Vroeger (lees: iets meer dan een jaar geleden) gaf ik een klein vermogen uit aan tijdschriften. Artikelen over vrouwen zoals ik, twenty-, thirty- of fortysomething met een gezin, een carrière en een druk sociaal leven; herkenning alom en bovendien prettige erkenning dat we het best zwaar hebben met zijn allen. Ook voedde het me met alle essentiële informatie die ik dacht nodig te hebben om "bij te blijven": grijs is het nieuwe zwart. Smokey eyes zijn helemaal hot. Pofmouwen zijn zó vorig jaar. Dit is (opnieuw) het jaar van de harembroek, maar de jodhpur is inmiddels passé. Welke films moet je zien, welke boeken moet je lezen, in welk restaurant moet je gezien worden? Tijdschriften, en vooral mode- en woonbladen, vormden mijn levenslijn als het ging om hip, hot en happening.
Ik ging er eens lekker voor zitten, me verheugend op verse artikelen die me weer even helemaal bij zouden praten en op frisse ideeën zouden brengen. De eerste twaalf pagina's bestonden uit reclame voor onder meer Chanel, Emporio Armani, Diesel, Ugg, Dior en Gucci. Pas toen belandde ik bij de inhoudsopgave. Er volgden wat interviews met modeontwerpsters (centrale boodschap: koop deze tas, kleding van dat designlabel (nu bij H&M!), sieraden uit die lijn), een overzicht van beautytrends (met een positieve recensie voor een lipstick van 26 Euro) en een artikel over parfum (geur is een belangrijke uitdrukking van je individualiteit, maar daarbij moet je wel onderscheid maken tussen parfums voor overdag en voor 's avonds!). Slechts één artikel in het 100 pagina's tellende magazine was inhoudelijk en ging - zowaar - over consumentisme. De rode draad: denk vooraf na uit welke seizoensstukken je je garderobe samenstelt, zodat je niet met teveel miskopen blijft zitten.
Is de wereld veranderd, zijn tijdschriften veranderd, of ben ik veranderd? Ik vermoed vooral het laatste. Ik ben nog steeds verzot op kleding, maar hoef niet meer zo nodig per seizoen mijn garderobe te vervangen. Het jagen naar (tweedehands) koopjes is minstens zo bevredigend. Mijn onfeilbare geloof in producten (wondercrèmes die eeuwige jeugd beloven, mascara die ervoor zorgt dat je altijd wakker uit je ogen kijkt, shampoo die mijn sluike haardos in een volumineuze massa verandert) is verdampt. En ik besef dat ik 5 Euro heb uitgegeven aan een reclameboekje. Wat zonde! En dat dat me niet eerder is opgevallen!
Gezond boerenverstand maakt dat ik niet langer slaaf ben van wat tijdschriften (en tv-programma's of reclames langs de weg) voorschrijven. Een bevrijding. Maar in zekere zin veroorzaakt het ook een soort leegte, want die ouderwetse verwennerij van een vers tijdschrift voor een lange treinreis is daarmee ook verdwenen.
Een boek (van de bibliotheek) kan toch ook een uitstekende treinreiscompagnon zijn?
BeantwoordenVerwijderenJammer he,dat het niet meer "past"zo'n tijdschrift.Met vriendinnen wissel ik onkruid,Yoga,happinez ed uit. Zo leest iedereen alles. groeten Izerina
BeantwoordenVerwijderenVolgende keer maar een lekker boek mee?
BeantwoordenVerwijderenMisschien heb je de tijdschriften ingeruild voor het bloggen. Het lijkt mij niet eens zo'n gek alternatief. Scheelt een hoop geld, tijd niet denk ik. Het voldoet wel enorm en je krijgt ook nog respons. Nou, ik graag je graag volgen. Je schrijft leuk. En je weet het: wie schrijft......
BeantwoordenVerwijderenje bent van harte uitgenodigd op mijn blog.
Dag, Lilian
Volgende keer koop je de Genoeg.
BeantwoordenVerwijderenNiks leegs, volop inspiratie,je wil direct aan de slag!
groetjes, Franca.
Je slaat de spijker op z'n kop met de laatste zin: bevrijdt, maar toch voel je ook een leegte. Doordat ik nu heel anders aankijk tegen consumeren, voel je ook vaak de leegte omdat je niet meer mee kunt praten over de nieuwste aankopen, de nieuwste snufjes. Het interesseert me niet meer, maar bijna iedereen om me heen wel. Daardoor voel ik me soms in een isolement zitten. Hoewel ik blij ben met m'n ontwikkeling hierin, is er ook wel eens het gevoel van alleen-zijn. En ipv de kick van iets nieuws, is er nu rust, maar ook daar moet je met om leren gaan...
BeantwoordenVerwijderenWendy
Tja, een boek is natuurlijk een stuk verstandiger, zeker als die uit de bieb komt. Nadeel is dat ik het vaak zo'n gesjouw vind als ik er vervolgens een hele dag mee moet rondlopen. Dat geldt ook voor een laptop, alhoewel ik die soms gewoon nodig heb voor zakelijke afspraken. De Genoeg is een goed idee; dat betaalt zichzelf dubbel en dwars terug, al is het maar in de vorm van inspiratie.
BeantwoordenVerwijderenMaar toch, wat Wendy al zegt, het is soms even omschakelen. En waar veel dingen vanzelf gaan en prettig voelen, is het hier even slikken. En niet alleen omdat ik besef dat ik voor het bedrag dat ik in al die jaren gespendeerd heb misschien wel een maand op vakantie had gekund naar een tropische bestemming.
Ik reis iedere dag en neem iedere dag een boek mee uit de bieb. Tijdschriften vind ik nu ook zonde van mijn geld.Ik heb een keer de flow gekocht vind het een leuk blad maar te duur,dus die lees ik ook lekker in de bieb!
BeantwoordenVerwijderenHet is hier ook vallen en opstaan maar het geeft wel rust en hier op het internet zijn er dus meer mensen alleen in de praktijk kom ik ze niet echt tegen dat vind ik wel eens jammer.
Het kopen van een tijdschrift vind ik al leuk, maar het hebben ervan nog leuker. Ik leg het neer, kijk er steeds naar en als de tijd rijp is ga ik er lekker voor zitten en blader het door om het daarna helemaal te lezen. Je begrijpt dat ik slecht af en toe een blad koop.
BeantwoordenVerwijderenWant ook ik ben aan het bloggen geslagen en dat
ìs me toch leuk.
Ik wens je een gezellig weekend,
Hermine
Weer een heel herkenbaar blog. Ook ik was jarenlang verslaafd aan tijdschriften, had een paar abonnementen en kocht los ook het een en ander. Het viel me altijd al op dat tijdschriften qua inhoud elk jaar op herhaling gaan. De nieuwste voorjaarsmode, de afslankrecepten om weer in de bikini te passen, de nieuwste hippe kleuren die al een keer hip zijn geweest, maar toegeven: net dat ene artikel over die interessante vrouw of dat waargebeurde verhaal trekt je over de streep om het blad toch te kopen. En ook het gevoel van luxe, als je uiteindelijk met het bald op je schoot zit. Maar ik begon steeds minder tijd te krijgen voor het lezen van stapels tijdschriften en heb alles opgezegd en koop ze ook niet meer. Nu krijg ik af en toe een stapel libelles, die soms nog zeer recent zijn, of ik koop een tijdschrift voor 25 cent bij de kringloop, laatst nog een hele stapel onkruid's voor weinig. Dit schenkt mij net zoveel voldoening. Bij die dure bladen werd ik op den duur ook kriegel van de reclames voor veel te luxe hebbedingen en de zwaar opgemaakte modellen voor haarverf en dure crèmes. Als ik nu wil lezen in de trein gaan de gekregen libelles mee en laat ze daarna achter voor de volgende lezer. Groet van Jenny
BeantwoordenVerwijderen