meditatie

Ik ben deze week niet goed in balans. Mijn agenda staat te vol met afspraken, ik moet oefenen voor mijn gebarentaalexamen en het Sinterklaasfeest wordt in mijn huis gevierd. Met als resultaat dat ik weliswaar van het ene leuke evenement in het andere rol, maar dat ik het te druk heb om er van te genieten.

Waarom is het toch zo moeilijk om niet alleen in je leefomgeving, maar ook in je hoofd eenvoudig te leven? Het is een misvatting te denken dat je door je huis op te ruimen en weinig geld uit te geven automatisch ook innerlijke rust hebt. Sterker nog, het draagt het risico in zich om ook weer een nieuw "moeten" te worden (ik Moet mijn huis bijhouden, ik Moet sparen!).

Een opgeruimd huis bijhouden en leren met minder toe te kunnen zijn simpelweg dingen die je op het spoor naar innerlijke rust kunnen zetten. Evenals het kweken van je eigen groenten of het repareren van kapotte spullen. Maar het is niet de eindbestemming; het is slechts een routekaart die je op weg helpt. En iedereen loopt daarin zijn eigen pad.

Als je er over nadenkt kun je eigenlijk op twee manieren beginnen met eenvoudiger leven: van buitenaf, door te werken aan dat opgeruimde huis of door het reduceren van je sociale verplichtingen. Maar het kan ook van binnenuit, door tijd te maken voor meditatie en door "mindful" te leven. Ik ben persoonlijk meer van de eerste methode. Maar naarmate ik meer afstand heb gedaan van ballast in de vorm van spullen en ambitie, ontstaat er van binnenuit meer behoefte aan contemplatie.

Iets heeft me er tot nu toe nog van weerhouden om een serieuze meditatiebeoefening te beginnen. Ik heb er meerdere keren over gelezen en aan gesnuffeld, ik heb zelfs al een mooi meditatiekussen in huis. Maar ik heb een zekere schroom om dagelijks tijd uit te trekken om in alle rust bij mezelf naar binnen te kijken. Misschien uit angst voor wat ik ontdek, misschien uit luiigheid, misschien omdat ik gewoon niet goed weet waar ik moet beginnen. Maar nu, met de kerst in zicht, een overlopende agenda en dito hoofd én met een onbevredigend gevoel dat ik waardevolle momenten zomaar ongezien door de vingers laat glijden, misschien is nu de tijd wel aangebroken om er serieus werk van te maken.

Wordt vervolgd.