loslaten

Sinds mijn dochter in groep 8 zit, gaat zij niet meer naar de naschoolse opvang. Pas nadat zij de eerste keer met een sleutel om haar nek naar school liep en eerder thuis zou zijn dan wij, besefte ik hoe beschermd ze eigenlijk is opgegroeid. De school is op steenworp afstand. De naschoolse opvang, waar ze twee keer per week naar toe ging, haalde haar op van school. Als ze thuis kwam, was altijd óf haar vader, óf haar moeder thuis. Alle sportclubjes, vriendinnetjes, de buurtwinkel, het zit allemaal op loopafstand. Geen enge oversteekplekken, veel bekende gezichten in de buurt. We wonen weliswaar in een grote stad, maar de wijk waarin we wonen is als een dorp.

Nu ze naar de middelbare school gaat, verandert dit drastisch. De school die ze heeft gekozen ligt zeven kilometer verderop; een fietstocht dwars door de stad. Het duurt nog een paar maanden voor het zover is, maar toch: het is tijd om haar kleine, overzichtelijke wereld te vergroten. We hangen haar als een guppie in haar kleine knusse zakje in het grote aquarium om langzaam te wennen.

De Grote Fiets is een eerste stap in de goede richting, evenals de eigen OV-chipkaart voor de tram. Vanaf april (als ze twaalf wordt) krijgt ze kleedgeld en daarmee meer vrijheid én verantwoordelijkheid. Vandaag kreeg ze het goede nieuws dat haar vurige wens om in een tweetalige klas geplaatst te worden in vervulling gaat. Dat betekent dat er in de komende periode ook nog spannende dingen in het verschiet liggen als reisjes naar Engeland en Brussel.

Maar als ik heel eerlijk ben, lijken alle spannende veranderingen haar heel natuurlijk af te gaan. Het belangrijkste wennen zit bij ons, de ouders. Ik heb twee keer met mijn ogen geknipperd en de basisschool tijd is voorbij, het schooladvies op zak en de grote fiets staat klaar om de wijde wereld in te gaan. Zij wacht vol spanning tot ze eindelijk in dat spannende grote aquarium mag gaan zwemmen, terwijl wij als ouders om het hardst proberen niet te denken aan kwallen, haaien en mammoettanks.