ont-moeten

Op dit moment is het allemaal een beetje veel: het is druk op het werk, ik volg een razend interessante maar intensieve opleiding, een aantal projecten waar ik mee bezig ben vreet meer energie dan goed voor me is en ook de weekenden zijn al tijden stevig gevuld. Gevolg: ik ben moe, al dagen snipverkouden en prikkelbaar. Eigenlijk ben ik mezelf in al die drukte een beetje kwijtgeraakt.

Als ik even buiten mezelf ga staan en over mijn schouder mee kijk naar mijn leven dan kan ik redelijk relativeren. Waar maak ik mezelf zo druk om? Iemand sprak een tijdje terug in een reactie over ont-moeten. Wat een prachtige term; dat wordt mijn adagium voor de komende tijd. Waarom moet ik zoveel? Wat is er echt nodig en wat kan ik laten schieten? Stopt de wereld met draaien als ik een keer "nee" zeg?

Ik zou bijna zeggen: ik moet stoppen met moeten. Maar laat ik dat - om meteen de daad maar bij het woord te voegen - omzetten in: ik nodig mezelf uit om te stoppen met moeten. Dat klinkt overigens makkelijker dan het is, want: waar zit die "uit" knop? Hoog tijd om structuur en prioriteiten aan te brengen, maar waar te beginnen?

Wordt vervolgd. Denk ik.