18 februari 2010

loslaten

Sinds mijn dochter in groep 8 zit, gaat zij niet meer naar de naschoolse opvang. Pas nadat zij de eerste keer met een sleutel om haar nek naar school liep en eerder thuis zou zijn dan wij, besefte ik hoe beschermd ze eigenlijk is opgegroeid. De school is op steenworp afstand. De naschoolse opvang, waar ze twee keer per week naar toe ging, haalde haar op van school. Als ze thuis kwam, was altijd óf haar vader, óf haar moeder thuis. Alle sportclubjes, vriendinnetjes, de buurtwinkel, het zit allemaal op loopafstand. Geen enge oversteekplekken, veel bekende gezichten in de buurt. We wonen weliswaar in een grote stad, maar de wijk waarin we wonen is als een dorp.

Nu ze naar de middelbare school gaat, verandert dit drastisch. De school die ze heeft gekozen ligt zeven kilometer verderop; een fietstocht dwars door de stad. Het duurt nog een paar maanden voor het zover is, maar toch: het is tijd om haar kleine, overzichtelijke wereld te vergroten. We hangen haar als een guppie in haar kleine knusse zakje in het grote aquarium om langzaam te wennen.

De Grote Fiets is een eerste stap in de goede richting, evenals de eigen OV-chipkaart voor de tram. Vanaf april (als ze twaalf wordt) krijgt ze kleedgeld en daarmee meer vrijheid én verantwoordelijkheid. Vandaag kreeg ze het goede nieuws dat haar vurige wens om in een tweetalige klas geplaatst te worden in vervulling gaat. Dat betekent dat er in de komende periode ook nog spannende dingen in het verschiet liggen als reisjes naar Engeland en Brussel.

Maar als ik heel eerlijk ben, lijken alle spannende veranderingen haar heel natuurlijk af te gaan. Het belangrijkste wennen zit bij ons, de ouders. Ik heb twee keer met mijn ogen geknipperd en de basisschool tijd is voorbij, het schooladvies op zak en de grote fiets staat klaar om de wijde wereld in te gaan. Zij wacht vol spanning tot ze eindelijk in dat spannende grote aquarium mag gaan zwemmen, terwijl wij als ouders om het hardst proberen niet te denken aan kwallen, haaien en mammoettanks.

3 opmerkingen:

  1. Zooo herkenbaar...
    Ik vond het destijds een enorme stap dat mijn zoons naar het voortgezet onderwijs gingen.
    En dan al die kampen naar het buitenland. Daarna had jongste zoon, nauwelijks 16 met de bus een uur nodig om op school te komen in de grote stad. Niet gehinderd door enige ervaring met het ov.
    Maar weetje het went. De eerste keer is het doodeng, maar het went heel snel.
    Het scheelt een stuk dat er nu mobieltjes zijn. En wat betreft het ov. Oudste zoon heeft proefgereden met jongste zoon in de bus zodat hij de route alvast wat kende.

    Ik zit me nu voor te bereiden op de volgende fase. Oudste zoon blijft thuis wonen tot zijn opleiding is afgemaakt.
    Jongste zoon gaat in 2011 op kamers voor zijn vervolgopleiding. Dat vindt hij geweldig, maar oké, ik moet daar nog erg aan wennnen.

    Groetjes,
    Monica

    BeantwoordenVerwijderen
  2. @Monica: tja, het zal best wennen en gelukkig is ze verstandig genoeg om niet in 7 sloten tegelijk te lopen. Maar toch...
    En op kamers; ik gun het haar van harte (heb er zelf erg van genoten!), maar ik moet er nog niet aan denken. Ik ben benieuwd hoe snel het lege nest weer went!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. We offer loans with 3%,we offer Debt consolidation loans, business loan, Private loan,car loans, hotel loans, student loan, personal loan Home Refinancing Loans,For more details Email: ( trustenquiry05@gmail.com )
    ----------------------------------------------------------------------------
    Wij bieden leningen met 3%, bieden wij schuld consolidatie leningen, business lening, persoonlijke lening, autoleningen, hotel leningen, student lening, persoonlijke lening Home herfinancieren leningen, voor meer informatie Email: (trustenquiry05@gmail.com)

    BeantwoordenVerwijderen