luie huisvrouw

Deze week deal ik met de laatste loodjes voor de vakantie hier in het westen losbreekt. En helaas ook met een laatste onhandige deadline: deze week heb ik een grote klus voor mijn eigen bedrijf, moet ik de eindopdracht voor mijn studie inleveren en mijn "gewone" werk afronden. Dit soort situaties komt in huize Bewuste Eenvoud helaas wel een paar keer per jaar voor. Kwestie van geen talent voor plannen en niet ver genoeg vooruit denken.

Een positief bij-effect van deze terugkerende stresssituaties is dat ik een aantal survivaltips heb verzameld voor gestresste, maar tevens luie huisvrouwen. Inmiddels ben ik er aardig bedreven in om met een paar simpele truukjes voor de buitenwereld te verdoezelen dat het in ons huishouden niet altijd soepeltjes loopt.

Als je ze niet doorvertelt zal ik als eerste in de serie luie huisvrouw een paar tactieken weggeven in de categorie maaltijden.

Makkelijke snelle maaltijden die zelfs enigszins flitsend overkomen in geval van onverwachte mee-eters:

- zorg dat er wat basisingrediënten in huis zijn zoals sla, champignons, tomaat en een potje verse basilicum. Pimp bij onverwacht bezoek een diepvriespizza met wat verse ingrediënten. Hussel een paar tomaten door een mengsel van olijfolie en balsamicoazijn en je hebt een "homemade pizza" met salade. Niks mis mee.

- kook de keren dát je tijd hebt om te koken wat overvloediger en serveer restjes nasi, macaroni, boontjes, broccoli en dergelijke de volgende dag koud met wat verse ingrediënten erbij zoals komkommer, sla, appel, tomaat of bleekselderij en noem het een maaltijdsalade. Toefje peterselie (of eventueel een bloemetje of de tuin) erbij als garnering en het ziet er tamelijk professioneel uit.

- presentatie is de helft van het werk: een bord met een aantal bestanddelen in verschillende kleuren ziet er al snel lekker decadent uit. Niemand hoeft te weten dat je wat dingen uit potjes en blikjes hebt toegevoegd (zie foto: restje macaroni van gisteren met een kwakje humus, wat sla uit de tuin met twee tomaatjes en een paar mungboontjes).

- maak van oud brood wat croutons (in blokjes snijden en bakken in wat olie), wentelteefjes of een gegrillde sandwich (insmeren met olijfolie, half teentje knoflook erover uitwrijven en een paar minuutjes onder de grill). Heerlijk in combinatie met een soepje: blik open trekken, opwarmen en een scheutje room, een paar snippertjes Italiaanse kruiden of een toefje peterselie toevoegen. De gegrillde sandwich in driehoekjes snijden en erbij serveren.

Ik hoor graag of jullie goede tips hebben om vals te spelen als het op koken aan komt!

even weg

Straks vertrek ik voor een paar dagen met mijn tentje naar een eiland. Geen tropisch eiland met palmbomen enzo (alhoewel je met dit weer niets mag uitsluiten) maar naar Terschelling. Vier heerlijke dagen yogafestival met mijn beste vriendin. Een prachtige omgeving, een paar dagen helemaal buiten leven met heerlijk eten, inspirerende lessen en goed gezelschap. Wat een straf...

Tot volgende week!

klein geluk 16

Het is woensdag, ik hoef niet te werken, het is waanzinnig weer, de eerste aardappelen zijn geoogst en we gaan straks picknicken op het strand. Hoe perfect kan een dag zijn?

Ik kan het niet laten om alvast iets te kokkerellen met mijn eerste verse piepers dus naast een salade met tomaat en avocado en een gazpacho gaat er ook een flinke portie geroosterde aardappelen mee.

Recept geroosterde aardappelen á la Mieb:

nodig:
- 4 flinke aardappelen (of wat meer kleinere), geschild en in blokjes
- olijfolie
- kruiden naar keuze (ik gebruik tijm, knoflook, oregano, gedroogde basilicum en peterselie, peper en zout uit de molen)

1. Kook de aardappelen een minuutje of 6 tot 8; niet gaar laten worden dus
2. Laat ze vervolgens helemaal afkoelen
3. Verwarm de oven op 250 graden
4. Mix in een grote kom een flinke scheut olijfolie met de kruiden
5. Roer daarna de aardappelblokjes erdoor totdat ze aan alle kanten bedekt zijn met olie
6. Verspreid de aardappelblokjes in een enkele laag op een ovenschaal en bak ze, met af en toe husselen zodat alle kanten knapperig worden, in 20 á 30 minuten klaar.

Een makkelijk recept voor een luie huisvrouw als ik, die liever op een vrije, zonnige dag met een boekje in de tuin zit dan een hele middag in de pannen roert. Maar ook wel weer van lekker eten houdt....

radicale huisvrouwen

Op dit moment ben ik het boek Radical Homemakers aan het lezen. Zeker in tijden dat ik me dreig te verliezen in werk en studie zijn dat soort boeken mijn redding. Ze zorgen dat ik met mijn pootjes op de grond blijf en bieden een stevig tegenwicht tegen mijn ambitieuze ego. Want wat vind ik in the end belangrijker? Geld, spullen en aanzien? Of gezin, vriendschappen en authenticiteit? Radical homemakers hebben bewust voor het laatste gekozen en gaan daar ver in. Vaak verder dan ik ooit zal gaan. Maar dat maakt hun verhalen juist zo inspirerend en daarom zetten ze me stevig aan het denken.

Voor een deel draait het in het boek om mensen die zich bewust onttrekken aan de "normale" economie. Ze leven zo zelfvoorzienend mogelijk, niet als individu, maar binnen een gemeenschap. De homemakers leven vaak in een sterk agrarische omgeving in zelf gebouwde (of verbouwde) eenvoudige onderkomens. Soms met meerdere generaties of gezinnen. Ze hebben zich vergeten vaardigheden eigen gemaakt op het gebied van conserveren, slachten en ambachten. Een behoorlijk deel van de homemakers uit het boek onderwijst zijn eigen kinderen, vanuit de veronderstelling dat het (Amerikaanse) onderwijssysteem weinig anders is dan de opstap naar de bekende ratrace en geen aandacht heeft voor normen en waarden waar kinderen écht iets aan hebben, zoals duurzaamheid.

Sommige homemakers gaan naar "onze" normen extreem ver in hun opvattingen en verzekeren zich bijvoorbeeld niet tegen ziektekosten, omdat ze het systeem niet vinden kloppen en/of geloven in de preventieve kracht van gezond leven. Ook zijn er bij die er in slagen om (nagenoeg) zonder geld te leven.

Wat ik verhelderend vind is de boodschap dat je je gemeenschap of omgeving nodig hebt om je een stap verder te brengen in je zelfvoorzienendheid. Daar waar het jou aan vaardigheden of gereedschap ontbreekt kun je elkaar bijstaan. Het investeren in je community betaalt zich meervoudig terug. Maar uiteraard niet in geld.

Verder vind ik het mooie van het boek dat het mijn opvattingen over eenvoudig en authentiek leven behoorlijk op scherp zet. Wanneer is eenvoudig leven nog bevredigend en wanneer schiet eenvoud door naar primitief of oncomfortabel?

dromen

Vandaag was ik bij de opening van het nieuwe bedrijf van een oude kennis. Al jaren verkondigde zij dat ze "later als ze groot is" buiten wilde wonen aan het water met een bootje en twee honden. Alleen woonde ze in hartje Rotterdam. Inmiddels is later aangebroken en heeft ze de sprong gewaagd. Ze woont met man en twee jonge labradors in een schattig huisje in Zeeland, omgeven door water. Naast haar huis heeft ze een oud werkmagazijn omgebouwd tot een sfeervol trainingscentrum met bed & breakfast.

Mijn dromen zijn een stuk minder concreet. Iets met een klein huis met grote tuin en kippen, een beetje werken en verder zo zelfvoorzienend mogelijk leven. Een wat mistige toekomstdroom, die nog niet veel meer is dan een vage stip aan de horizon. Als ik, zoals vanmiddag, van dichtbij zie hoe iemand met liefde, geduld en volharding het roer heeft omgegooid en haar dromen in vervulling heeft laten gaan, geeft dat een hoop om over te mijmeren. En dat ga ik dan ook doen, met mijn lief en een glaasje wijn.

hypotheek

Ik besef dat onze hypotheek een belangrijk bestanddeel van onze financiële situatie is, maar alleen al van het woord hypotheek merk ik dat ik indoezel. Ik ben er niet trots op, maar het is sterker dan ik. Gelukkig is mijn lief een stuk vasthoudender op dat vlak en dankzij zijn geduld hebben we het toch precies zo kunnen regelen als we zelf prettig vinden.

Als alles goed gaat is je huis een enorme spaarpot waar je ook nog eens een boel woongenot van hebt. Toen we dit huis kochten praatten verschillende hypotheekverstrekkers op ons in om een beleggingshypotheek te nemen. Beleggingshypotheken waren da bomb; met een explosief groeiende economie en dito aandelenkoersen was je een dief van je eigen portemonnee als je een traditionele hypotheek zou nemen. Men kon zich niet voorstellen dat wij, jonge tweeverdieners met nog een hele carrière voor ons, kozen voor een meer behoudende vorm. Maar voor ons voelde speculeren met je huis als onderpand niet goed. En het risico dat iedereen ons fluitend zou inhalen met zijn florerende aandelen namen wij voor lief.

Het bleek een gelukkige zet; een jaar na het afsluiten van onze hypotheek vlogen er vliegtuigen in de Twin Towers en kelderden de aandelenkoersen in een tempo wat niet meer bij te benen was. In onze omgeving is een aantal mensen daar aardig door in de problemen geraakt, wat vreselijk is om te zien.

Bij de hypotheek kwam een levensverzekering waarmee we tegen een enorme premie in één keer de hypotheek zouden kunnen aflossen als een van ons tweeën zou komen te overlijden. Dat is een lastig punt om over na te denken wanneer je als eind twintiger/begin dertiger je eerste huis koopt. Maar we waren er al snel uit dat het hele bedrag aflossen misschien een beetje overdreven zou zijn in ons geval. De helft was wat ons betreft ook een veilig idee en aangezien we beiden werkten (en dat ook wilden blijven doen) was de helft van het hypotheekbedrag voor ieder van ons prima op te brengen. Dat scheelde weer een stuk in het premiebedrag.

Omdat we in de afgelopen jaren tamelijk wat spaarden (eveneens op een traditionele manier), waren we in staat om de hypotheek telkens een stukje af te lossen. Met als gevolg dat onze maandlasten nu lager zijn dan die van het goedkope huurhuis in een slechte buurt waar we eerst in woonden.

Op feestjes met collega-dertigers komt het gesprek regelmatig op hypotheken (waar is dat toch gebeurd, dat levendige gesprekken over dromen, wensen en ervaringen hebben plaatsgemaakt voor gesprekken over hypotheken?!) en wordt er nog weleens raar gereageerd op onze keuze om de hypotheek versneld af te lossen. Want:
1) je bent een dief van je eigen portemonnee als je fiscaal gezien niet het onderste uit de kan haalt
of
2) je kunt je spaargeld beter gebruiken voor een nieuwe auto / een verbouwing / een vakantie

Misschien ontbreekt de fiscale prikkel om je hypotheek af te lossen binnen de tijd die er voor staat, maar ik kan alleen maar zeggen dat het een erg voldaan gevoel heeft om het bedrag stukje bij beetje te zien afnemen. Bovendien past het binnen mijn wens om zo snel mogelijk financieel onafhankelijk te zijn. Dat is óók financieel onafhankelijk van de bank.

Tjonge, een heel stukje over hypotheken geschreven en ik ben nog steeds wakker!

makkelijk geld verdienen

Ooit die reclame gehoord van online uitzendbureau Vlugge Flappen? Vooral mijn kinderen zijn erg gefascineerd door het idee om met weinig moeite geld te kunnen verdienen. De campagne slaat precies de goede toon aan voor de doelgroep die ze willen bereiken. Nu zijn er best manieren om écht met weinig moeite geld te verdienen. Het komt niet direct met bakken tegelijk binnen en je moet er wel wat moeite voor doen, maar al met al kunnen de bedragen aardig oplopen. Een paar manieren om makkelijk geld te verdienen:

- geef je op voor Money Miljonair en Euroclix. Door af en toe op een advertentie te klikken verdien je telkens punten die je uiteindelijk kunt inwisselen voor geld. Als je consequent geen adresgegevens of telefoonnummer opgeeft gaat het sparen weliswaar wat minder snel, maar heb je ook geen last van opdringerige verkoop.

- plaats advertenties op je weblog. Iedere klik op de advertentie levert iets op; het bedrag varieert per reclame-uiting. Het kan zeker bij een behoorlijk aantal bezoekers aardig oplopen. Voorbeelden van dergelijke services zijn Tradetracker of Adsense.

- als je geen weblog hebt maar wel graag schrijft kun je via Infonu of Leerwiki artikelen plaatsen. Een deel van de reclame-inkomsten bij je artikel wordt aan jou uitbetaald. Infonu bestaat langer en heeft meer lezers; bij Leerwiki loopt het uit te betalen bedrag op naarmate je meer publiceert, tot uiteindelijk 100% toe.

- ook met het invullen van enquêtes kun je geld verdienen. Voorbeelden van sites zijn Enquetecash, Globaltestmarket of Opinieland.

- bij Choozz en Toluna kun je geld verdienen door producten te beoordelen.

- als je aardig fotografeert kun je overwegen je aan te melden bij een stocksite. iStockphoto is een bekende site waarop veel professionele fotografen hun werk aanbieden. Een alternatief voor hobbyfotografen is Dreamstime of Shutterstock. Ook hier wordt de kwaliteit van je foto's eerst gekeurd voor ze aangeboden worden.

Allemaal manieren om geld te verdienen zonder de deur uit te hoeven. Als je het een beetje slim aanpakt kun je zo 100 euro per maand bijverdienen (en als je begenadigd fotograaf bent kun je met de stocksites zelfs nog véél meer verdienen). Het kromme is natuurlijk wel dat je bij een aantal van deze initiatieven geld verdient door advertenties te lezen of zelf te adverteren, wat sommige consuminderaars tegen de borst stuit.

relatiebeheer

De laatste tijd hebben we ons huis een beetje aan haar lot overgelaten. We hebben het allemaal druk gehad, waardoor het huis in de afgelopen weken meer op een pleisterplaats leek om even te eten en te slapen dan op een thuis. Dit weekend ben ik er amper geweest en toen ik vanmiddag weer voet over de drempel zette voelde ik het heel duidelijk: het is tijd voor wat relatiebeheer met mijn huis.

Het huis ademt een soort stil verwijt dat we er zelden zijn. De woonkamer, normaal het kloppend hart van onze woning, ligt er wat verwaarloosd bij omdat we er al een tijdje weinig gebruik van maken. De eetkamertafel is een rangeerterrein van werk- en studiespullen, omdat we daar onze tassen in- en ompakken tussen twee afspraken. Op zolder ligt een stevige stapel was op me te wachten. In de badkamer hangen de zwemspullen nog te drogen van een zwempartij van inmiddels een paar weken geleden.

Het is niet zozeer een puinhoop in huis, alhoewel het zeker een stuk netter kan. Het is meer dat mijn huis op dit moment voelt als een soort stationshal, waar passanten hooguit wat tijd doorbrengen bij een overstap en waar ze verder alleen maar gehaast doorheen lopen.

Dat je moet investeren in relaties is geen nieuws, maar dat dat ook geldt voor de relatie met je huis had ik me nooit zo gerealiseerd. Komende week heb ik als het goed is eindelijk mijn avonden vrij, waardoor ik wat grondiger kan opruimen en restylen. Een lekker fris tafelkleed en een verse bos bloemen op tafel, wat schone hoezen om de kussens op de bank, het winterse plaid vervangen door een zomers exemplaar, een lekker muziekje draaien. Het zijn geen grootse en meeslepende dingen, maar net als in de relatie met je naasten kunnen juist de kleine gebaren een groot verschil maken.

blinde consumindervlekken

Er zijn plaatsen die ik als consuminderaar eigenlijk zou moeten mijden. In de eerste plaats zijn dat schoenenwinkels. In schoenenwinkels krijg ik een waas voor mijn ogen die zorgt voor een tijdelijke verstandsverbijstering. Ik zal niet snel een paar laarzen voor driehonderd euro kopen - wat ik in mijn omgeving regelmatig zie gebeuren - maar ik weet mezelf altijd wel wijs te maken dat ik voor een bepaalde gelegenheid Andere Schoenen nodig heb. Of, en dit is helaas echt gebeurd, dat ik mezelf wijs maak dat ik schoenen nodig heb bij een bepaald tasje. Op het moment zelf is die gedachte zó overtuigend, dat ik er vol voor ga. Pas thuis dringt het besef door dat:
a) ik al twee paar schoenen had in die kleur
b) de schoenen eigenlijk niet zo lekker zitten
of
c) ik me eigenlijk voorgenomen had om het geld te gebruiken voor een (broodnodige!) andere spijkerbroek.

Mijn strategie voor schoenenwinkels is inmiddels vrij radicaal: ik loop er met een grote bocht omheen. Om mezelf de Imelda Marcos van Den Haag te noemen gaat wat ver, maar voor een consuminderaar heb ik wel een buitensporige hoeveelheid pumps, sneakers, ballerina's, slippers en laarzen. Mezelf niet blootstellen aan de verleiding is dus gewoon de beste optie.

Mijn tweede zwakke plek is Ikea. Mijn lief snapt hier niks van, die krijgt al bultjes als hij het blauw-met-gele gevaarte in de verte langs de snelweg ziet liggen. Als ik echter voet over de drempel zet zie ik opeens van alles Wat Ik Nodig Heb. Ik heb al van alles geprobeerd, van boodschappenlijstjes tot contant geld meenemen, maar uiteindelijk sta ik toch weer meer waxinelichtjes/doosjes/kook-frutsels in te pakken dan ik nodig heb.

Ik sta nu op het punt de deur uit te gaan om bij Ikea een paar zeer verantwoorde schoenen-opbergdozen aan te schaffen. Dat draagt bij aan mijn eeuwige streven naar een opgeruimd huis (opvallend trouwens dat ik vaak bij Ikea kom om dingen te kopen in de hoop mijn huis op te ruimen. Terwijl het netto-resultaat weinig anders kan zijn dan: meer spullen in huis halen).

Sta ik hier nou alleen in of hebben jullie ook blinde consumindervlekken? Waar liggen jullie verleidingen en hoe gaan jullie daar mee om?

batterij

Zoals uit mijn blogfrequentie al een beetje is af te leiden, heb ik het op dit moment druk. Te druk, om eerlijk te zijn. Alle goede voornemens over bewust en eenvoudig leven ten spijt komen er soms veel dingen tegelijk samen. Ik race heen en weer tussen werk, mijn bedrijfje, mijn opleiding, de orthodontist, het huishouden, sociale afspraken en schooluitvoeringen. Ik kom daardoor niet toe aan lezen, tuinieren, koken, sporten of bloggen. Om maar wat dingen te noemen. Het gevolg daarvan is: ik word 's ochtends moe wakker. En ik heb bovendien steeds het gevoel dat ik iets vergeet of ergens tekort schiet.

Vandaag realiseerde ik me dat er een raar patroon zit in mijn prioriteitenlijstje. Het duurde even voor dat besef doordrong, maar als relatieve buitenstaander zie je aan het bovenstaande lijstje misschien al snel waar het mank gaat: het eerste wat uit de agenda is verdwenen zijn de dingen waar ik energie van krijg, de pure "ik-tijd".

En dat brengt me op de vraag-van-de-dag: hoe komt het dat het zo moeilijk is om jezelf als eerste prioriteit te stellen? Waarom voelt het zo fout om te stellen dat je op je zeldzame vrije dag liever in de tuin rommelt dan dat je op school helpt? Hoe komt het dat je een deel van je weekend opoffert als je werk niet klaar is, maar je schuldig voelt als je op het werk iets te lang met een collega zit te kletsen? Waarom heb je moeite met "nee" zeggen tegen iedereen, behalve tegen jezelf?

Door alleen maar te geven loopt de batterij langzaam leeg. Terwijl een volle batterij een belangrijke voorwaarde is om te kunnen functioneren, om een prettig mens te zijn. Om die batterij vol te houden moet je regelmatig aan de lader hangen. Een goede nacht slaap is een begin, maar daarmee heb je nog niet het mentale deel van de batterij gevuld. De mentale batterij loopt vol door dingen te doen die alleen maar voor jou zijn en niet stiekem nuttig zijn voor iemand anders. Een uur in bad zitten met een maskertje en een boek, iets knutselen, muziek luisteren, verzin het maar.

Mijn batterij begint gevaarlijk in het rood te komen. Toen ik me dat vanmiddag realiseerde heb ik de rest van de middag verlof opgenomen. Ik heb net een tijdje in de regen op mijn tuinbankje zitten mijmeren en mijn teennagels in een funky kleurtje gelakt. Ik besef heel goed dat ik er daarmee nog lang niet ben. Maar het voelde als een daad van verzet om "ja" te zeggen tegen mijn behoefte om vrij te nemen, en vervolgens iets totaal nutteloos te doen.

bento 3

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn bento's hier heb neergezet. Vandaag heb ik een hele dag yoga-opleiding en dan zorg ik er altijd voor dat ik een goed gevulde box bij me heb. Dat hoort inmiddels helemaal bij het ritueel.

Ik vergelijk het gevoel van lunchen uit een met aandacht samengestelde bento met het uitpakken van een kadootje. En zeg nou zelf, zo ziet het er toch ook een beetje uit?

kamperen

Ondanks ons permanente streven naar eenvoud is ons leven eigenlijk tamelijk hectisch. En dan hebben we al flink gesneden in de hoeveelheid afspraken en verplichtingen die we ooit hadden. Ons huis is leger dan anderhalf jaar geleden, maar nog steeds niet minimalistisch te noemen. We zijn afhankelijker van internet, telefoon en tv dan we zouden willen toegeven. Dat geldt niet alleen voor ons volwassenen, maar ook voor onze kinderen. Eigenlijk hollen kinderen in een gezin vrijwel automatisch in hetzelfde tempo met je mee.

Wat me elk jaar verbaast is hoe makkelijk we omschakelen op het moment dat we in de zomer gaan kamperen. Op het moment dat de tent staat, daalt er een soort rust over ons neer, die ik het liefst het hele jaar zou vasthouden. We kamperen vrij primitief: we hebben één koepeltentje met zijn vieren, een tafel en vier stoelen en een gasstelletje. Dat is zo'n beetje onze kampeeruitzet. We zoeken geen campings met veel vertier, maar rustige plekken midden in de natuur. Onze dagen bestaan uit lezen, poedelen in een zee of meertje, eenvoudig maar lekker koken op de eenpitter en lekker luieren. 's Avonds roosteren we brood en marshmallows boven een kampvuurtje of spelen we een spelletje kaart.

Zitten de kinderen thuis steevast aan de tv, aan MSN of aan vrienden vastgeplakt, op vakantie laten ze het helemaal los. We missen tv of internet geen moment en nemen ons voor om ook thuis deze weldadige rust vast te houden. Op mijn klapstoel voor de tent bedenk ik steevast dat we thuis eigenlijk met nog veel minder spullen toe zouden kunnen.

Nog een maandje en dan is het weer zover. Na een veel te hectische week als deze ben ik - net als vroeger - stiekem de nachtjes al aan het aftellen.

eten uit de tuin

Het voedsel op mijn mini-landgoed groeit gestaag. Ik word inmiddels een beetje als een mallotige boerin gezien in deze stadse nieuwbouwwijk, maar de tijd dat ik me daar iets van aantrok is voorbij. En ik word elke dag erg blij als ik mijn ronde met de gieter doe (klinkt gewichtig, maar is binnen drie minuten gebeurd) en zie wat er allemaal aan lekkers binnen drie meter van mijn voordeur aan het groeien is.

appeltjes


sla


snack-komkommer


Roseval aardappeltjes!


tomatillo's in wording

stilte

Vaak betrap ik mezelf er op dat ik slecht ben in stiltes. Thuis en in de auto staat er altijd muziek op. In de tram draag ik een mp3-speler. Als er in een gesprek of overleg een stilte valt dan ben ik geneigd die op te vullen met leeg gebabbel. Af en toe hoor ik mezelf gewoon praten.

Vorig weekend heb ik voor het eerst kunnen ervaren hoe stilte kan helpen om dingen écht te voelen, dus nam ik me voor om vaker stilte gewoon de stilte te laten zijn. Ik besloot een zakelijk overleg vanmiddag tot mijn vuurdoop te bestempelen. Van tevoren wist ik dat het niet mee zou vallen. Er was wat onenigheid over hoe bepaalde dingen aangepakt moesten worden en mijn normale (ik zou bijna "natuurlijke" schrijven...) reactie zou zijn om te praten, praten, praten om het gesprek zoveel mogelijk in mijn gewenste richting te sturen.

In plaats van te praten besloot ik te luisteren. Wat ik zag was op zijn zachtst gezegd verrassend te noemen. Vijf pratende mensen die dachten dat ze op elkaars opmerkingen reageerden, maar eigenlijk als een mitrailleur onafgebroken hun eigen punt maakten. Lichaamstaal dat één en al verzet en onbegrip uitstraalde. En toen er eindelijk consensus was (of beter: leek te zijn) over wat er moest gebeuren, moesten er taken verdeeld worden. Pas toen werd er voor het eerst gezwegen. En weggekeken.

Zou ik normaal als eerste gezwicht zijn en iets verzucht hebben als: "Vooruit dan maar, laat mij dan maar beginnen met actie X", nu bleef ik zwijgen. Geen stuurs of afwijzend zwijgen, maar meer een nieuwsgierig en observerend zwijgen. En al snel verscheen er een nieuwe, andere Mieb, die de handdoek in de ring gooide en als eerste zwichtte.

Het was een verhelderend overleg. Mijn conclusies zijn misschien een dooddoener maar: als je je altijd met geluid omgeeft, mis je veel stille schoonheid. Terwijl je praat kun je niet luisteren. En als je alle leegtes consequent opvult met praten, eindig je vaak met een hoop extra werk.