Eigenlijk is het raar dat delen en samenwerken in de volkstuin tot de cultuur behoort terwijl we ons daarna weer verschansen in onze eigen woningen waar "ieder voor zich" geldt. Als ik uit mijn raam kijk zie ik bij alle huizen één of meer auto's staan. Ik bedenk me dat ieder gezin een eigen wasmachine, droogtrommel, en magnetron heeft. En achter vrijwel elke deur staan ook dingen die hooguit een paar keer per jaar gebruikt worden zoals een ladder, een cirkelzaag of een bladblazer. In de schaarse vrije uurtjes zie ik de auto's uit onze wijk vaak in een rijtje achter elkaar aan rijden naar de supermarkt, waar buren elkaar tegenkomen maar amper herkennen, omdat het leven zich voornamelijk achter die deurtjes afspreekt.
Hoe is het zo ontstaan dat iedereen zo'n behoefte lijkt te hebben aan zijn eigen spullen en eigen leven achter zijn eigen deurtje; dat we liever een hondenuitlaatservice bellen dan een buurvrouw die 's avonds werkt om even een rondje met Victor te lopen? Dat we niet gewend zijn aan collectief en aan delen, wat welbeschouwd toch een stuk voordeliger is (en minder ruimte inneemt) dan ieder zijn eigen hogedrukspuit? Zou het een welvaartsverschijnsel zijn, of is het iets van de grote stad?
Dat zijn zo van die gedachten die tijdens het wroeten in me op komen. Hoe zou de wereld er uit zien als het één grote volkstuin was?
het klinkt leuk en idealistisch wat je zegt, maar niet iedereen gaat even zorgvuldig met de spullen om. Je merkt het al als buren een snoertje komen lenen , de een brengt het netjes opgerold terug, de andere volkomen in de knoop . Gr, Cisca
BeantwoordenVerwijderenJuist in de grote stad is delen soms makkelijker. Toen ik nog in Utrecht woonde deelde ik een auto (greenwheels). Omdat ik daar niet zo vaak een auto nodig had was dat echt het handigst.
BeantwoordenVerwijderenMaar nu ik in een dorp woon heb ik toch echt een auto moeten aanschaffen. We hebben wel een supermarkt in het dorp maar die heeft geen fantastisch assortiment. Dus een dorp verderop doen we de wekelijkse boodschappen.
Echter gereedschap en dergelijke is makkelijk geleend bij mijn schoonouders die om de hoek wonen. Dus het lenen en uitlenen gaat gewoon door.
wat leuk samen een tuin delen. En het kan inderdaad met veel andere dingen, zoals autos en wasmachine. Een soort wasserette van vroeger krijg je dan...met al je was ernaar toe, toch niet zo handig.
BeantwoordenVerwijderenGroet Jolanda
Niet iedereen heeft hier interesse voor natuurlijk, status die gepaard gaat met dingen hebben (en dan liefst nog het laatste nieuwe) is nog steeds heel belangrijk voor vele mensen.
BeantwoordenVerwijderenHier bij ons bestaat wat je beschrijft al wel op kleinere schaal, door de transitiebeweging die in opgang is en vooral ook de co-housingprojecten. Mij lijkt dat laatste zalig, helaas is het nog niet helemaal bereikbaar voor ons, budgettair dan. (de nieuwe woongemeenschappen die gebouwd worden, liefst passiefhuizen, kunnen we niet betalen)
Ik weet niet of er bij jullie ook zo'n dingen zijn?
Ik denk,dat het samen delen ook op praktische problemen stuit. IK kende mensen in zweden,die onder in de flat de gemeenschappelijke wasruimte hadden. Het gebruik van wasmachine en droger moesten ze reserveren. Een auto delen vraagt goede afspraken.Wij leven in een buurt,waar kleine apparaten wel uitgeleend worden. Ook dan ontdek je,van wie je het netjes terugkrijgt en bij wie je er om moet gaan vragen. Boeken en DVD's leen ik wel uit. Maar een verder goede vriendin krijgt ze niet meer.Die geeft ze niet terug. Groeten Izerina
BeantwoordenVerwijderenHier moest ik ook aan denken toen ik van de week het bestaan van de voederautomaat voor katten ontdekte. Het lijkt mij best handig maar het is ook een teken van onze individualistische maatschappij. Mensen willen zich onafhankelijk voelen. En ze voelen zich waarschijnlijk ook bezwaard om de buren even te vragen als ze een weekendje weg willen. Gelukkig durven mijn twee buren mij te vragen om voor de katten te zorgen dus hebben wij ook oppas!
BeantwoordenVerwijderenIk heb gisteren een documentaire gezien, getiteld "The lost boys of Sudan". 4 van deze jongens zijn naar amerika kunnen emigreren, wat de nodige cultuurshock met zich meebracht.
BeantwoordenVerwijderenÉéntje had er zo de pest in dat de mensen niet konden delen, dat hij besloot terug te gaan. Hij zat nog liever in een vluchtelingenkamp in Kenia, dan dat hij zo onpersoonlijk in de USA zat. Dat zegt toch wel veel.
Hij zei (o.a.) "Als ik in Sudan bij iemand aanklop die ik niet ken, vraagt die persoon me wat ik nodig heb en hoe hij me kan helpen. Als ik hetzelfde in Amerika doe, dan jagen ze me weg en dreigen ze met een wapen"....
Wij delen veel met familie en enkele vrienden en ook wel de buurman. Ook helpen veel van deze mensen ons als het nodig is en zorgen voor onze katten als we op vakantie gaan. Super. Maar ik moet er niet aan denken een vreemde dit te laten doen. Ik moet er uberhaupt niet meer aan denken om in een stad te wonen. Maar ja, iedereen moet voor 'zijn carriere' naar de randstad. En dat valt dan tegen. Maar met hulp komt ook invloed/sociale controle. Al trek ik me daar gelukkig steeds minder van aan.
BeantwoordenVerwijderenEn mensen die wij altijd helpen, maar nooit iets terug doen (druk druk druk), daar sta je na verloop van tijd ook niet meer voor klaar. Zelfs als het familie is. Zo gaat dat nu eenmaal hier.
In Sudan hebben worden overigens vrouwen onderdrukt en eten ze maaien, dus zo ideaal is het daar echt niet hoor!
Ik denk niet dat ik zelf erg goed zou zijn in alles delen. Als kind kwam ik weleens bij een vriendinnetje in een commune en ondanks het prachtige idealistische sausje zag je daar heel duidelijk de spanningen van "alles is van iedereen". Maar af en toe zie ik even heel scherp de banaliteit van al die levens achter al die deuren en het feit dat ik eigenlijk niet eens weet of mijn buren huisdieren hebben, laat staan dat ik ze ooit help tijdens vakanties.
BeantwoordenVerwijderenDingen als Greenwheels en ruildiensten juich ik toe, maar ik besef ook goed dat niet iedereen even zuinig met andermans spullen om gaat of zich in dezelfde mate inzet. En dat geeft spanning.
Er zit een soort idee achter dat er altijd met gelijke munt moet worden terugbetaald (als ik iets voor hem doe, moet hij iets van gelijke waarde voor mij terug doen) en daar zit voor mij de crux. Want waarom is dat zo? Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker niet Roomser dan de paus en ik ben er zelf ook best gevoelig voor, maar waarom zien we iets voor een ander doen als een soort investering die zichzelf moet terugbetalen? Misschien iets om nog een keer een postje over te schrijven.