stilte

Vaak betrap ik mezelf er op dat ik slecht ben in stiltes. Thuis en in de auto staat er altijd muziek op. In de tram draag ik een mp3-speler. Als er in een gesprek of overleg een stilte valt dan ben ik geneigd die op te vullen met leeg gebabbel. Af en toe hoor ik mezelf gewoon praten.

Vorig weekend heb ik voor het eerst kunnen ervaren hoe stilte kan helpen om dingen écht te voelen, dus nam ik me voor om vaker stilte gewoon de stilte te laten zijn. Ik besloot een zakelijk overleg vanmiddag tot mijn vuurdoop te bestempelen. Van tevoren wist ik dat het niet mee zou vallen. Er was wat onenigheid over hoe bepaalde dingen aangepakt moesten worden en mijn normale (ik zou bijna "natuurlijke" schrijven...) reactie zou zijn om te praten, praten, praten om het gesprek zoveel mogelijk in mijn gewenste richting te sturen.

In plaats van te praten besloot ik te luisteren. Wat ik zag was op zijn zachtst gezegd verrassend te noemen. Vijf pratende mensen die dachten dat ze op elkaars opmerkingen reageerden, maar eigenlijk als een mitrailleur onafgebroken hun eigen punt maakten. Lichaamstaal dat één en al verzet en onbegrip uitstraalde. En toen er eindelijk consensus was (of beter: leek te zijn) over wat er moest gebeuren, moesten er taken verdeeld worden. Pas toen werd er voor het eerst gezwegen. En weggekeken.

Zou ik normaal als eerste gezwicht zijn en iets verzucht hebben als: "Vooruit dan maar, laat mij dan maar beginnen met actie X", nu bleef ik zwijgen. Geen stuurs of afwijzend zwijgen, maar meer een nieuwsgierig en observerend zwijgen. En al snel verscheen er een nieuwe, andere Mieb, die de handdoek in de ring gooide en als eerste zwichtte.

Het was een verhelderend overleg. Mijn conclusies zijn misschien een dooddoener maar: als je je altijd met geluid omgeeft, mis je veel stille schoonheid. Terwijl je praat kun je niet luisteren. En als je alle leegtes consequent opvult met praten, eindig je vaak met een hoop extra werk.