dure kinderen

Het is populair om te zeggen dat kinderen duur zijn. En inderdaad, in veel opzichten geef je mét kinderen meer geld uit dan zonder kinderen. Luiers, verzekeringen, kleding, ik kan zo wat dingen noemen die budgettechnisch veranderden toen onze kinderen zich aandienden. Maar daar stond tegenover dat kosten voor reizen, uitgaan en mooie spullen voor in huis minstens zo hard terug liepen.

Toen ik zwanger was van mijn oudste werden we bestookt met reclame voor dingen die een Goede Ouder zou moeten hebben. Een anti-wiegendood matrasje, allerlei accessoires rondom borstvoeding, minstens vier verschillende artikelen om het kind in te vervoeren en noem het allemaal maar op. Vrijwel zonder uitzondering zat er een ondertoon in dat een goede ouder het beste wil voor het welzijn en de veiligheid van de baby. En ik wilde natuurlijk een goede ouder zijn. Gelukkig liet mijn lief zich minder manipuleren en hebben we mijn hormonaal aangejaagde koopdrift redelijk goedkoop overleefd.

De basisschool tijd is een periode waarin we steeds moeten zoeken naar balans tussen zuinigheid en "erbij horen". De mobiele telefoon hebben we bijvoorbeeld redelijk lang tegen weten te houden, maar toen mijn negenjarige zoon letterlijk de laatste in de klas was die nog geen gsm had zijn we voor zijn tiende verjaardag gezwicht. Met een belachelijk goedkoop prepaid-abonnementje en zonder luxe internetfratsen. Dat dan wel weer. Gelukkig geven mijn kinderen niet bijzonder om merkkleding, maar als we op een rommelmarkt een tweedehands Nike, Abercrombie of Adidas vinden dan wordt er toch wel een gat in de lucht gesprongen. Zijn kinderen in de basisschoolleeftijd duur? Ja, natuurlijk kost het geld; niet alleen in boodschappen, energieverbruik, zakgeld, sportclubjes en de kosten van kleding, maar ook eventuele kinderopvang of het feit dat je tot de hoge tarieven tijdens schoolvakanties "veroordeeld" bent maakt dat je meer geld uitgeeft dan anders wellicht het geval was geweest. Maar de prijzen die ik op het internet zie circuleren herken ik absoluut niet. Een kwart van ons netto-inkomen voor twee kinderen? Daar komen we nooit aan!

Wat ons eigenlijk in de loop der jaren het meest "gekost" heeft is het feit dat we allebei parttime zijn gaan werken en bewust bepaalde - goed verdienende - banen hebben afgewezen om meer thuis te kunnen zijn. Ik ben een tijdje gezwicht voor het grote geld en de belangrijke baan, maar daar ben ik van teruggekomen. Een redelijk flexibele parttimebaan, niet ver van mijn huis, bleek uiteindelijk meer voldoening te geven omdat ik dan de twee dingen die ik het belangrijkst vind soepeler kon combineren: mijn gezin én mijn werk. Waren wij beiden fulltime blijven werken, dan waren we weliswaar meer geld kwijt geweest aan kinderopvang, maar dan zouden we ongetwijfeld op beter betaalde posities hebben gezeten met meer uitzicht op verdere groei. Ik kan niet zeggen dat ik er rouwig om ben dat ik nu meer vrije tijd heb maar minder geld heb dan mogelijk was geweest.

In die laatste definitie zijn kinderen dus inderdaad duur, maar voor de rest kun je de kosten voor kinderen volgens mij zo gek maken als je zelf wilt. Het is uiteindelijk aan jou als ouder om daar je norm in te bepalen en de toon te zetten voor hoe je kind in de toekomst zelf met consumeren om zal gaan.

Hoe denken jullie daarover? Zijn kinderen inderdaad zo duur en waar zitten dan bij jullie de kosten? En hoe maken jullie de afweging over welke luxe-artikelen je je kind toestaat?