschappenlijstje. Ook gaat direct de agenda er naast en worden sportafspraken, late werkafspraken of extra eters er in verwerkt. Dit voorkomt bijvoorbeeld een ingewikkeld menu op de vrijdag, wanneer beide kinderen al om 18 uur moeten sporten.

Uit mijn omgeving krijg ik regelmatig de vraag hoe je voor een hele week vooruit kunt plannen en toch vers en gezond kunt eten (de truc: een slimme balans tussen lang en minder lang houdbare ingrediënten kiezen). En hoe je menu er uit ziet als je geen vlees en vis eet (hierover zal ik later nog een keer uitgebreider schrijven). Daarom leek het me aardig om de komende woensdagen mijn weekmenu op te nemen. Ter inspiratie, zeg maar.

En ik hoor graag lekkere menusuggesties!

Weekmenu:
Zelfgemaakte volkorenpizza met tomatensaus, olijven, artisjokbodems en gemarineerde champignons

*

Risotto, gekookt in bouillon en witte wijn met pompoen en salie

*

Hutspot met tuinkruidenjus en stukjes vegetarische rookworst

*

Broccoli, champignons, paprika, tomaat, edamame (groene jonge sojaboontjes) en rijst met shoyusaus uit de slowcooker

*

Chili sin carne met vegetarische gehakt, ui, knoflook, chilipoeder, sambal, stukjes banaan en ananas

*

Thaise nasi van pandanrijst met babypaksoy, gemarineerde seitan, rode paprika, taugé en cashewnootjes

hoofdbewoners

In het algemeen ben ik een tevreden mens. Ik heb een leuk leven, ik kan op mijn werk echt iets toevoegen en we hebben de huishoudelijke taken heel eerlijk verdeeld met een goede balans tussen werk en zorg. Maar af en toe stapt er een duiveltje op mijn schouder. Het duiveltje heet Ego en fluistert me van alles in om me aan het twijfelen te brengen. Hij zegt dingen als: "Je kunt veel meer dan je nu doet! Waarom zoek je geen werk waarin je veel verder door kunt groeien?" of: "Je krijgt niet de waardering die je verdient. Kijk nou toch hoe vanzelfsprekend iedereen het vindt wat je allemaal doet en dat je zoveel uren maakt!" En: "Je wilt dit toch zeker niet tot je pensioen blijven doen? Kijk om je heen, zoek iets waar je meer Status en Geld kunt verwerven!"

Het grote probleem is, dat ik het duiveltje niet zomaar van mijn schouder af kan maaien en verder kan gaan alsof ik niets gehoord heb. Ik heb namelijk tot mijn grote schrik ontdekt dat ik zelf dat duiveltje ben. Dat drammerige, ontevreden wezen dat opstapt op onhandige momenten, blijkt gewoon in mijn hoofd te wonen.

En dus moet ik iets met deze signalen. Want anders ontstaat er de grootste ruzie met mijn andere bewoner, die Zelf heet en die erg gelukkig is met de ruimte die hij tegenwoordig krijgt. Gelukkig is Zelf een verstandige raadgever die mij meestal wel weer op het juiste spoor krijgt, wat dat spoor ook moge zijn.

Nu Ego de laatste weken steeds vaker van zich laat horen is het belangrijk dat ik me vaker met Zelf terugtrek om vooral hem weer aan het woord te laten. Als is het alleen maar om te voorkomen dat mijn bewoners elkaar in mijn haren vliegen.

couchsurfing

Hoe reageer je als je je eerste couchsurfer ontvangt en het Meisje-van-het-plaatje dat Aan-de-andere-kant-van-de-wereld-woont opeens live voor je staat? Geef je een hand? Drie kussen op de wang? Of twee misschien? Het dilemma loste zich vanzelf op toen Amy me een verkleumde knuffel gaf. Het valt ook niet mee om voet aan land te zetten in het kille Nederland als het in Melbourne 42 graden is.

Amy is een 19-jarige, net afgestudeerde balletdanseres die voor het eerst alleen op reis is. In januari en februari reist ze door Europa om auditie te doen bij verschillende dansgezelschappen. Ze nestelde zich al snel met een kopje thee op de bank tussen mijn kinderen en binnen de kortste keren was het een vertrouwd beeld. We hebben haar mee uit eten genomen en vooral veel gepraat over haar en ons leven. Haar nieuwsgierigheid is ontwapenend: hoe was het om opeens de Euro te hebben in plaats van de gulden? Hoe weet je dat ijs dik genoeg is om op te staan? Op onze beurt weten we nu dat koala's grappige geluidjes maken, dat het schooljaar in Australië gelijk loopt met het kalenderjaar en dat het daar nu dus hartje zomervakantie is.

Ook de wereld van het ballet en de open audities is nieuw voor ons en toen we Amy vanochtend afzetten voor de deur van het Nederlands Danstheater voelde ik even hoe heftig het voor haar ouders moet zijn. Hun jongste dochter, helemaal alleen aan de andere kant van de wereld, die zich moet bewijzen tussen een enorme groep ambitieuze balletdanseressen. Ik hoop dat ze er goed doorheen komt vandaag. En dat ze zich, hoe de auditie ook zal verlopen, nog even thuis kan voelen binnen ons gezin.

tuinseizoen

Op een troosteloze dag als deze is het hoog tijd om het tuinseizoen te openen. Het vooruit denken over wat ik allemaal in mijn tuin ga zaaien en hoe ik het dit jaar ga indelen maakt dat ik de grauwe niksigheid even helemaal vergeet.

Als het gaat om moestuinieren ben ik een tikje een snob. Niet dat ik aan dure tuinspeeltjes of exclusieve planten doe, maar ik vind wel dat mijn oogst me - althans, in theorie - meer moet kunnen bieden dan de plaatselijke supermarkt. Uit ervaring weet ik inmiddels dat weinig dingen zo onbevredigend zijn als na een seizoen van intensieve zorg en aandacht iets oogsten wat bij de Albert Heijn bijna gratis wordt weggegeven. Daarom steek ik liever mijn licht op bij de binnenstadse groentenjuwelier of bij de biologische supermarkt. Als mijn oogst maar een beetje in de buurt komt van hun aanbod, weet ik dat ik een hoop geld bespaar voor een tamelijk sjiek assortiment.

Afgelopen jaar vond ik vooral de veelkleurige snijbiet, knolvenkel en pastinaken een groot succes. Maar dit jaar staan op mijn verlanglijstje ook nog aardpeer, olijf-tomaatjes en artisjok. Maar ik begin simpel en heb net wat parijse worteltjes en raapstelen voorgezaaid. Ook erwten mogen niet ontbreken, alhoewel die de pan nog nooit hebben gehaald. Tijdens het werken in de tuin is er namelijk niets lekkerder dan kakelverse zoete erwtjes wegsnoepen.

Kortom, terwijl het buiten nat en grijs is, droom ik van een weelderig bloeiende snoeptuin en geniet ik voor het eerst sinds maanden weer van heerlijk vieze handen.

toerist

Een zonnige middag, een werkafspraak die eerder was afgelopen dan gepland en een camera bij de hand. Wat heerlijk om soms even toerist in je eigen stad te kunnen zijn.

goed doel

Onze kinderen krijgen elke week zakgeld. Een deel in de hand, een deel gaat in een potje voor een goed doel. Eén of twee keer per jaar wordt het totaalbedrag uit het potje overgemaakt. Op die manier hopen we ze te leren dat ze met hun geld ook andere dingen kunnen doen dan spullen kopen. En dat ze met hun geld verschil kunnen maken, hoe klein dat verschil soms ook is. We hebben afgesproken dat wij ons niet bemoeien met het gekozen doel: ze mogen ieder zelf bepalen waar ze aan willen doneren. Zo is onze negenjarige zoon altijd erg van de natuur- en dierenbescherming, terwijl onze dochter het meer zoekt in de richting van arme of zieke kinderen.

Maar nu hebben ze na rijp beraad besloten dat ze met het gespaarde bedrag Haïti willen steunen. Een gebaar wat we alleen maar toe kunnen juichen en daarom verdubbelen wij het bedrag. En vanmiddag hoorde ik toevallig dat de ING tot 20.00 uur vanavond geldbedragen van 15 Euro per girorekening verdubbelt als je online overboekt. De Nederlandse overheid verdubbelt het voor Haïti ingezamelde eindbedrag, dus elke euro die onze kinderen hebben gestort, rendeert 800%!

inspiratie

Soms heb je van die dagen dat je even een zetje nodig hebt. Als ik wat inspiratie nodig heb of even vast denk te lopen kijk ik naar dit filmpje. Niet alleen laat het zien dat alles mogelijk is, maar ook dat het uiteindelijk liefde is waar alles om draait.

En ik weet niet hoe het met jullie is, maar zelfs na tientallen keren ben ik nog elke keer tot tranen toe ontroerd.

keuzestress

Onze dochter gaat volgend jaar naar de middelbare school en dat betekent dat deze maand in het teken staat van het schooladvies en het kiezen van een middelbare school (dit is de weblog van mijn dochter over het leven in groep 8!). En dan blijkt een stad als de onze opeens over te lopen van middelbare scholen die allemaal azen op mijn kind. De één biedt tweetalig onderwijs, de ander een theaterklas, verre buitenlandreizen of een cultuurprogramma. Je zou bijna vergeten dat je er ook nog komt om "gewoon" iets te leren.

Het beschikken over veel keuzemogelijkheden, op welk gebied dan ook, wordt nogal eens gepresenteerd als een voordeel. Terwijl het voor de twijfelaar vooral extra stress oplevert. Of het nou gaat om het kiezen van een ziektekostenverzekering, een internetprovider, een hypotheek of een ingewikkeld kopje koffie bij een hippe koffietent: kiezen kost tijd en maakt onzeker. Want is de knoop eindelijk doorgehakt, dan blijft toch nog het knagende gevoel dat een andere keuze misschien wel beter, goedkoper, efficiënter of lekkerder was uitgepakt.

Volgens mij heb je grofweg twee soorten kiezers: de rationele kiezers en de onderbuikkiezers. De rationele kiezers graven zich in in beschikbare informatie en proberen uit een overvloed aan data een bijna wetenschappelijke afweging te maken. De onderbuikkiezers kijken daarentegen naar "wat het best voelt". De kunst is om de strategie te kiezen die je het beste ligt, zonder volledig blind te zijn voor de andere benadering.

Een waardevolle tip die ik - eeuwige twijfelaar - ooit kreeg was: stel jezelf de "waarom"-vraag vijf keer om tot de basis van je beslissing te komen. Waarom wil ik die platte plasma-tv en niet de veel goedkopere beeldbuis? Omdat iedereen in mijn omgeving een plasma heeft. Waarom vind ik het zo belangrijk dat ik er ook één heb? Omdat ik wil dat anderen hem bewonderen. Waarom wil ik dat mijn keuze bewonderd wordt? Omdat ik denk dat ik daardoor gerespecteerd word door mensen uit mijn omgeving. Waarom denk ik dat respect samenhangt met de aanschaf van een platte tv? Omdat in mijn omgeving status erg wordt afgemeten aan materiële zaken. Waarom ben ik als het om tv's gaat opeens gevoelig voor status terwijl ik altijd roep dat ik daar niks om geef?

Tja, waarom eigenlijk? We kiezen voor de goedkope beeldbuis. Een volstrekt fictief voorbeeld, beste mensen!

jarig

Vandaag een dagje legaal gespijbeld met een - al zeg ik het zelf - goede reden. Op deze Meest Depressieve Dag van het Jaar verjaar ik namelijk. En ondanks de grijzige niksigheid ben ik lekker op pad geweest met mijn nieuwe camera. Net thuisgekomen ontdek ik aan de thema's die ik heb vastgelegd dat er onderhuids misschien toch meer leeftijdsfrustratie knaagt dan waar ik me van bewust was.


verval?


roestig?


mistig?


monumentaal? (en een beetje mossig...)


Maar laten we het houden op: in de bloei van mijn leven.



Proost!

klein geluk 5

Als je de wereld om je heen bekijkt met het oog van een fotograaf, dan kun je niet anders dan in het hier en nu zijn. Fotograferen maakt dat je met andere ogen kijkt. Alleen jij bepaalt wat je weergeeft en hoe je het beeld invult. Daarom is een foto vaak iets persoonlijks; het laat zien hoe jij naar de wereld kijkt.

Vandaag is een wens van mij in vervulling gegaan: ik heb een prachtige camera gekregen van mijn lief. Dat wordt dus flink oefenen om alle ins en outs van mijn nieuwe speeltje te leren kennen. Vandaag heb ik al wat proeffoto's gemaakt (zie hieronder) en ik ga jullie de komende tijd regelmatig lastig vallen met de resultaten van mijn oefening.

buik

Er zijn soms weken dat ik niet nadenk over mijn buik. Hij zit er gewoon, hij houdt keurig mijn organen bij elkaar en in de winter zit hij goed verstopt onder diverse lagen kleding. Alleen als er iets aan de hand is - teveel gegeten, brandend maagzuur, menstruatiepijn - besteed ik er noodgedwongen wat geërgerde aandacht aan. Tegen de zomer levert mijn buik lichte stress op: ik moet in bikini en het gebrek aan aandacht en zonlicht in de winter hebben de boel geen goed gedaan.

Door mijn yoga-opleiding word ik me echter steeds bewuster van mijn buik. En sindsdien valt me vooral de vrij extreme Westerse obsessie voor een platte, harde buik op. Blader een willekeurig tijdschrift door en kijk eens wat men je probeert te verkopen met afbeeldingen van keiharde, platte buiken: cornflakes, ondergoed, parfum, noem maar op! Terwijl anatomisch gezien een sixpack voor slechts een zeer klein percentage van de mensheid haalbaar is.

Je buik is meer dan een organenpakhuis. Door te luisteren naar je buik kun je ontdekken hoe je werkelijk over iets voelt (het welbekende "onderbuik gevoel"). Voor yoga is een sterk middenrif ook belangrijk, maar het is niet de bedoeling om hem op een militaire manier op slot te zetten. Het ademen laag in je buik lukt niet meer met een strak spierenharnas. Terwijl een buikademhaling meteen helpt als je last hebt van acute stress of als het je allemaal even te veel wordt.

Ik ben een grote fan van de Dove reclames waarbij ze échte vrouwen laten zien die lekker in hun vel zitten, met gulle, zachte buiken. Ooit een buikdanseres gezien met een sixpack? En ooit een buikdanseres gezien die onzeker was over haar buik? Ik bedoel maar. Laten we dus alsjeblieft ophouden met die obsessie en trots zijn op onze buiken, in welke vorm of afmeting dan ook. Buiken brengen nieuw leven voort en zijn een belangrijk kompas voor je gevoel. Het is zowel je kwetsbaarheid als je kracht. Dus ik zou zeggen: hoe zachter hoe beter!

thuis

Mijn huis en ik, wij hebben elkaar pas relatief kort geleden écht leren waarderen. En dat terwijl ik hier al bijna acht jaar woon. Het zat hem nooit in het feit dat het een nieuwbouwhuis is; ik geloof heilig dat elk huis het in zich heeft karakter te ontwikkelen. Een huis is meer dan een stapel stenen, een huis heeft een ziel. Maar die ziel wordt hem geschonken door de bewoners. En als die bewoners alleen fysiek thuis zijn, maar met hun gedachten ergens anders, dan wordt het huis nooit meer dan een gebouw met een verzameling meubels.

Kinderen hebben wél het talent om met hun gedachten en hun lijf op één plek te zijn. Al vanaf de eerste dag was het tussen het huis en onze kinderen liefde op het eerste gezicht. Ook toen het nog niet meer was dan een kale betonnen doos renden ze door het huis, speelden verstoppertje en zochten fijne plekjes om zich even terug te trekken. De eerste jaren was het huis van de kinderen. En pas nadat ik ben gestopt te zoeken naar een mooier, ruimer, groener gelegen huis, is het huis ook van mij gaan worden.

Ons interieur is een samenraapsel van vondsten van rommelmarkt, Marktplaats, uitverkoop en een piepklein snufje Ikea. Er zit geen gewiekst interieurplan achter; het is gewoon zo gegroeid. De spullen die er staan, staan er omdat we er iets mee hebben. Ze zijn gebruikt en niet perfect, het is wat rommelig. Net als wij zelf zijn, eigenlijk. En toch: als ik thuis kom voelt het alsof ik in een warm bad stap. En zo hoort een huis voor mij te zijn.

Grappig eigenlijk, hoe je na jaren wonen op hetzelfde adres pas thuis kunt komen.


mijn favoriete leesplek met dekentje en hotsocks




Marokkaanse souvenirs en een mooie bos verjaardagsbloemen



woonkamer met nog een bos verjaardagsbloemen



mijn persoonlijke blogspot aan de eettafel



ons culinair epicentrum

kinderen en bewuste eenvoud

Bewust en eenvoudig leven is een keuze geweest die het leven van mij en mijn gezin behoorlijk heeft omgegooid. Maar daar waar wij volwassenen heel bewust ons menu voor een simpel leven hebben samengesteld, is het ons kroost een beetje overkomen. Ik denk dat onze kinderen (nu 11 en 9) in vergelijking met leeftijdsgenoten al niet bijzonder verwend waren, maar er is wel degelijk een boel voor hen veranderd sinds in ons huishouden de knop is omgegaan.

Voorheen werden de boodschappen bijvoorbeeld gedaan bij de (vrij prijzige) buurtsuper. We letten daarbij niet erg op aanbiedingen en waren wél vrij gevoelig voor tv-reclame: dure vla met koeienvlekken, cheesestrings, duo penotti-dippertjes werden geregeld ons huis in gesleept. Shoppen was een veel voorkomende manier van tijdsbesteding (ook als we eigenlijk niets nodig hadden) waarbij een tussenstop bij een fastfoodketen niet ongebruikelijk was. Ook bij uitstapjes en kadootjes werd er niet nadrukkelijk op de kosten gelet.

En toen besloten we hier thuis de knop om te zetten en vraagtekens te plaatsen bij ingesleten gewoonten. Het vereist geduld, liefde en humor om de kinderen mee te laten groeien in dat "nieuwe regime". Wij zijn begonnen met het uitleggen dat we ander werk zijn gaan doen om meer tijd met elkaar te hebben en meer te kunnen genieten. En dat de mooiste dingen in het leven geen geld hoeven te kosten: spelletjes doen, picknicken, lekker stoeien, met elkaar kletsen en lachen.

Verder zijn we begonnen om ze te laten zien wat dingen kosten. Zijn Liga's écht 1 euro lekkerder dan dezelfde koeken van een huismerk? We hebben ze uitgelegd dat er een verband bestaat tussen kosten en de hoeveelheid tijd die je moet investeren om dat geld te verdienen. Vind je het dan nog steeds belangrijk dat je echte Uggs hebt? Deze zomer werden er op de camping ijsjes verkocht van 2 euro per stuk. In plaats daarvan kochten we bij de lokale Franse supermarkt een hele doos ijsjes voor 2 euro, waardoor we voor hetzelfde geld ieder twee ijsjes konden eten!

Verder hebben we het shoppen vervangen door het schatgraven op rommelmarkten en is het een sport geworden om "dure" kleding te scoren voor een habbekrats. Mijn erg modebewuste 11-jarige dochter is een trendsetter op school, maar we hebben op haar verzoek afgesproken dat de herkomst van haar garderobe een Groot Gezinsgeheim is. Het komt dan ook steevast uit een "heel speciaal boetiekje".

Natuurlijk zijn er discussies. Vooral sociale druk wil nog weleens roet in het eten gooien. Als iedereen een waveboard of een Nintendo Wii heeft, is het moeilijk om je rug recht te houden. Ook op verjaardagspartijtjes waarbij er een pittig verlanglijstje wordt gepresenteerd wil je als kind goed voor de dag komen. En je eigen partijtje moet natuurlijk een hoogtepunt in het jaar worden, waarbij je zeker niet als knieperd wilt worden ontmaskerd. Dit jaar hebben we de regel gehanteerd dat ze bij de verjaardag een "groot" kado krijgen en bij sinterklaas doen we het rustig aan. Grote dingen als fietsen of een pc worden dus als verjaardagskado aangemerkt en niet zomaar op een willekeurig moment gegeven. En bij de partijtjes wordt uitgepakt met een beauty-slaapfeest (dochter) en een zelf uitgezette speurtocht in CSI-stijl (zoon).

De kinderen zijn inmiddels echte bewuste consumenten aan het worden: vandaag kreeg mijn zoon op school bij wijze van reclame een bakje met gemixt fruit van Campina aangeboden wat hem erg goed beviel. Zou hij voorheen de zeurcampagne hebben ingezet om voortaan mee te mogen doen met het fruitabonnement (á 75 cent per schooldag), nu stelde hij voor om in het vervolg stukjes appel, peer en wat druiven mee naar school te nemen als lunchhap. Dat hebben we altijd in huis, dus geen enkel probleem.

Het allerbelangrijkste vind ik dat de kinderen spelenderwijs leren blij te worden van kleine dingen. Dat ze weten dat geluk niet te koop is, maar dat het uit jezelf moet komen en uit hoe jij naar de wereld kijkt. We staan aan de vooravond van de puberteit, dus we zullen het vast nog een keer behoorlijk voor onze kiezen krijgen. Maar tot nu toe kan ik alleen maar concluderen dat ze in het eerste jaar van minder, juist meer tevreden zijn geworden. En dat lijkt me één van de mooiste dingen om ze mee te geven de toekomst in.

ont-moeten

Op dit moment is het allemaal een beetje veel: het is druk op het werk, ik volg een razend interessante maar intensieve opleiding, een aantal projecten waar ik mee bezig ben vreet meer energie dan goed voor me is en ook de weekenden zijn al tijden stevig gevuld. Gevolg: ik ben moe, al dagen snipverkouden en prikkelbaar. Eigenlijk ben ik mezelf in al die drukte een beetje kwijtgeraakt.

Als ik even buiten mezelf ga staan en over mijn schouder mee kijk naar mijn leven dan kan ik redelijk relativeren. Waar maak ik mezelf zo druk om? Iemand sprak een tijdje terug in een reactie over ont-moeten. Wat een prachtige term; dat wordt mijn adagium voor de komende tijd. Waarom moet ik zoveel? Wat is er echt nodig en wat kan ik laten schieten? Stopt de wereld met draaien als ik een keer "nee" zeg?

Ik zou bijna zeggen: ik moet stoppen met moeten. Maar laat ik dat - om meteen de daad maar bij het woord te voegen - omzetten in: ik nodig mezelf uit om te stoppen met moeten. Dat klinkt overigens makkelijker dan het is, want: waar zit die "uit" knop? Hoog tijd om structuur en prioriteiten aan te brengen, maar waar te beginnen?

Wordt vervolgd. Denk ik.

autorijden

We weten het allemaal: autorijden is slecht voor het milieu; En we kennen het mantra: probeer waar mogelijk te lopen of te fietsen! Maar wat nou als je werk ver weg of te onhandig ligt om te voet of per fiets te doen? Of als je dagelijks in een tijdsklem zit tussen kinderen wegbrengen, werken, kinderen weer halen, sportclubjes, etcetera? Of als je zoveel spullen bij je hebt dat het niet lopend of fietsend te vervoeren is? Of als je én snipverkouden bent terwijl ook de fietspaden nog onbegaanbaar zijn, waardoor je ondanks al je goede voornemens toch de auto pakt? Is het milieu dan voorgoed verloren?

Ik voel me altijd een beetje schuldig als ik de auto neem. Ook al heb ik een kleine, zuinige auto die maar een schijntje verbruikt van de veelvraten die ik op 's Heeren Wegen regelmatig tegen kom. Nu heb ik in de loop der tijd een aantal foefjes verzameld om mijn schuldgevoel wat in te dammen. Zo ben een fervent aanhanger van Het Nieuwe Rijden: ik zet de motor uit bij korte stops en ik start zonder gas te geven. Ik anticipeer op andere weggebruikers, zodat ik niet teveel hoef te remmen en te gassen. Ik zorg dat er geen overbodige troep in mijn kofferbak ligt en dat er geen lollige accessoires aan mijn antenne hangen, zodat de auto optimaal gestroomlijnd is. Ik maak gebruik van een routeplanner zodat ik zelden hoef te zoeken. Tips met betrekking tot schakelen (80 in zijn 5! Uit laten rollen in plaats van remmen! Zo vroeg mogelijk schakelen naar een hogere versnelling!) zijn voor mij minder relevant omdat ik sinds een jaar een automaat rijd.

Amerikanen hebben een prachtige term voor het zoveel mogelijk kilometers uit een liter benzine halen (of op z'n Amerikaans: miles per gallon): Hypermiling. Diverse fora bieden tegen elkaar op met slimme tips om nog zuiniger te rijder, waarbij sommige ideeën de grenzen van de wet op zijn zachtst gezegd opzoeken. Wat dacht je van: zo dicht achter een vrachtwagen gaan rijden dat je gebruik maakt van zijn zuiging. Door rood rijden, zodat je niet steeds hoeft te remmen en op te trekken. Langzaam rijden op de snelweg. Maar zeker voor hybride auto's staan er ook erg zinnige tips op.

Onze meest recente ontdekking, is eco LPG. Wij rijden al tijden op LPG, wat op zichzelf al 10 tot 15% CO2 uitstoot uitspaart ten opzichte van benzine. Maar deze week ontdekte mijn lief dat door BK-gas te tanken (bij ons in de buurt vooral bij Shell-stations verkrijgbaar) en in te schrijven op het eco LPG-programma, gratis de (ondanks al onze goede voornemens) door ons getankte liters autogas worden gecompenseerd. Zo rijden we zelfs meer klimaatneutraal dan in een hybride!

banksurfen

In december schreef ik een stukje over gasten en hoe die je anders naar je eigen gezin, huis en leven laten kijken. Tussen kerst en nieuw heeft ons huis dan ook in het teken van gasten gestaan: er waren logees uit Parijs en Abu Dhabi en 2009 eindigde met een feest waarbij we met een heel diverse club vrienden het jaar uitluidden. Niet alleen voor ons was het een bijzondere tijd, maar ook onze kinderen leerden veel over gastvrijheid en kwamen over hun schroom om te communiceren over taalgrenzen heen.

Omdat we ook in 2010 open huis willen houden en op deze manier mensen beter willen leren kennen, hebben we ons aangemeld voor CouchSurfing: een wereldwijd netwerk dat reizigers en "locals" met elkaar in contact brengt. Je kunt als local een slaapplaats bij je thuis aan te bieden en zodra je zelf de reiziger bent kun je via dit netwerk op zoek naar een leuk logeeradres in een voor jou vreemde stad.

Het principe is simpel: je vertelt iets over jezelf, over je gezin, over je levensmotto, over waar je woont en waarom je wilt deelnemen. Indien een andere CouchSurfer geïnteresseerd is om één of meer nachten bij je neer te strijken, dan sturen ze je een mailtje. Je kunt dan eerst contact hebben om te kijken of het je iets lijkt. Weigeren kan altijd, alleen een afspraak maken voor een kopje koffie om iemand wegwijs te maken in jouw stad kan ook.

Adresgegevens worden pas uitgewisseld als er een concrete afspraak is gemaakt, bovendien zitten er diverse "veiligheidsklepjes" in het systeem om te weten of je met betrouwbare types te maken hebt. Wij hebben we ons aangemeld voor een paar contactgroepen die speciaal op families gericht zijn, om zo vooral gezinnen met kinderen uit te nodigen.

Binnenkort mogen we Amy verwelkomen: een 20-jarige Australische balletdanseres die een adres zoekt om twee nachtjes te bivakkeren tijdens audities voor het Nederlands Danstheater hier in Den Haag. Omdat haar ouders het doodeng vinden om hun jonge dochter alleen naar de andere kant van de wereld af te laten reizen, vangen wij haar op. Meteen een mooie kans voor onze kinderen om hun pasverworven Engels te oefenen!

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

10 dingen uitdaging - week 7

We hebben er weer één, en wel de eerste officiële 10 dingen-voorraad van 2010! Dankzij het kerstpakket, het opruimen van de kerstspullen en het naderende schaatsweer zijn er weer tien overtollige voorwerpen bij elkaar gescharreld. Mijn man begint te vrezen dat hij binnenkort zelf op Marktplaats komt te staan, dus misschien wordt het tijd dat ik een beetje rustiger aan ga doen met weggooien.

1. Paraplu uit kerstpakket: aan Parijse vriendin kado gedaan als souvenir
2. Kaarsen uit kerstpakket: kado gedaan aan iemand die wél van groen en geel houdt
3. Verlichte kerstman: naar kringloopwinkel
4. Kerststal: naar kringloopwinkel
5. Tempex kerstbal (waarschijnlijk in een vorig leven bij McDonalds gekregen): naar Kringloopwinkel
6. Boek uit kerstpakket: verkocht via Bol.com
7. Easyglider schaatsen (zoon is inmiddels gevorderd schaatser): op Marktplaats
8. Skihandschoenen dochter (duimen werden afgekneld, dus definitief te klein): textielbak
9. Onbekend Hawaïshirt, kwam opeens drijven op zolder. Erg lelijk: textielbak
10. Bus nepsneeuw. Hardnekkig spul wat tot diep in de zomer bleef zitten.
Toch was deze laatste een twijfelgeval, omdat we het nog een keer mee wilden nemen in de zomer op vakantie. Het leek ons een aardige practical joke om alle voorruiten (behalve de onze uiteraard) op de camping in Frankrijk van een laagje sneeuw te voorzien. Gezien de hardnekkigheid van het spul zal echter niet iedereen er de grap van inzien. Daarom toch maar bij het chemisch afval gedaan.

de tv-loze dag

Opeens viel het kwartje: tv kijken is eigenlijk verveling in een glimmend jasje. En door dat jasje hebben we niet eens door dat we ons vervelen. De avonden staan bij ons thuis regelmatig in het teken van het al zappend de uren laten verstrijken en voor je het weet ben je oud. En weet je alles over perverse hobby's, financiële problemen van willekeurige Nederlanders of over Belgen in de rimboe. Ik doe weliswaar nog weleens nuttige dingen tussendoor (denk: breien, een telefoontje plegen, wat mailtjes sturen), maar eerlijk is eerlijk: in het algemeen is het bepaald geen quality time. En ik ben er niet trots op.

In de wintermaanden zie ik ook bij mijn kinderen een patroon waarbij de tv een steeds grotere plek in neemt en spelen een steeds kleinere. Mijn kinderen schieten voor de tv in een soort sluimerstand waarbij de buitenwereld geen enkele rol meer speelt. Informatie, anders dan uit de beeldbuis, komt niet meer binnen en de omgeving wordt totaal irrelevant.

Het kostte dan ook wat overtuigingskracht om een tv-loze dag in te voeren. En dan nog wel de woensdag; de dag waarop ze 's middags vrij zijn van school. Het argument dat tv kijken eigenlijk vermomde verveling is, werd met kracht bestreden. Maar met de belofte tot spelletjes (waar ik eigenlijk een hekel aan heb) en voorlezen kreeg ik de kinderen schoorvoetend mee.

De eerste woensdag is inmiddels achter de rug en het moet gezegd: het viel alles bij elkaar best mee. De middag stond - zoals elke woensdag - in het teken van diverse sportclubjes. 's Avonds hebben we langer dan gebruikelijk getafeld, er is een potje gekaart en extra lang voorgelezen, dus de kinderen waren dik tevreden. Daarna zijn mijn lief en ik heerlijk met een boek op de bank geploft en we hebben met een muziekje op een ongebruikelijk ontspannen avond gehad.

Laat ik niet te snel euforisch worden, maar als het op deze manier door gaat, konden we onze tv-loze periode weleens gaan uitbreiden. Als het maar niet op de avond van Eli Stone is. Of van Grey's Anatomy. O jee. Ik begin te denken dat ik zelf het grootste probleem heb als het om dwangmatig kijkgedrag gaat...

koopdrang

Soms heb ik de onweerstaanbare neiging om te shoppen. Ondanks mijn consuminderdrang en grondige opruimacties heb ik dan een overweldigende (meestal hormonale) aandrang om iets te kopen. Een leuke dingetje.

Vorig jaar vertelde een vriendin, die zich al tijden in een financieel penibele situatie bevindt, dat zij in die gevallen gewoon het internet op duikt. Ze laadt allerlei hebbedingen in haar virtuele winkelwagentje en logt dan uit. Ik heb dit geprobeerd, maar mijn aandrang bleek te sterk. Alleen met grote moeite kon ik me beheersen om op "afrekenen" te drukken en mijn behoefte was daarna alles behalve bevredigd.

Maar dankzij Amazon.com vond ik onlangs een andere, doeltreffender, methode. Bij opwellende koopwoede ga ik op Amazon op zoek naar de - in mijn ogen - meest zinloze producten:
Een stofzuigrobot. Een infrarood-haargroeistimulator. Het voetmassage-ei. De elektrische kurkentrekker. Een nagellakdroogapparaat. Een saunariem. Energie-opwekkende pleisters. Been make-up. Een leescursus voor baby's vanaf 5 maanden. Hondensieraden.

Alleen al de aanblik van deze uitwassen van consumentisme maakt dat mijn zin in het kopen van een hebbedingetje met terugwerkende kracht een beetje banaal voelt. Ik zal op deze manier vast niet al mijn (overigens steeds minder frequente) shopattaques het hoofd kunnen bieden, maar het verzacht de symptomen aanzienlijk.

Ik ben benieuwd naar andere strategieën tegen hevige koopdrang!

huishoudlijstjes

Nu de eerste werkweek van het jaar weer volop is begonnen, begint het huis langzaam maar gestaag weer rommelig te worden. De tafel is een verzamelplek van post, tijdschriften en schoolspullen aan het worden, de ontbijtborden staan op het aanrecht omdat er 's ochtends geen tijd was om de vaatwasser leeg te maken en er mag eigenlijk ook wel weer een keer gestofzuigd worden nadat ik de kerstspullen heb opgeruimd. Ik merk dat er een soort rechtevenredig verband bestaat tussen rommel in huis en chaos in mijn hoofd. Hoogste tijd om het huishouden weer een zwieper te geven dus.

Als ik even niet meer weet waar ik moet beginnen en behoefte heb aan structuur, wend ik me meestal tot één van mijn internetzusters die uitblinken in organisatietalent en bereid zijn dit met de wereld te delen. Er zijn genoeg lijstjes in omloop die het huishouden een stuk overzichtelijker maken en me weer op weg helpen. Door het huishouden op te delen in hapklare brokken voelt het meer als een verzameling klusjes dan als een onbevredigende berg werk.

Ik heb al eens eerder een logje over huishoudschema's geschreven, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we, zeker in vakanties, weleens afdrijven van de gebruikelijke routine. Een uitgeprinte lijst met een overzicht van taken is dan een redding. En het gevoel om een krul door een taak te kunnen zetten is het toefje op de taart: het geeft bevrediging die nog een stapje verder gaat dan alleen het gevoel van een opgeruimd huis.

Voorbeelden van bruikbare schema's kun je (onder andere) op deze pagina's downloaden:
- een lijstje met dagelijkse karweitjes
- een wekelijks schoonmaakschema
- maandelijkse klussen

Je kunt deze uiteraard naar eigen inzicht aanvullen. Hier vind je een voorbeeld waarop je je dagelijkse klussen zelf kunt invullen. Deze bestaat ook voor wekelijkse taken.

Met een lijstje van professionals achter de hand heb ik het gevoel dat ik de boel weer onder controle heb. Dat maakt me uiteraard nog geen Martha Stewart (maar het scheelt niet veel! ;-)).

kunst

Een goed kunstwerk raakt je. En dat geldt in mijn geval zeker voor de fotografie van Chris Jordan.



Dit kunstwerk bestaat uit 2,4 miljoen stukjes plastic, allen afkomstig uit de Pacific. De 2,4 miljoen staat voor het geschatte aantal Pound (ruim 1 miljoen kilo) aan vervuiling dat wereldwijd elk uur de oceanen in stroomt.

Zie hieronder twee details in close-up. Zeg nou zelf: daar word je toch stil van?





(bron: Chris Jordan, Running the Numbers - An American self-portrait)

milieudilemma's

Is het beter om 1500 kilometer te rijden of om met het vliegtuig te gaan?
Is het schadelijker om een koffiekopje telkens uitgebreid te wassen dan een plastic bekertje te gebruiken?
Klopt het dat een brommer veel vervuilender is dan een SUV? En is een vegetariër in een Hummer écht milieuvriendelijker dan een carnivoor in een Prius?
Kun je beter een fluitketel gebruiken of een waterkoker? Gebruik je een energie vretend apparaat tot hij helemaal op is, of vervang je het direct door een energiezuinig exemplaar?
Wat is een betere keuze: lokaal of biologisch voedsel? Afwassen of vaatwasser?
Laat je je schoenen repareren als je voor hetzelfde bedrag (of minder...) een nieuw paar kunt kopen?
In hoe milieuvriendelijk ben ik bezig als de biologische winkel zo ver weg ligt dat ik de auto moet nemen?

Ik ben van meer dan goede wil als het om het milieu gaat, maar ik merk dat gebrek aan kennis me vaak in de weg zit. Wat zou het toch mooi zijn als er een alwetende milieugoeroe naast me op de bank zou zitten die mij direct antwoord kan geven op mijn prangende milieukwesties... Maar bij gebrek daaraan ploeteren wij dapper voort met het verzamelen van kennis van internet, uit de bieb en good old boerenverstand.

tajine

Als ik vorig jaar één goede investering heb gedaan, dan is het de aanschaf geweest van een goede tajine. Nadat ik in Marrakesh elke avond waanzinnig lekker heb gegeten met eenvoudige ingrediënten was ik om: er moest en zou een tajine komen. Normaal gesproken probeer ik koopimpulsen een paar dagen te onderdrukken, maar nu overtuigde ik mezelf dat ik er op de lange duur mee zou verdienen.

Het idee achter de tajine is simpel: door het materiaal en de vorm stomen de ingrediënten klaar in het eigen vocht. Daardoor blijven vitamines behouden en hoeft er weinig of geen vet aan toegevoegd te worden. Klinkt goed, toch?

Enfin, er kwam een paar weken geleden dus een tajine in Huize Bewuste Eenvoud en sindsdien ben ik bekeerd. Waar het voorheen een sport was om in een zo kort mogelijke tijd een eenvoudige maar lekkere maaltijd in elkaar te draaien, begin ik nu soms in de ochtend al met de voorbereidingen. Meestal bestaat de vulling van de tajine uit een samenraapsel van restjes uit de koelkast, naar behoefte aangevuld met de inhoud van mijn keukenkastjes: aardappel, wortel, ui, erwtjes, knoflook, courgette, bonen, linzen, bloemkool, kikkererwten, tomatenblokjes, noem maar op.

Vervolgens bepaal ik welke "twist" ik het geef: willen we Noord-Afrikaans dan voeg ik kruiden als komijn, kaneel, kurkuma en gember toe. Handje rozijntjes erbij, serveren met couscous et voilá: een Marokkaanse tajine.

Gaan we voor Indiaas, dan bevat de tajine dingen als rijst, erwtjes, bloemkool, tomaat en aardappel. Voor het Indiase gevoel voeg ik kruiden toe als komijn, kurkuma, currypoeder en als finishing touch een handje geschaafde amandelen.

Hebben we zin in een Spaanse touch, dan doe ik er rijst, ui, tomaat, en een paprika doorheen en wat knoflook- en uienpoeder met een restje salsa.

Vanavond wordt het Mexicaans: ui, een blikje kidneybonen, een restje tomatenblokjes, een restje bulgur, een paar tenen knoflook, chilipoeder, cayennepeper en wat peper en zout.

Zijn de restjes eenmaal verzameld en is het thema-van-de-dag bepaald, dan rest niets anders dan alle ingrediënten samen te voegen in de tajine. Doe er een scheutje water bij als de ingrediënten van zichzelf niet veel vocht bevatten (of een restje bouillon of wijn!) en zet hem op een laag vuur (eventueel met vlamverdeler). Afhankelijk van het recept en de ingrediënten duurt het één tot soms wel vier uur tot alles klaar is. In mijn restjesmethode is een uurtje sudderen genoeg om alle smaken goed met elkaar te mengen.

Het resultaat: een lekkere en gezonde schotel met een erg rijke smaak en - niet onbelangrijk - alle restjes uit koelkast en voorraadkast worden optimaal benut!

klein geluk 4

Hoe mooi wil je de feestdagen hebben? We hebben 2009 prachtig afgesloten en ik kijk uit naar wat 2010 te brengen heeft. Een nieuwjaarsduik achter ons huis met mijn bikkels van kinderen was alvast een mooie start!