batterij

Zoals uit mijn blogfrequentie al een beetje is af te leiden, heb ik het op dit moment druk. Te druk, om eerlijk te zijn. Alle goede voornemens over bewust en eenvoudig leven ten spijt komen er soms veel dingen tegelijk samen. Ik race heen en weer tussen werk, mijn bedrijfje, mijn opleiding, de orthodontist, het huishouden, sociale afspraken en schooluitvoeringen. Ik kom daardoor niet toe aan lezen, tuinieren, koken, sporten of bloggen. Om maar wat dingen te noemen. Het gevolg daarvan is: ik word 's ochtends moe wakker. En ik heb bovendien steeds het gevoel dat ik iets vergeet of ergens tekort schiet.

Vandaag realiseerde ik me dat er een raar patroon zit in mijn prioriteitenlijstje. Het duurde even voor dat besef doordrong, maar als relatieve buitenstaander zie je aan het bovenstaande lijstje misschien al snel waar het mank gaat: het eerste wat uit de agenda is verdwenen zijn de dingen waar ik energie van krijg, de pure "ik-tijd".

En dat brengt me op de vraag-van-de-dag: hoe komt het dat het zo moeilijk is om jezelf als eerste prioriteit te stellen? Waarom voelt het zo fout om te stellen dat je op je zeldzame vrije dag liever in de tuin rommelt dan dat je op school helpt? Hoe komt het dat je een deel van je weekend opoffert als je werk niet klaar is, maar je schuldig voelt als je op het werk iets te lang met een collega zit te kletsen? Waarom heb je moeite met "nee" zeggen tegen iedereen, behalve tegen jezelf?

Door alleen maar te geven loopt de batterij langzaam leeg. Terwijl een volle batterij een belangrijke voorwaarde is om te kunnen functioneren, om een prettig mens te zijn. Om die batterij vol te houden moet je regelmatig aan de lader hangen. Een goede nacht slaap is een begin, maar daarmee heb je nog niet het mentale deel van de batterij gevuld. De mentale batterij loopt vol door dingen te doen die alleen maar voor jou zijn en niet stiekem nuttig zijn voor iemand anders. Een uur in bad zitten met een maskertje en een boek, iets knutselen, muziek luisteren, verzin het maar.

Mijn batterij begint gevaarlijk in het rood te komen. Toen ik me dat vanmiddag realiseerde heb ik de rest van de middag verlof opgenomen. Ik heb net een tijdje in de regen op mijn tuinbankje zitten mijmeren en mijn teennagels in een funky kleurtje gelakt. Ik besef heel goed dat ik er daarmee nog lang niet ben. Maar het voelde als een daad van verzet om "ja" te zeggen tegen mijn behoefte om vrij te nemen, en vervolgens iets totaal nutteloos te doen.