hoofdbewoners

In het algemeen ben ik een tevreden mens. Ik heb een leuk leven, ik kan op mijn werk echt iets toevoegen en we hebben de huishoudelijke taken heel eerlijk verdeeld met een goede balans tussen werk en zorg. Maar af en toe stapt er een duiveltje op mijn schouder. Het duiveltje heet Ego en fluistert me van alles in om me aan het twijfelen te brengen. Hij zegt dingen als: "Je kunt veel meer dan je nu doet! Waarom zoek je geen werk waarin je veel verder door kunt groeien?" of: "Je krijgt niet de waardering die je verdient. Kijk nou toch hoe vanzelfsprekend iedereen het vindt wat je allemaal doet en dat je zoveel uren maakt!" En: "Je wilt dit toch zeker niet tot je pensioen blijven doen? Kijk om je heen, zoek iets waar je meer Status en Geld kunt verwerven!"

Het grote probleem is, dat ik het duiveltje niet zomaar van mijn schouder af kan maaien en verder kan gaan alsof ik niets gehoord heb. Ik heb namelijk tot mijn grote schrik ontdekt dat ik zelf dat duiveltje ben. Dat drammerige, ontevreden wezen dat opstapt op onhandige momenten, blijkt gewoon in mijn hoofd te wonen.

En dus moet ik iets met deze signalen. Want anders ontstaat er de grootste ruzie met mijn andere bewoner, die Zelf heet en die erg gelukkig is met de ruimte die hij tegenwoordig krijgt. Gelukkig is Zelf een verstandige raadgever die mij meestal wel weer op het juiste spoor krijgt, wat dat spoor ook moge zijn.

Nu Ego de laatste weken steeds vaker van zich laat horen is het belangrijk dat ik me vaker met Zelf terugtrek om vooral hem weer aan het woord te laten. Als is het alleen maar om te voorkomen dat mijn bewoners elkaar in mijn haren vliegen.