minimalisme

Vroeger droomde ik over een minimalistisch interieur. Een lichte omgeving, met slechts een paar mooie meubels in de open ruimte geplaatst. Die dromen had ik vooral in de tijd dat we in een piepklein huisje woonden met een baby en een dreumes, die - onontkoombaar! - een veelheid aan kleurige, plastic troep met zich meebrengen.
Inmiddels zijn we jaren verder, mijn kinderen zijn de plastic speeltjes ontgroeid, maar nog steeds heb ik geen minimalistisch huis. We zijn eigenlijk pas net begonnen met het elimineren van de overbodige spullen. Mijn persoonlijke tien-dingen-uitdaging houdt me bij de les, maar het einde is nog lang niet in zicht.

Minimalisme gaat naar mijn idee over het ontdoen van overbodige franje. In je omgeving, maar ook in je hoofd en in je hart. Dat klinkt misschien zakelijk, maar heeft eigenlijk te maken met het terugkeren naar de kern. Als je alle ruis in de vorm van overbodige spullen, verantwoordelijkheden en verplichtingen één voor één loslaat, houd je alleen over waar het écht om draait. En het beginnen met ontspullen is daarvoor een goede start.

Minder spullen, is minder verantwoordelijkheid. Wat je niet hebt hoef je niet af te stoffen, niet te verzekeren en je hoeft je er geen zorgen om te maken (want nee, het wordt niet gestolen en gaat ook niet stuk!). Minder spullen betekent een kleinere voetstap; uiteindelijk hoort zelfs een kleiner huis tot de mogelijkheden. En last but not least: minder spullen vergaren betekent een actieve bijdrage aan het eerlijk verdelen van grondstoffen op deze wereld. Door onze consumptiecultuur is er een enorme scheefgroei ontstaan tussen de "haves" en "have-nots". En is het niet belachelijk simpel dat je soms alleen maar dingen hoeft te laten om de balans wat eerlijker te laten uitvallen?