thuis

Inmiddels ben ik alweer een paar dagen thuis. De ergste wazigheid van de narcose is weggetrokken en tegen de pijn heb ik effectieve medicijnen meegekregen. En nu begint het Rust Houden Op Doktersvoorschrift.

Hoe houd je rust? Is dat rustig zitten terwijl je bekijkt hoe je wonden langzaam genezen? Mag je wel visite ontvangen? Tot op welke hoogte mag je door je huis scharrelen? Mag ik met mijn ene functionele arm mails en blogs typen of vertraag ik daarmee mijn genezingsproces?

Mijn innerlijke calvinist vindt: ziek is ziek. En dat betekent: gezond eten, veel slapen en alles wat riekt naar vertier in de ijskast tot na volledig herstel. Maar ik heb besloten mijn gewaardeerde calvinist een welverdiende vakantie te gunnen en waar mogelijk te genieten van deze periode. Ondanks onzekerheid, pijn en ongemak is het namelijk toevallig wel net lente geworden in mijn tuin. En ligt er een heerlijke stapel boeken op tafel die ik ook met één arm perfect kan lezen. En er liggen nog een paar niet afgemaakte dagdromen en overpeinzingen te verstoffen in mijn hoofd waar ik eindelijk eens mee aan de slag kan.

Natuurlijk is het belangrijk om mijn lichaam rust te gunnen voor een goed herstel. Maar wat is er eigenlijk op tegen om dat op een bewuste en aangename manier te beleven? Rust houden heb ik steeds beschouwd als een beperking: ik ben voorlopig aan huis gekluisterd terwijl de rest van de wereld gewoon doordraait. Bekijk ik het echter met een andere bril, dan zie ik dat er de komende periode binnen mijn kleine wereldje een hoop te genieten valt. Dus dat wordt mijn voornemen voor de komende weken: genieten op de vierkante millimeter.



Erg bedankt voor al jullie bemoedigende reacties, mailtjes en kaartjes. Het heeft me echt geholpen om positief de operatie in te gaan.