hypotheek

Ik besef dat onze hypotheek een belangrijk bestanddeel van onze financiële situatie is, maar alleen al van het woord hypotheek merk ik dat ik indoezel. Ik ben er niet trots op, maar het is sterker dan ik. Gelukkig is mijn lief een stuk vasthoudender op dat vlak en dankzij zijn geduld hebben we het toch precies zo kunnen regelen als we zelf prettig vinden.

Als alles goed gaat is je huis een enorme spaarpot waar je ook nog eens een boel woongenot van hebt. Toen we dit huis kochten praatten verschillende hypotheekverstrekkers op ons in om een beleggingshypotheek te nemen. Beleggingshypotheken waren da bomb; met een explosief groeiende economie en dito aandelenkoersen was je een dief van je eigen portemonnee als je een traditionele hypotheek zou nemen. Men kon zich niet voorstellen dat wij, jonge tweeverdieners met nog een hele carrière voor ons, kozen voor een meer behoudende vorm. Maar voor ons voelde speculeren met je huis als onderpand niet goed. En het risico dat iedereen ons fluitend zou inhalen met zijn florerende aandelen namen wij voor lief.

Het bleek een gelukkige zet; een jaar na het afsluiten van onze hypotheek vlogen er vliegtuigen in de Twin Towers en kelderden de aandelenkoersen in een tempo wat niet meer bij te benen was. In onze omgeving is een aantal mensen daar aardig door in de problemen geraakt, wat vreselijk is om te zien.

Bij de hypotheek kwam een levensverzekering waarmee we tegen een enorme premie in één keer de hypotheek zouden kunnen aflossen als een van ons tweeën zou komen te overlijden. Dat is een lastig punt om over na te denken wanneer je als eind twintiger/begin dertiger je eerste huis koopt. Maar we waren er al snel uit dat het hele bedrag aflossen misschien een beetje overdreven zou zijn in ons geval. De helft was wat ons betreft ook een veilig idee en aangezien we beiden werkten (en dat ook wilden blijven doen) was de helft van het hypotheekbedrag voor ieder van ons prima op te brengen. Dat scheelde weer een stuk in het premiebedrag.

Omdat we in de afgelopen jaren tamelijk wat spaarden (eveneens op een traditionele manier), waren we in staat om de hypotheek telkens een stukje af te lossen. Met als gevolg dat onze maandlasten nu lager zijn dan die van het goedkope huurhuis in een slechte buurt waar we eerst in woonden.

Op feestjes met collega-dertigers komt het gesprek regelmatig op hypotheken (waar is dat toch gebeurd, dat levendige gesprekken over dromen, wensen en ervaringen hebben plaatsgemaakt voor gesprekken over hypotheken?!) en wordt er nog weleens raar gereageerd op onze keuze om de hypotheek versneld af te lossen. Want:
1) je bent een dief van je eigen portemonnee als je fiscaal gezien niet het onderste uit de kan haalt
of
2) je kunt je spaargeld beter gebruiken voor een nieuwe auto / een verbouwing / een vakantie

Misschien ontbreekt de fiscale prikkel om je hypotheek af te lossen binnen de tijd die er voor staat, maar ik kan alleen maar zeggen dat het een erg voldaan gevoel heeft om het bedrag stukje bij beetje te zien afnemen. Bovendien past het binnen mijn wens om zo snel mogelijk financieel onafhankelijk te zijn. Dat is óók financieel onafhankelijk van de bank.

Tjonge, een heel stukje over hypotheken geschreven en ik ben nog steeds wakker!