In ons nagesprekje hoorde ik mezelf zeggen dat ik geen bekeringsdrang heb. Ik meende dat oprecht, maar toch moest ik er op de terugweg in de tram nog even over nadenken. Kan ik zonder blikken of blozen beweren dat ik niet probeer mensen op het pad van de bewuste eenvoud te zetten?
In mijn omgeving zijn veel tweeverdienders, met of zonder kinderen, die volop in de ratrace van werken, geld verdienen, consumeren en nog meer werken zitten. Nog niet zo lang geleden liep ik zelf mee in dat hamstermolentje en kwam het niet eens in me op om daar uit te stappen. Het was ook niet "nodig" omdat ik mezelf volop aan het ontplooien was, regelmatig promotie kon maken waardoor ik weer meer geld ging verdienen of meer prestigieuze klussen kreeg. Mijn ego werd voortdurend gekieteld en dat blijkt behoorlijk verslavend.
Toch ben ik op een dag uit die molen gestapt en leid nu een leven dat een stuk minder groots en meeslepend is. En ondanks mijn soms sputterende ego voel ik me er een stuk beter onder. De levenskeuzes die we in de afgelopen anderhalf jaar hebben gemaakt zijn natuurlijk niet onopgemerkt gebleven in onze omgeving. De eeuwige verhuisplannen zijn van de baan, we gaan een stuk minder vaak uit dan voorheen en organiseren liever dingen bij ons thuis. Winkelen beschouw ik niet meer als het dagje uit dat het ooit was met mijn vriendinnen.
Natuurlijk vertel ik daarover. En ik zal best weleens hebben laten vallen dat het elimineren van overbodige ballast (of het nu gaat om spullen of agenda vullende activiteiten) ontzettend veel ruimte heeft gegeven voor nieuwe ideeën en ontdekkingen. Dat mijn perspectief hierdoor geswitcht is van "later" naar "nu". Maar vertel ik dat uit bekeringsdrang?
Als ik heel (héél) eerlijk ben, vertel ik het vooral om de keuzes die we hebben gemaakt te verdedigen. Om te verklaren waarom ik mezelf in de ogen van mijn omgeving "dingen ontzeg". Dan probeer ik het uit te leggen en te vertellen wat het me heeft opgeleverd. En soms (heel soms) valt het zaadje in vruchtbare aarde en ontstaat er een inspirerend gesprek. Vaker wordt het wat vreemd gevonden dat we er met een fatsoenlijk inkomen voor kiezen om sober te leven. En ik zou liegen als ik zou beweren dat dat me helemaal koud laat. Natuurlijk wil je niet voor zonderlinge krent worden aangezien.
Ik herinner me een bezoekje dat we een jaar of drie geleden brachten aan een neef die uit het snelle leven was gestapt en in de provincie Groningen was gaan wonen. Hij woonde met vriendin en kat in een piepklein, oud huisje met een grote, rommelige tuin met veel groenten, kruiden, bramen en frambozen. Hij werkte maar een beperkt aantal uren per week, had geen tv en verder eigenlijk ook vrij weinig spullen. En daar kwamen wij aan, met een gloednieuwe leasebak die we dat weekend toevallig hadden opgehaald (niet door de week, want dan moest er minimaal 50 uur gewerkt worden!).
De neef vertelde over hoe ze daar leefden, zelden in winkels kwamen en precies genoeg werkten om onder de mensen te zijn en om hun sobere levensstijl te bekostigen. Hij vertelde vol passie hoe ze 's avonds nooit tv keken, maar bij een kampvuur achterin de tuin over de weilanden uitkeken en genoten. Ik hoorde het wel, maar begreep het niet echt. Het waren beide jonge mensen met een afgeronde universitaire studie en het leven nog voor zich! Hoe konden ze daar zo laconiek mee omspringen?
Inmiddels zijn we drie jaar verder en ik denk regelmatig terug aan dat bezoekje. Zoals zij leven, dat is nu ons ideaal. Probeerden zij ons te bekeren? Waarschijnlijk niet; hooguit deden ze een poging om ons, hardwerkende tweeverdieners, uit te leggen waarom ze voor deze - in onze ogen zonderlinge - levensstijl hadden gekozen. De boodschap kwam niet aan.
Soms heeft een zaadje wat meer tijd nodig om te kiemen, of het nou een bekeringszaadje of een verdedigingszaadje is. En het komt pas tot bloei als de tijd en de omstandigheden daar rijp voor zijn.
Ik maak wel eens mee,als ik toevallig over onze manier van leven praat,dat mensen gelijk gaan afkraken. Alsof een andere manier van leven een vraagteken zet bij de manier waarop zij gelukkig proberen te zijn. Terwijl mijn bedoeling helemaal niet is,om kritiek te hebben op de leefwijze van een ander.Daarom vind ik het zo leuk om jouw blog te lezen. groeten Izerina
BeantwoordenVerwijderenbekering of niet, je zet mij aan het denken....
BeantwoordenVerwijderenhet is altijd goed ok erbij stil te staan en even pas op de plaats te maken. En dat doe je met je blog....soms neem ik het mee en soms past het niet bij me. Groetjes (hoe is het trouwens met je gezondheid?)
BeantwoordenVerwijderenIk heb vaak het idee dat ik me moet verdedigen als ik voor bepaalde dingen kies daarom deel ik mijn keuzes vaak niet eens met anderen. Zelfs in mijn eigen familie wordt gezegd: het mag wel niet van jou maar ik neem toch een plastic tasje. Zo zit het voor mij niet in elkaar en zo wil ik het niet overbrengen. Iedereen is er vrij in maar het verbaast mij ook wel eens dat de mensen om mij heen die over het algemeen hoog opgeleid zijn er zo weing gedachten aan (willen) besteden. Ook het feit dat ik al ruim twintig jaar vegetarisch eet en mijn kinderen daarin heb opgevoed stuit nog wel eens op onbegrip en ook wel op afkeuring. Maar ik zet dapper door en geniet in ieder geval van je weblog. Heel inspirerend.
BeantwoordenVerwijderenje hebt in ieder geval een inspirerende schrijfstijl. Ik word blij van een artikel van 50 cent bij second hand willy (zoals mijn man de kringloopwinkel noemt)of een boek wat ik graag wil hebben (en niet alleen wil lezen) maar niet in de bieb te vinden is, 2e hands kan kopen. Ook heb ik diverse kleding stukken van de 2ehands winkel. Ik ga je zeker volgen.
BeantwoordenVerwijderenIk volg je helemaal, wij maken een soortgelijk proces mee.
BeantwoordenVerwijderenHet is heel boeiend en de vraag of ik wil bekeren heb ik mijzelf al vaak gesteld.
Ik kan niet ontkennen dat ik het heel fijn vind als mensen zeggen dat ze ook bepaalde zaken overwegen, maar men moet zich nooit verplicht voelen, ieder zijn keuzes, ieder zijn ritme...
Maar uiteindelijk vind ik het wel heel jammer dat de kloof met mijn vrienden alleen maar lijkt groter te worden. Prioriteiten liggen anders en soms lijkt het alsof ik me alleen maar loop te verdedigen en zij zich te excuseren voor hun meer materialistische levensstijl. En dat is niet de bedoeling...
Toch merk ik dat gesprekken oppervlakkiger blijven en dat de klik er niet meer altijd is. Best wel lastig.
Worstel jij daar nooit mee?
@Izerina: ik vraag me ook altijd af waar "jullie", mensen die reageren op mijn blog dan zijn in het dagelijks leven. In mijn omgeving ken ik helemaal niemand die ook zo leeft! Ik ben daarom erg blij dat er blogs zijn.
BeantwoordenVerwijderen@Roelien: dat vind ik een prachtig compliment
@Franse Lelie: ik denk dat eenvoudig leven ook nooit maatwerk kan zijn. Je pikt er altijd uit wat past in jouw leven en dat kan niemand anders voor je beslissen. Met mijn gezondheid? Ik zit nog steeds met mijn schrijfarm in een soort harnasje en ben volop aan het revalideren. Het is nog even afwachten in hoeverre de functionaliteit van mijn schouder weer terugkomt.
@Marian: Dank! En heel herkenbaar inderdaad, dat soort opmerkingen. Kan daar ook niet goed op reageren omdat het de plank zo totaal mis slaat. Alhoewel ik ook merk dat mensen waarvan ik het niet had verwacht soms juist weer erg meegaan met mijn "grillen". Zo eten mijn ouders - overtuigde carnivoren - opeens regelmatig vegetarisch. Goed he?
@Joke: Leuk! Als je een beetje slim shopt en goed kunt zoeken kun je bijna alles tweedehands vinden. Weinig dingen zo bevredigend dan voor een habbekrats iets vinden waar je al heel lang naar op zoek bent. Héérlijk!
@Sabine: helaas herken ik dat ook. Ik zoek in vriendschappen vooral naar wat ons bindt. Soms is dat gedeelde humor of dat we samen lekker kunnen koken of, of discussiëren, of klagen. Maar soms is de pijnlijke conclusie dat er niet zoveel meer is wat ons bindt. Dat is naar, een soort liefdesverdriet zeg maar. Een heel verdrietige conclusie, maar ik ben bang dat het bij het leven hoort. En dat minimalisme ook te maken heeft met het afwegen of vriendschappen nog levenskracht hebben of dat ze ballast zijn geworden (of soms zelfs altijd al zijn geweest, alleen had ik me dat nog nooit afgevraagd). Pfoeh...wat een zwaar thema opeens ;-)
OOOOOOOOOOOOOO mij heb je wel bekeerd hoor en wat ben ik daar blij mee!!!!!!!!!!!!!!
BeantwoordenVerwijderenJe bent mijn grote voorbeeld , wat is het leven goed als niet alles om geld en spullen draait.
liefs van Petra
Mijn "voordeel" van de sobere leefstijl is dat we rond moeten komen van een WW uitkering. Ik gebruik dat nu vaak als excuus naar de buitenwereld en dan vindt niemand het vreemd. Echter hebben wij de laatste jaren altijd al sober geleefd en een flinke financiële buffer opgebouwd zodat ons leven na de WW ook nog even normaal door kan lopen. Gaat man straks weer meer verdienen dan gaan we gewoon weer meer sparen maar onze levensstijl zal niet meer veranderen. Door er af en toe over te praten zijn we vrienden verloren maar hebben we ook vrienden erbij gekregen die het ook belangrijk vinden sober te leven. Ik wil ook niet bekeren maar mijn mond erover houden gaat me te ver, zeker als mensen klagen dat ze geen tijd hebben door al het werken of te weinig geld hebben door onverstandige uitgaven. Het geeft ons innerlijke rust om zo sober te leven en als je dat eenmaal hebt wil je niet anders meer. Ik begrijp wat jij bedoelt! Ik lees je blog graag en herken heel veel en ik zal de enige niet zijn.
BeantwoordenVerwijderenGroeten Maya
@Petra: wow, thanx! Voel me nu net een soort amateur goeroe :-D
BeantwoordenVerwijderen@Maya: het is zo'n geluk dat jullie de knop al hadden omgezet op het moment dat je man in de WW kwam...
We zien in onze nabije omgeving vrienden die plotseling met een WW thuis zitten en geen afstand kunnen doen van hun vertrouwde consumeergedrag. De situatie stort ze in een soort depressie die, je raadt het nooit, wordt gecompenseerd met het kopen van nieuwe spullen. Het is meer dan het verlies in inkomen; het is in hun geval ook het verlies aan status en een sociale kring waar ze opeens niet meer thuishoren.
Eerlijk is eerlijk, daar kom ik weleens in de verleiding om ze te overtuigen dat het ook anders kan. Maar ik houd het voor me. Hun consumeergedrag lijkt, hoe raar dat ook klinkt, op dit moment hun houvast en ik heb de wijsheid ook niet in pacht.
Ik denk dat het eerder 'inspireren' is dan 'bekeren'. Het is fijn om blogs te kunnen lezen als deze omdat het mij sterkt in het feit dat er meer mensen bezig zijn zoals ik. Sinds ik consuminder heb ik al verschillende mensen kunnen laten inzien dat het leven er echt niet saaier of armoediger door wordt. Eerder andersom, je leven verrijkt, je wordt vindingrijk en bewust van alle overbodige zaken die geld kosten en tijd. Ik investeer nu in quality-time: studeren, genieten van het mooie weer, de natuur, een lekkere boterham en de schone was, gewassen met natuurlijke grondstoffen. Ik verbaas me over mensen die zich haasten naar hun volgende klus, zich over de kop werken, niet kunnen genieten. Ik ben rijk door te genieten van kleine dingen en dat probeer ik op subtiele wijze over te brengen. Soms lukt dat mij, maar soms zijn mensen te star, teveel bezig met geld verdienen, met macht, met aanzien, met investeren in het onbekende. Maar ik ben er van overtuigd dat er een steeds grotere groep komt die ook inziet dat het anders kan, en dat we maar één aarde hebben, en dat we daar zuinig op moeten zijn. Ik ben nog nooit zo tevreden geweest sinds ik zo weinig heb om te besteden, en daarbij speelt inspriratie een grote rol want anderen hebben het ook al gefixt, voor mij. Dus: mij zal het ook lukken en de anderen zulen zichzelf t.z.t wel bekeren, of geïnspireerd raken, wie weet!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Jenny. En sterkte met je arm!
afgelopen tijd zijn wij bezig geweest om ook ons gedrag en omgeving eens onder de loep te nemen en voelden ons ontzettend dwaas toen we er achter kwamen dat sommige aankopen er nog sneller uit gingen dan dat we ze aan gekocht hadden
BeantwoordenVerwijderendoor al die inspirerende woonprogramma s gaven we onnodig veel geld uit maar werden er niet tevredener of rustiger door samen besloten we dat het tijd werd om op te ruimen de dingen die we zeer waardevol vonden een ereplaats te geven de boel schoon te maken en het voelt en loopt ineens een stuk lichter of je geen bagage meer bij je hebt en op avontuur gaat heerlijk ik zocht minimalistisch wonen en vond
veel meer dan ,dat ons zelf weer terug
bedankt voor je inspiratie
@Jenny: er is op dit moment zelfs iemand aan het promoveren op het verband tussen consuminderen en de mate van levensgeluk, dus misschien dat onze "hobby" binnenkort ook nog een wetenschappelijk sausje krijgt!
BeantwoordenVerwijderen@anoniem: tja, woonprogramma's en woonbladen, ik herken het maar al te goed. Ik heb ook een "woon-tik" en heb tijdenlang gedacht mijn interieur te verbeteren door dingen te kopen. En dat terwijl ik eigenlijk een minimalist ben. Het is eigenlijk te simpel voor woorden dat je pas door dingen weg te doen je échte interieur en jezelf weer terug vindt. En bekeringsdrang of niet, ik vind het altijd geweldig om te horen dat mensen hetzelfde ervaren en dat het niet alleen mijn "afwijking" is.
Hallo, wat een boeiend stukje. Bekeringsdrang en een ontkiemend zaadje. Er is een boek wat vol staat met bekering en vergelijkingen met een zaadje. Namelijk de bijbel met het zaadje van geloof. God's eeuwige plan is dat hij de mens bevrucht met zijn zaadje van geloof. Zodat we Hem kunnen kennen en een relatie kunnen hebben met onze Schepper. God is de landman en de aarde is de akker. Onze zonden staan dit in de weg. Daarom heeft Hij Zijn Zoon Jezus aan ons gegeven, hij is de ware wijnstok. Hij geeft ons de zin van het leven en een plaats in Zijn Koninkrijk. Vorig jaar heb ik Hem leren kennen, en het is iets anders dan wat er verteld wordt in de kerk.
BeantwoordenVerwijderenLees alstublieft Matteus 13, hierin staan de vergelijkingen van het Koninkrijk en het zaad. Ook in Matteus 20. bedankt en gegroet.