14 januari 2010

kinderen en bewuste eenvoud

Bewust en eenvoudig leven is een keuze geweest die het leven van mij en mijn gezin behoorlijk heeft omgegooid. Maar daar waar wij volwassenen heel bewust ons menu voor een simpel leven hebben samengesteld, is het ons kroost een beetje overkomen. Ik denk dat onze kinderen (nu 11 en 9) in vergelijking met leeftijdsgenoten al niet bijzonder verwend waren, maar er is wel degelijk een boel voor hen veranderd sinds in ons huishouden de knop is omgegaan.

Voorheen werden de boodschappen bijvoorbeeld gedaan bij de (vrij prijzige) buurtsuper. We letten daarbij niet erg op aanbiedingen en waren wél vrij gevoelig voor tv-reclame: dure vla met koeienvlekken, cheesestrings, duo penotti-dippertjes werden geregeld ons huis in gesleept. Shoppen was een veel voorkomende manier van tijdsbesteding (ook als we eigenlijk niets nodig hadden) waarbij een tussenstop bij een fastfoodketen niet ongebruikelijk was. Ook bij uitstapjes en kadootjes werd er niet nadrukkelijk op de kosten gelet.

En toen besloten we hier thuis de knop om te zetten en vraagtekens te plaatsen bij ingesleten gewoonten. Het vereist geduld, liefde en humor om de kinderen mee te laten groeien in dat "nieuwe regime". Wij zijn begonnen met het uitleggen dat we ander werk zijn gaan doen om meer tijd met elkaar te hebben en meer te kunnen genieten. En dat de mooiste dingen in het leven geen geld hoeven te kosten: spelletjes doen, picknicken, lekker stoeien, met elkaar kletsen en lachen.

Verder zijn we begonnen om ze te laten zien wat dingen kosten. Zijn Liga's écht 1 euro lekkerder dan dezelfde koeken van een huismerk? We hebben ze uitgelegd dat er een verband bestaat tussen kosten en de hoeveelheid tijd die je moet investeren om dat geld te verdienen. Vind je het dan nog steeds belangrijk dat je echte Uggs hebt? Deze zomer werden er op de camping ijsjes verkocht van 2 euro per stuk. In plaats daarvan kochten we bij de lokale Franse supermarkt een hele doos ijsjes voor 2 euro, waardoor we voor hetzelfde geld ieder twee ijsjes konden eten!

Verder hebben we het shoppen vervangen door het schatgraven op rommelmarkten en is het een sport geworden om "dure" kleding te scoren voor een habbekrats. Mijn erg modebewuste 11-jarige dochter is een trendsetter op school, maar we hebben op haar verzoek afgesproken dat de herkomst van haar garderobe een Groot Gezinsgeheim is. Het komt dan ook steevast uit een "heel speciaal boetiekje".

Natuurlijk zijn er discussies. Vooral sociale druk wil nog weleens roet in het eten gooien. Als iedereen een waveboard of een Nintendo Wii heeft, is het moeilijk om je rug recht te houden. Ook op verjaardagspartijtjes waarbij er een pittig verlanglijstje wordt gepresenteerd wil je als kind goed voor de dag komen. En je eigen partijtje moet natuurlijk een hoogtepunt in het jaar worden, waarbij je zeker niet als knieperd wilt worden ontmaskerd. Dit jaar hebben we de regel gehanteerd dat ze bij de verjaardag een "groot" kado krijgen en bij sinterklaas doen we het rustig aan. Grote dingen als fietsen of een pc worden dus als verjaardagskado aangemerkt en niet zomaar op een willekeurig moment gegeven. En bij de partijtjes wordt uitgepakt met een beauty-slaapfeest (dochter) en een zelf uitgezette speurtocht in CSI-stijl (zoon).

De kinderen zijn inmiddels echte bewuste consumenten aan het worden: vandaag kreeg mijn zoon op school bij wijze van reclame een bakje met gemixt fruit van Campina aangeboden wat hem erg goed beviel. Zou hij voorheen de zeurcampagne hebben ingezet om voortaan mee te mogen doen met het fruitabonnement (á 75 cent per schooldag), nu stelde hij voor om in het vervolg stukjes appel, peer en wat druiven mee naar school te nemen als lunchhap. Dat hebben we altijd in huis, dus geen enkel probleem.

Het allerbelangrijkste vind ik dat de kinderen spelenderwijs leren blij te worden van kleine dingen. Dat ze weten dat geluk niet te koop is, maar dat het uit jezelf moet komen en uit hoe jij naar de wereld kijkt. We staan aan de vooravond van de puberteit, dus we zullen het vast nog een keer behoorlijk voor onze kiezen krijgen. Maar tot nu toe kan ik alleen maar concluderen dat ze in het eerste jaar van minder, juist meer tevreden zijn geworden. En dat lijkt me één van de mooiste dingen om ze mee te geven de toekomst in.

8 opmerkingen:

  1. Wat geven jullie je kinderen een waardevol voorbeeld. Ook al zouden ze er tegen schoppen in de puberteit. De kans is groot,dat hun manier om met de materiele zaken om te gaan weer terugkomt. Groeten Izerina

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een heel mooi stukje wat je schrijft. Onze kinderen zijn van jongs af aan gewend dat niet alles kan , toen ze klein waren geen dure vakantie's maar naar de volkstuin, het park, een dagje kinderboerderij etc.En dan zelf broodjes etc meenemen .Het is simpelweg maar net hoe je je kinderen went.Inmiddels zijn ze bij ons 21 en bijna 18 en tevreden met wat ze hebben , een prepaid telefoon, geen dure wii, scooter etc. Merkkleding vinden ze onzin, ze zijn net zo blij met een 2-e hands kledingstuk , als een kledingstuk van de markt.Waar we altijd wel op gelet hebben is schoeisel, want dat vonden we altijd wel belangrijk dat dat goed was.Boodschappen van de markt en aldi en voordeelmerken, is niets mis mee. Onze kinderen hebben geleerd te sparen voor iets, waardoor ze de waarde van dingen veel meer inzien en geleerd hebben dat je niet zomaar alles kan kopen.Inmiddels komen wij al een aantal jaren in Roemenié en zijn onze kinderen zich nog veel meer bewust geworden van wat armoede en geen kleding etc is, Het is naar onze mening heel belangrijk wat voor voorbeeld je als ouders geeft en dat je erover praat met kinderen.Een keertje naar de film en uit eten is hier echt een Uitje, en zo hoort het ook vinden wij.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wij hebben deze levensstijl misschien net iets te laat ingezet en hebben ook niet echt uitleg gegeven. Oudste vindt dat ik maar moet gaan werken, want dan hebben we meer geld. Ja, doei!
    Ik ga niet werken om de exorbitante materialistische wensen van de oudste te voldoen. Het verschilt ook per kind. De jongste twee van 18 en 13 doen gezellig met ons mee.Gr. Lege Zakken Vrouw

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoe helemaal waar!
    En je hebt ook gelijk lege zakken vrouw, het ene kind of het andere kan veel schelen.
    Toch komt( bij ons) ook dat kind uiteindelijk tot de conclusie dat dure dingen niet altijd gelukkiger maken.
    Inmiddels zet ook hij een flink deel van zijn zelfverdiende geld opzij.
    groetjes, Franca.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. wat mooi geschreven! en zo waar! hier zijn we ook meer vanuit ons eigen en bewuster gaan leven en ik moet zeggen dat het ERG goed bevalt.
    we leren alles weer zoveel meer te waarderen en verbazen ons nu vaak over anderen die zich nog steeds laten meeslepen door 'meermeermeer en grotergrotergroter!
    ik ben regelmatig onder de indruk van dochter (biiijjjna 11), hoe zij de dingen bekijkt. (ondanks de sociale druk en al die aantrekkelijke reclames)
    vandaag is meester jarig en ze heeft 2 schriftjes voor hem gekocht (50 cent) en 2 pennen (50 cent) en op de voorkant een plaatje van zijn favo voetbalclub geplakt en alle kinderen uit de klas iets in 1 van de schriftjes laten schrijven voor de meester.....
    geweldig leuk bedacht!
    en dan slaat heel even de twijfel toe bij haar.... want een klasgenootje had een kado van wel 12 euro gekocht.... en zij had maar 1 euro uitgegeven.
    maar ze kan dan zelf wel bedenken dat een kado om het gevoel en de gedachte erachter gaat en niet om de prijs ervan.
    .... knap hoor....* trots!
    ik ben ook heel benieuwd hoe het in de pubertijd zal gaan! ;)
    leuk hoe je hier schrijft over de dingen, zeer inspirerend, thanks!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. @Izerina: misschien moet je pubers gewoon gunnen om zich ergens tegen af te kunnen zetten. Het is een fase van losmaken en ze moeten zich toch ergens van los te maken hebben. Zeg ik nu heel wijs, maar over twee jaar praten we verder :-)

    @Henriëtte: ik denk dat het goed is om dit meteen in je opvoeding mee te nemen. Het is altijd lastig om opeens een andere koers te gaan varen. Maar zeker jullie inzet voor Roemenië lijkt me heel vormend voor hoe je als kind tegen de wereld aan kijkt!

    @Lege Zakken Vrouw: oudste weet in ieder geval dat er gewerkt moet worden om in materiële behoeften te voorzien, dat is al een startpunt! Nu nog het besef dat hij/zij daar zelf energie in zal moeten stoppen als het niet kado wordt gedaan.

    @Franca: het is dus nooit te laat voor wijze inzichten. Trouwens, bij mij viel het kwartje ook pas bij dertig-plus, dus ik ben zelf een levend voorbeeld ;-)

    @mEET: Thanx! En wat goed van je dochter! Dat is inderdaad precies het soort sociale druk wat ik bedoel. En niet alleen tussen kinderen, moeders kunnen er helaas ook wat van... *zucht*

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wij proberen onze kinderen ook die dingen mee te geven die je aanhaalt. Wij zijn content met iets minder. Consumeren heel bewust, we halen geen reclame in huis. Dat wil niet zeggen dat we altijd voor het goedkoopste gaan: eerlijk geproduceerd voedsel, spullen en kleding (of wat betreft kleding en speelgoed: kan ook tweedehands)vinden wij ook heel belangrijk.

    Het enige grote struikelblok is nog onze omgeving: zij geven allen graag heel dure cadeaus. Dus hoewel wij nog niets van speelgoed hebben gekocht staat het hier barstensvol (ik heb er zelfs geen plaats meer voor) met spullen die ze niet nodig hebben. Teveel om op te noemen.
    Man en ik zijn vastbesloten er een deel van aan een goed doel te geven, want we hebben hier gewoon geen plaats meer. De kinderen zijn nog maar 4 en 2, dus we zullen een manier moeten zoeken om hen op hun niveau inspraak te geven. Dat wordt een hele uitdaging.
    En voor mezelf: leren beter communiceren met mijn omgeving wat betreft die cadeautjes. Nu nog beperk ik mij tot suggestie doen voor een uitstapje als cadeau, maar daar wordt niet echt naar geluisterd.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Prachtige tekst. Ik merk dat wij er een beetje tussenin zitten, maar wie weet hoe het in de toekomst zal zijn? ;-)

    BeantwoordenVerwijderen