thuis

Mijn huis en ik, wij hebben elkaar pas relatief kort geleden écht leren waarderen. En dat terwijl ik hier al bijna acht jaar woon. Het zat hem nooit in het feit dat het een nieuwbouwhuis is; ik geloof heilig dat elk huis het in zich heeft karakter te ontwikkelen. Een huis is meer dan een stapel stenen, een huis heeft een ziel. Maar die ziel wordt hem geschonken door de bewoners. En als die bewoners alleen fysiek thuis zijn, maar met hun gedachten ergens anders, dan wordt het huis nooit meer dan een gebouw met een verzameling meubels.

Kinderen hebben wél het talent om met hun gedachten en hun lijf op één plek te zijn. Al vanaf de eerste dag was het tussen het huis en onze kinderen liefde op het eerste gezicht. Ook toen het nog niet meer was dan een kale betonnen doos renden ze door het huis, speelden verstoppertje en zochten fijne plekjes om zich even terug te trekken. De eerste jaren was het huis van de kinderen. En pas nadat ik ben gestopt te zoeken naar een mooier, ruimer, groener gelegen huis, is het huis ook van mij gaan worden.

Ons interieur is een samenraapsel van vondsten van rommelmarkt, Marktplaats, uitverkoop en een piepklein snufje Ikea. Er zit geen gewiekst interieurplan achter; het is gewoon zo gegroeid. De spullen die er staan, staan er omdat we er iets mee hebben. Ze zijn gebruikt en niet perfect, het is wat rommelig. Net als wij zelf zijn, eigenlijk. En toch: als ik thuis kom voelt het alsof ik in een warm bad stap. En zo hoort een huis voor mij te zijn.

Grappig eigenlijk, hoe je na jaren wonen op hetzelfde adres pas thuis kunt komen.


mijn favoriete leesplek met dekentje en hotsocks




Marokkaanse souvenirs en een mooie bos verjaardagsbloemen



woonkamer met nog een bos verjaardagsbloemen



mijn persoonlijke blogspot aan de eettafel



ons culinair epicentrum