In mijn ideale baan heb ik alle kansen me te ontplooien, mijn werktijden sluiten perfect aan bij mijn schommelende bioritme en ik krijg veel credits voor mijn inbreng. Eigenlijk gebeurt er zonder problemen wat ik wil terwijl ik geen zware financiële of personele verantwoordelijkheden heb.
Mijn ideale lijf is slank, sterk en gezond. Mijn arm doet precies wat ik wil, ik ben energiek en heb geen pijn.
Sinds mijn ongeluk in juli besef ik steeds beter dat het leven niet pas begint zodra ik mijn ideale huis, baan en lijf bij elkaar heb gegrut. Ik leef nu in dit doorsnee, maar gezellige en comfortabele rijtjeshuis in de stad. Ik heb dit werk, waarin ik waardering krijg maar ook vaak te maken heb met weerstanden en obstakels. Mijn lijf is momenteel niet sterk en gezond, maar het is wel mijn lijf; hier woon ik in en hier moet ik (juist nu!) heel goed voor zorgen. Bizar, dat er een ongeluk voor nodig is om het kwartje te laten vallen:
Life is what happens to you
while you're busy making other plans
(John Lennon)
En zo is het. En niet anders.
BeantwoordenVerwijderenHet valt niet altijd mee dit wetende maar het niet altijd zo voelen. Ontevredenheid en onrust liggen altijd op de loer...
Ik ben blij dat je me er weer eens aan herinnert door het zo mooi te verwoorden!
@Buffer: verstandelijk weet ik dit ook wel, maar het voelt niet altijd zo. Ik moet mezelf af en toe moed in spreken. Maar als ik met een kaarsje aan en een goed boek in mijn badjas op de bank lig dan weet ik dat ik een gefortuneerd mens ben :-)
BeantwoordenVerwijderen