even weg

Na vandaag wordt het een paar dagen rustig op Bewuste Eenvoud. Woensdagochtend ga ik het ziekenhuis in en hoop ik dat de schoudergoeroe iets functioneels weet te maken van mijn gemankeerde arm.

Ik had vandaag graag een stoer logje geschreven. Een zinnig verhaal met allerlei diepe of relativerende woorden over omgaan met angst, over leren van je beperkingen of over hoe je nooit piekert over morgen als je maar volledig in het nu leeft. Het had een wijs stukje tekst moeten worden, waarmee ik en passant mezelf moed zou inspreken. Maar eerlijk is eerlijk: ik zie er gewoonweg als een berg tegenop dus de wijsheid wil vandaag niet komen.

Ik houd het dus bij de boodschap dat ik er even tussenuit ben. Zodra ik weer in staat ben om met één hand een kort logje te tikken, dan ben ik van de partij.