Mijn blessure is al sinds juli een continue oefening in relativeren, geduld en acceptatie. Relativeren omdat het allemaal veel erger had kunnen zijn en ik dagelijks in mijn werk geconfronteerd word met mensen die daadwerkelijk een stuk slechter af zijn dan ik. Ik ben meer dan mijn beperking. Dat is wat ik van deze mensen leer.
Geduld omdat ik hele normale dingen momenteel niet of slechts met moeite voor elkaar krijg. Een jas aantrekken. Mijn haar doen. Een rugzak dragen. Boos of ongeduldig worden werkt averechts.
En acceptatie omdat ik niets kan doen of laten om deze situatie te veranderen. Het is zoals het is. Het is niet de schuld van het paard dat mij van zijn rug af lanceerde. Niet van mezelf, omdat ik niet in staat ben geweest om het paard te kalmeren en op zijn rug te blijven zitten. Niet van de chirurg in het Franse plattelandsziekenhuisje die een manmoedige poging heeft gedaan om de boel zo goed mogelijk te repareren.
Ik probeer mezelf in deze situatie te observeren. Ik probeer mijn frustratie en ongeduld van een afstandje geamuseerd te bekijken: "Kijk eens hoe ze zich weer druk loopt te maken. Kom op meid, je weet toch dat je daar niets mee opschiet? Wees toch eens lief voor jezelf en ontspan je!" Meestal kan ik me na zo'n liefdevolle correctie wel weer bij elkaar rapen.
Maar vandaag, nu ik definitief weet dat ik nog een keer onder het mes moet, is zo'n dag dat ik mezelf er op betrap anderen de schuld te willen geven van wat mij is aangedaan. Vandaag is er zwaarder geschut voor nodig om weer te accepteren dat het is zoals het is. Maar ook dat gevoel mag er zijn, vind ik dapper. Het moet alleen niet te lang aanhouden, want ik word er niet bepaald gezelliger van.
WAt herkenbaar.Als ik frustratie ,kwaadheid of soms zelfmedelijden voel,mag dat wel even. Daarna is het voor mij een oude manier van reageren op de situatie. En besef ik,dat ik nu beter weet. Meestal voelt dat meteen "lichter". groeten Izerina
BeantwoordenVerwijderenIk was op zoek naar wat consuminderen weblogs en ontdekte jouw weblog. Maar nu lees ik onverwacht dit.
BeantwoordenVerwijderenWanneer ik het zo lees denk ik dat je je er dapper doorheen slaat. Vandaag kreeg je een akelig bericht, logisch dat je je uit je evenwicht voelt en natuurlijk mag dat rotgevoel er zijn.
Ik wens je veel sterkte de komende tijd.
Groeten van Geri
Ik vind dat je het heel goed weet te relativeren hoor, als ik het zo allemaal lees! Je hebt nu ook wel even recht op dit gevoel, als het je maar niet gaat leiden...want dan wordt het lijden...
BeantwoordenVerwijderenSchouders eronder! (ooo, flauw..kon het niet laten)
Ik wens je veel kracht en sterkte aankomende tijd,
Nieneke
Heel goed van je dat je er op deze manier naar kunt kijken. Dat scheelt een boel negatieve energie en wanneer je het op een dagje niet kunt dan mag dat ook. Het er gewoon laten zijn.
BeantwoordenVerwijderen@Izerina: ik weet dat dat soort buien weer voorbij gaan, maar ik wil er nog weleens in verdwalen. Gelukkig kan ik mezelf inmiddels ook een schop onder het achterste geven als het me echt te lang duurt.
BeantwoordenVerwijderen@Geri: het gekke is, dat mijn consuminderen juist door mijn ongeluk een enorme "boost" heeft gekregen. In die zin heeft het me een hoop gebracht, hoe raar dat ook moge klinken.
@Nieneke: zo is dat. En ik heb nog één schouder waar niks mis mee is, dus hupsakee! ;-)
@Lege Zakken Vrouw: zo probeer ik er naar te kijken. Vandaag scheen het zonnetje en zag de wereld er alweer heel anders uit. What a difference a day makes, zeggen ze dan.