28 januari 2010

vriendschap

Het onderwerp van dit stukje draagt het risico in zich om een hoog damesbladgehalte te krijgen. Ik zal proberen dit te vermijden maar mocht dat jammerlijk mislukken: bij voorbaat mijn excuses.

Een groot gedeelte van je leven lijkt het belangrijk om vooral veel vrienden te hebben. Op de basisschool circuleren vriendschapsboekjes waarbij het erg belangrijk is om er zoveel mogelijk klasgenootjes in te verzamelen. Het aantal uitnodigingen per jaar voor partijtjes is een goede graadmeter voor je plek in de pikorde: hoe meer feestjes, hoe hoger je status. Wat later wordt populariteit afgemeten aan de hoeveelheid vrienden op Hyves, Msn of Facebook. Heb je minder dan honderd contacten, dan ben je eigenlijk een beetje een loser.

Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar mijn allerbeste vrienden ken ik al jaren. De ene beste vriendin, ken ik letterlijk mijn hele leven al omdat we nichtjes zijn. De andere ken ik sinds de brugklas. We weten vrijwel alles van elkaar en gaan voor elkaar door het vuur, zelfs als we door drukte een tijdje geen contact hebben gehad.

Er zijn in de loop der tijd natuurlijk wel wat vrienden bij gekomen en weer afgevallen. In elke levensfase leer je wel wat 'passanten' kennen die een tijdje intensief op je pad meelopen. Maar als omstandigheden veranderen (afstuderen, andere baan, verhuizing, kinderen) dan verwateren deze vriendschappen weer. Dat betekent niet dat je er niet met veel warmte aan terug denkt, maar het is duidelijk dat deze vriendschappen vooral samen hingen met de gedeelde omstandigheden.

Dit zeg ik nu heel wijs, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik dat nog helemaal niet zo lang door heb. Ik heb lang geprobeerd om stevig vast te houden aan vriendschappen uit elke levensfase. Mijn agenda stond barstensvol met borrelafspraken met oude (en inmiddels vage) bekenden, ik belde braaf op verjaardagen en stuurde stapels kerstkaartjes. Maar ook raakte ik wat verbitterd als bleek dat mijn energie maar mondjesmaat beloond werd, afspraken op het laatste moment werden afgebeld en kerstkaartjes niet werden beantwoord.

Twee jaar geleden emigreerden mijn broer en schoonzus naar de VS. Toen wij daar op bezoek waren vertelden ze dat hun vriendenkring grondig was opgeschoond. Vrienden die oprecht geïnteresseerd waren bleven Skypen, mailen of planden zelfs tripjes naar Chicago. Vrienden die geen enkel initiatief meer namen om mails, telefoontjes of brieven te beantwoorden werden verwijderd uit het adressenboekje. Niet op een bittere manier, maar met een warme afsluiting van deze gedeelde levensfase. Het had mijn broer en schoonzusje een hoop lucht gegeven en ze gingen er op een blijmoedige manier mee om. Dat was een eye-opener voor me.

Sindsdien ben ik gaan loslaten. Als er geen respons meer kwam op pogingen van mijn kant bleef ik even stilstaan bij de fase die ik samen met de vriend in kwestie had beleefd. Daarna liet ik de vriendschap die het ooit geweest was in gedachten letterlijk los, alsof ik een ballon liet wegvliegen.

En inderdaad: dat geeft veel ruimte. Ruimte voor nieuwe contacten, maar vooral ook ruimte voor verdieping van die zeldzame maar kostbare vriendschappen die door alle levensfases heen lopen. Want ik mag dan geen honderden Hyves- of MSN-vrienden hebben, de paar levensbestendige vriendschappen met mijn beste vrienden en vriendinnen, daar ben ik ongelofelijk zuinig op.

7 opmerkingen:

  1. Zo is facebook voor mij meer een herinneringenboek... Maar oooh wat heb ik het er soms moeilijk mee, met dat loslaten van vroeger. Soms krijg ik echt een heimwee-aanval, naar de tijd dat ik op school zat en mijn beste vrienden gewoon elke dag bij mij in de klas zaten.
    Maar dan kijk ik eens naar mijn lief, en dan bel ik eens naar mijn zus, en besef dat zij mijn fundament zijn, om van daaruit te genieten van vele losse, tijdelijke en iets minder losse en tijdelijke contacten.
    Maar da is toch nie altijd gemakkelijk zenne!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. WAt mooi,dat je zo kunt loslaten. Ik heb er toch wel wat verdriet bij. Een enorme zeef in je vriendschappen is langdurig ziek zijn. Dan blijven alleen echte vrienden over. Groeten Izerina

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hyves MSN facebook, doe ik allemaal niet. Ik vind het al lastig genoeg om aan de groep vrienden en familie die we hebben aandacht te geven. Ik vind het ook zo heerlijk om een weekend helemaal niets te hebben, geen afspraken of verjaardagen. Gewoon met het gezin.
    Groet Jolanda

    BeantwoordenVerwijderen
  4. @Stien: O, begrijp me niet verkeerd, ik kan ook wel heimwee hebben naar die tijd. Maar ik ben gestopt om daar de conclusie aan te verbinden dat ik de vriendschap moet vasthouden. Maar ik ben wat melancholisch aangelegd, dus dat sippe gevoel herken ik maar al te goed!

    @Izerina: Ja, dat kan ik me voorstellen. Vooral omdat de reden dan niet is dat de houdbaarheidsdatum van een vriendschap verlopen is, maar omdat mensen gewoon niet weten hoe ze op ziekte moeten reageren. Dat confronteert ze met hun eigen angsten. Het is niet eens persoonlijk tegen jou bedoeld, maar gewoon vluchtgedrag.

    @Jolanda: Dat is de ruimte die ik bedoel: niet alleen in mijn hoofd, maar ook in mijn agenda!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Klopt zo, ga maar een emigreren dan leer je, je vrienden wel kennen! Na 5 jaar zweden zijn er een boel mensen weggevallen maar niet alleen vrienden maar ook familie banden zijn verslapt. Ja Jammer, maar ik heb het idd een goed plekje kunnen geven, want onverwachts heb ik plek gemaakt voor vage kennissen van vroeger die ineens goede vrienden blijken en wel blijven bellen en komen na 5 jaar, plek om nieuwe vriendschapen op te bouwen, Ik heb geleerd zins ik dingen loslaat ik opensta voor nieuwe dingen en nieuwe mensen in mijn leven!

    Ps. wil graag je hyvesvriendinnetje zijn hoor, kijk even op hyves onder http://livinginzweden.hyves.nl ik ben de beheerder Marion ;)

    lieve groet Bellavien

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik heb daar ook een hele tijd mee geworsteld. Nu heb ik ongeveer hetzelfde gevoel.
    Ik heb niet zo heel veel echte vriend(inn)en, maar het zijn zij wel die er al heel lang zijn.
    Aan alle andere vluchtigere vrienden heb ik mooie herinneringen, ik koester ze, maar ik ren ze niet meer achterna.
    En wie weet kruist ons pad zich nog, misschien ook niet.

    Heel mooi en helder geschreven, dit log.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. @Bellavien: wat mooi! En wat ik van mijn broer begrijp is dat vriendschap niet noodzakelijk betekent dat je elkaar minstens een paar keer per jaar ziet. Dus afstand hoeft geen belemmering te zijn. Enneh...ik heb mijn Hyves opgedoekt, maar ben wel stiekem bij je komen kijken. Prachtige foto's!

    @Sabine: Ik denk eerlijk gezegd dat vrijwel iedereen vanaf een bepaalde levensfase minder maar hechtere vriendschappen heeft. Vriendschappen zijn nou eenmaal geen voetbalplaatjes die je kunt sparen, er komt wel wat meer bij kijken!

    BeantwoordenVerwijderen