vriendschap

Het onderwerp van dit stukje draagt het risico in zich om een hoog damesbladgehalte te krijgen. Ik zal proberen dit te vermijden maar mocht dat jammerlijk mislukken: bij voorbaat mijn excuses.

Een groot gedeelte van je leven lijkt het belangrijk om vooral veel vrienden te hebben. Op de basisschool circuleren vriendschapsboekjes waarbij het erg belangrijk is om er zoveel mogelijk klasgenootjes in te verzamelen. Het aantal uitnodigingen per jaar voor partijtjes is een goede graadmeter voor je plek in de pikorde: hoe meer feestjes, hoe hoger je status. Wat later wordt populariteit afgemeten aan de hoeveelheid vrienden op Hyves, Msn of Facebook. Heb je minder dan honderd contacten, dan ben je eigenlijk een beetje een loser.

Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar mijn allerbeste vrienden ken ik al jaren. De ene beste vriendin, ken ik letterlijk mijn hele leven al omdat we nichtjes zijn. De andere ken ik sinds de brugklas. We weten vrijwel alles van elkaar en gaan voor elkaar door het vuur, zelfs als we door drukte een tijdje geen contact hebben gehad.

Er zijn in de loop der tijd natuurlijk wel wat vrienden bij gekomen en weer afgevallen. In elke levensfase leer je wel wat 'passanten' kennen die een tijdje intensief op je pad meelopen. Maar als omstandigheden veranderen (afstuderen, andere baan, verhuizing, kinderen) dan verwateren deze vriendschappen weer. Dat betekent niet dat je er niet met veel warmte aan terug denkt, maar het is duidelijk dat deze vriendschappen vooral samen hingen met de gedeelde omstandigheden.

Dit zeg ik nu heel wijs, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik dat nog helemaal niet zo lang door heb. Ik heb lang geprobeerd om stevig vast te houden aan vriendschappen uit elke levensfase. Mijn agenda stond barstensvol met borrelafspraken met oude (en inmiddels vage) bekenden, ik belde braaf op verjaardagen en stuurde stapels kerstkaartjes. Maar ook raakte ik wat verbitterd als bleek dat mijn energie maar mondjesmaat beloond werd, afspraken op het laatste moment werden afgebeld en kerstkaartjes niet werden beantwoord.

Twee jaar geleden emigreerden mijn broer en schoonzus naar de VS. Toen wij daar op bezoek waren vertelden ze dat hun vriendenkring grondig was opgeschoond. Vrienden die oprecht geïnteresseerd waren bleven Skypen, mailen of planden zelfs tripjes naar Chicago. Vrienden die geen enkel initiatief meer namen om mails, telefoontjes of brieven te beantwoorden werden verwijderd uit het adressenboekje. Niet op een bittere manier, maar met een warme afsluiting van deze gedeelde levensfase. Het had mijn broer en schoonzusje een hoop lucht gegeven en ze gingen er op een blijmoedige manier mee om. Dat was een eye-opener voor me.

Sindsdien ben ik gaan loslaten. Als er geen respons meer kwam op pogingen van mijn kant bleef ik even stilstaan bij de fase die ik samen met de vriend in kwestie had beleefd. Daarna liet ik de vriendschap die het ooit geweest was in gedachten letterlijk los, alsof ik een ballon liet wegvliegen.

En inderdaad: dat geeft veel ruimte. Ruimte voor nieuwe contacten, maar vooral ook ruimte voor verdieping van die zeldzame maar kostbare vriendschappen die door alle levensfases heen lopen. Want ik mag dan geen honderden Hyves- of MSN-vrienden hebben, de paar levensbestendige vriendschappen met mijn beste vrienden en vriendinnen, daar ben ik ongelofelijk zuinig op.