tegenslag

Gisteren moest een dierbare collega geopereerd worden. En dat terwijl ze niet ziek is. Althans, nog niet. Uit een medisch onderzoek bleek dat zij een afwijking in haar genetisch materiaal met zich meedraagt waardoor de kans op kanker aanzienlijk is. Gisteren heeft ze haar eierstokken preventief laten verwijderen. Over een paar maanden worden haar borsten preventief geamputeerd. Een ingrijpende, bijna onmenselijke beslissing om te nemen.

Naast het medeleven dat ik voel merk ik dat ik ontzettend geïnspireerd raak door de manier waarop zij met deze moeilijke fase om gaat. Er is verdriet en bezorgdheid, maar er is vooral strijdlust. Ze neemt deze ingrijpende beslissing omdat ze wil leven. Ze barst van de levenslust en als dit offer nodig is om alles uit het leven te kunnen zuigen, dan moet dat maar.

Van dichtbij maakt ze mee hoe haar zusje, ook draagster van het gen en inmiddels erg ziek, vecht voor haar leven. Dus vecht zij nu voor twee. Maar niet op een bittere, verbeten manier. Ze vecht als een danser. Ze doorleeft deze fase volledig, is soms sterk, soms kwetsbaar. Beweegt even mee, maar valt dan weer aan.

Ik schrijf dit hier om dit beeld voor mezelf vast te houden. Pijn en tegenslag zijn geen vijanden die je verbitterd moet bestrijden. Het zijn reisgenoten die, of je het nu wilt of niet, af en toe verschijnen op je pad. Door met ze te vechten én te dansen, bijna als een capoeiraspel, voorkom je dat je je leven "on hold" zet in een moeilijke periode. En dat is iets wat ik tot nu toe nog nooit zo helder heb gezien.