buik

Er zijn soms weken dat ik niet nadenk over mijn buik. Hij zit er gewoon, hij houdt keurig mijn organen bij elkaar en in de winter zit hij goed verstopt onder diverse lagen kleding. Alleen als er iets aan de hand is - teveel gegeten, brandend maagzuur, menstruatiepijn - besteed ik er noodgedwongen wat geërgerde aandacht aan. Tegen de zomer levert mijn buik lichte stress op: ik moet in bikini en het gebrek aan aandacht en zonlicht in de winter hebben de boel geen goed gedaan.

Door mijn yoga-opleiding word ik me echter steeds bewuster van mijn buik. En sindsdien valt me vooral de vrij extreme Westerse obsessie voor een platte, harde buik op. Blader een willekeurig tijdschrift door en kijk eens wat men je probeert te verkopen met afbeeldingen van keiharde, platte buiken: cornflakes, ondergoed, parfum, noem maar op! Terwijl anatomisch gezien een sixpack voor slechts een zeer klein percentage van de mensheid haalbaar is.

Je buik is meer dan een organenpakhuis. Door te luisteren naar je buik kun je ontdekken hoe je werkelijk over iets voelt (het welbekende "onderbuik gevoel"). Voor yoga is een sterk middenrif ook belangrijk, maar het is niet de bedoeling om hem op een militaire manier op slot te zetten. Het ademen laag in je buik lukt niet meer met een strak spierenharnas. Terwijl een buikademhaling meteen helpt als je last hebt van acute stress of als het je allemaal even te veel wordt.

Ik ben een grote fan van de Dove reclames waarbij ze échte vrouwen laten zien die lekker in hun vel zitten, met gulle, zachte buiken. Ooit een buikdanseres gezien met een sixpack? En ooit een buikdanseres gezien die onzeker was over haar buik? Ik bedoel maar. Laten we dus alsjeblieft ophouden met die obsessie en trots zijn op onze buiken, in welke vorm of afmeting dan ook. Buiken brengen nieuw leven voort en zijn een belangrijk kompas voor je gevoel. Het is zowel je kwetsbaarheid als je kracht. Dus ik zou zeggen: hoe zachter hoe beter!