Laatst kwam ik een stukje tekst tegen wat zo treffend verwoordde hoe ik tegenwoordig (over)consumeren ervaar, dat ik het hier graag wil delen. Om niet af te doen aan de schoonheid van de door haar gekozen woorden, houd ik de tekst in de oorspronkelijke taal.
"When we overconsume, we’re like bulls running through a china shop—leaving a destructive path of downed forests, dirty waterways, and overflowing landfills in our wake. In our quest for more goods and unfettered growth, we break the Earth’s fragile ecosystems, shatter the lives of indigenous peoples, and leave future generations to clean up the mess.
As minsumers, we want to do the opposite. Instead of being bulls, we strive to be butterflies—living as lightly, gracefully, and beautifully as possible. We want to flit through life with little baggage, unencumbered by excess stuff. We want to leave the Earth and its resources whole and intact, as if we alighted just for a moment and barely touched them.
The Earth has a finite number of resources for a growing number of people; and as more countries become industrialized, the greater the pressure on the system. When we act like bulls, we grab more than our fair share. We feel entitled to support our consumptive lifestyles at any cost, and worry little about the effects on the environment. We don’t give a second thought to what’s left over for others, or whether we’ll have enough land, food, water, and energy to go around. What’s worse: in a “growth at all costs” economy, such behavior becomes the norm. Imagine hundreds, thousands, even millions of bulls stomping through the world and stripping it bare of its bounty.
When we act like butterflies, on the other hand, we’re satisfied with the barest of essentials. We consume as little as possible, conscious of the fact that resources are limited. We celebrate the gifts of nature—a spring breeze, a clear stream, a fragrant flower—rather than trampling them. We’re aware that we’re stewards of the Earth, and have a responsibility to nourish and nurture it for future generations. We exist harmoniously with each other, and within the ecosystem."
(bron: the joy of less, Francine Jay)
30 september 2011
25 september 2011
23 september 2011
interview
Mijn zoon is vandaag elf jaar geworden. En je elfde verjaardag is natuurlijk een gewichtig moment in een mannenleven. Het einde van de basisschool is in zicht dus er moeten Gewichtige Keuzes worden gemaakt. Bovendien gaat deze leeftijd gepaard met extra vrijheid, verantwoordelijkheden en, niet onbelangrijk, met meer zakgeld. Om dit belangrijke moment te markeren vandaag een interview met de jarige.
Hoe voelt het om 11 jaar te zijn?
Het voelt wel spannend, de wereld gaat wat verder open.
Wat bedoel je daarmee?
Ik heb meer mogelijkheden, want ik mag meer nu ik ouder word. Maar ik heb ook verantwoordelijkheden. Dat vind ik niet erg, dat hoort er bij.
Hoe bevalt je leven tot nu toe?
Geweldig. Ik vind het leuk dat we soms spontane dingen doen en dat ik fijn buiten kan spelen en dat we altijd leuke vakanties hebben met elkaar.
Wat vind je het moeilijkst aan je leven?
Het is een beetje rommelig, soms ben ik weg en soms jullie weer. Ik zou het niet anders willen, want het is ook wel weer leuk, maar soms lopen we elkaar wel steeds mis.
Wat vind je van je opvoeding?
Relaxed. Ik krijg wel klussen en verantwoordelijkheid, maar die neem ik ook graag. We zijn een beetje een hippiefamilie, maar ik geloof niet dat mijn vrienden dat gek vinden. Ze komen hier graag en dat vind ik fijn.
Wat doe je het allerliefst?
Sporten, lekker skieën of tennissen. Gezellig met z'n vieren op vakantie of tv kijken met lekkere hapjes op tafel. Mijn scoutingkamp was het allerleukste wat ik heb gedaan toen ik tien was. Maar ook mijn groep 8 kamp een paar weken geleden. Bij het ene kamp kreeg ik heel veel verantwoordelijkheid en mocht ik bijvoorbeeld zelf een keer vuur maken. Bij groep 8 kamp een paar weken later mochten we niet eens in de buurt komen en was het: "Echt vuur, woooooow, wist je dat het zo heet is?". Dat was lachen.
Wat vind je belangrijk in de wereld?
Mijn familie en Sokje. En het zorgen voor dieren en milieu. Ik ben op mijn tiende vegetariër geworden en ik mis het vlees niet. Ik ben wel trots op mezelf want ik vond vlees wel altijd erg lekker. Nu kan ik er naar kijken en heb ik er niet erg behoefte aan. Toen ik deze zomer ontdekte dat er ook gelatine in snoep zat schrok ik daar heel erg van. Deed ik zo mijn best en was ik nog dieren aan het eten. Zonder dat ik het zelf door had! Dat voelde niet fijn.
Wat is je droom voor later?
Ik wil op kantoor werken. Ik zie mezelf wel vader worden en ik wil veel reizen. Ik denk niet dat ik ooit ga trouwen, maar ik wil wel een leuke partner. Papa en jij zijn ook niet getrouwd en dat is prima. Ik denk dat ik in een woonwijk ga wonen zoals waar we nu wonen, zodat mijn kinderen veilig buiten kunnen spelen en ik lekker in de tuin kan zitten. En we zijn toch dicht bij de stad. Ik wil dan graag een kat en een hond.
En wat is je droom voor nu?
Ik wil graag lasergamen en een goed schooladvies halen, want ik zit middenin mijn drempeltoets.
Hoe voelt het om 11 jaar te zijn?
Het voelt wel spannend, de wereld gaat wat verder open.
Wat bedoel je daarmee?
Ik heb meer mogelijkheden, want ik mag meer nu ik ouder word. Maar ik heb ook verantwoordelijkheden. Dat vind ik niet erg, dat hoort er bij.
Hoe bevalt je leven tot nu toe?
Geweldig. Ik vind het leuk dat we soms spontane dingen doen en dat ik fijn buiten kan spelen en dat we altijd leuke vakanties hebben met elkaar.
Wat vind je het moeilijkst aan je leven?
Het is een beetje rommelig, soms ben ik weg en soms jullie weer. Ik zou het niet anders willen, want het is ook wel weer leuk, maar soms lopen we elkaar wel steeds mis.
Wat vind je van je opvoeding?
Relaxed. Ik krijg wel klussen en verantwoordelijkheid, maar die neem ik ook graag. We zijn een beetje een hippiefamilie, maar ik geloof niet dat mijn vrienden dat gek vinden. Ze komen hier graag en dat vind ik fijn.
Wat doe je het allerliefst?
Sporten, lekker skieën of tennissen. Gezellig met z'n vieren op vakantie of tv kijken met lekkere hapjes op tafel. Mijn scoutingkamp was het allerleukste wat ik heb gedaan toen ik tien was. Maar ook mijn groep 8 kamp een paar weken geleden. Bij het ene kamp kreeg ik heel veel verantwoordelijkheid en mocht ik bijvoorbeeld zelf een keer vuur maken. Bij groep 8 kamp een paar weken later mochten we niet eens in de buurt komen en was het: "Echt vuur, woooooow, wist je dat het zo heet is?". Dat was lachen.
Wat vind je belangrijk in de wereld?
Mijn familie en Sokje. En het zorgen voor dieren en milieu. Ik ben op mijn tiende vegetariër geworden en ik mis het vlees niet. Ik ben wel trots op mezelf want ik vond vlees wel altijd erg lekker. Nu kan ik er naar kijken en heb ik er niet erg behoefte aan. Toen ik deze zomer ontdekte dat er ook gelatine in snoep zat schrok ik daar heel erg van. Deed ik zo mijn best en was ik nog dieren aan het eten. Zonder dat ik het zelf door had! Dat voelde niet fijn.
Wat is je droom voor later?
Ik wil op kantoor werken. Ik zie mezelf wel vader worden en ik wil veel reizen. Ik denk niet dat ik ooit ga trouwen, maar ik wil wel een leuke partner. Papa en jij zijn ook niet getrouwd en dat is prima. Ik denk dat ik in een woonwijk ga wonen zoals waar we nu wonen, zodat mijn kinderen veilig buiten kunnen spelen en ik lekker in de tuin kan zitten. En we zijn toch dicht bij de stad. Ik wil dan graag een kat en een hond.
En wat is je droom voor nu?
Ik wil graag lasergamen en een goed schooladvies halen, want ik zit middenin mijn drempeltoets.
22 september 2011
dagdroom
In tijden dat het heel druk is op mijn werk (en dat is het vaak) droom ik ervan om postbode te worden. Of boerin. Of vegetarische kok. Niet meer alleen in mijn hoofd ronddwalen, maar concreet en met mijn handen werken, lekker buiten en aan het eind van de dag zie je precies wat je hebt afgerond en kun je met een tevreden gevoel naar huis. Om de volgende dag gewoon weer opnieuw te beginnen. Regelmatig hoor ik - eveneens drukke - vriendinnen iets vergelijkbaars verzuchten. Maar hoe zou dat nou in zijn werk gaan? Als je zoals ik, pak 'm beet, vijftien jaar op de arbeidsmarkt meedraait in een beroep dat in hoge mate bestaat uit denken en dan van de ene op de andere dag omschakelt en alleen nog maar gaat doen? Opeens de knop om zet en taarten gaat bakken, een hondenuitlaatservice of speelgoedwinkel begint?
Ik vermoed dat ik de eerste weken in mijn dagdroomberoep de koning te rijk zal zijn. Maar mezelf een beetje kennende neem ik dat hoofd toch ook weer mee naar mijn dagdroomberoep. En na een tijdje zal ik op zoek gaan naar meer uitdaging in het concrete werk. Als vervolgens blijkt dat het helemaal niet de bedoeling is dat ik er van alles bij ga verzinnen, dan begint de eerste frustratie op te borrelen. En dat is het begin van groeiende onvrede.
Zou ik écht duurzaam het roer om willen gooien? Ik durf er niet volmondig ja op te zeggen. Maar het is wel goed om mijn dagdromen eens te analyseren en te vertalen naar iets wat op korte termijn realistischer zou zijn.
Postbode en boerin staat voor buiten en beweging. In mijn huidige werk zit ik, zeker in drukke tijden, de hele dag binnen achter een bureau. Boerin is voor mij bovendien een uiting voor in en met de natuur bezig zijn. Veel van die energie kan ik ook in mijn moestuin en gewone tuin kwijt, alhoewel het er op dit moment vanwege de drukte vaak bij inschiet. Daar ligt een belangrijk aanknopingspunt.
Vegetarische kok staat, als ik er wat dieper over nadenk, voor een combinatie van creativiteit en idealisme. Idealisme dreef me naar deze baan, maar nu ik een stap omhoog heb gemaakt naar een andere functie vind ik dat niet meer in dezelfde mate terug. En ik mis dat. Idealisme is voor mij een belangrijke drijfveer; ik besteed veel tijd aan mijn werk, dus ik wil graag dat het iets toevoegt en dat ik er trots op kan zijn. Creativiteit moet ik meer buiten mijn werk zoeken, maar ook dat schiet er de laatste tijd teveel bij in.
Wat is de conclusie van deze mijmering?
Ik vermoed dat ik de eerste weken in mijn dagdroomberoep de koning te rijk zal zijn. Maar mezelf een beetje kennende neem ik dat hoofd toch ook weer mee naar mijn dagdroomberoep. En na een tijdje zal ik op zoek gaan naar meer uitdaging in het concrete werk. Als vervolgens blijkt dat het helemaal niet de bedoeling is dat ik er van alles bij ga verzinnen, dan begint de eerste frustratie op te borrelen. En dat is het begin van groeiende onvrede.
Zou ik écht duurzaam het roer om willen gooien? Ik durf er niet volmondig ja op te zeggen. Maar het is wel goed om mijn dagdromen eens te analyseren en te vertalen naar iets wat op korte termijn realistischer zou zijn.
Postbode en boerin staat voor buiten en beweging. In mijn huidige werk zit ik, zeker in drukke tijden, de hele dag binnen achter een bureau. Boerin is voor mij bovendien een uiting voor in en met de natuur bezig zijn. Veel van die energie kan ik ook in mijn moestuin en gewone tuin kwijt, alhoewel het er op dit moment vanwege de drukte vaak bij inschiet. Daar ligt een belangrijk aanknopingspunt.
Vegetarische kok staat, als ik er wat dieper over nadenk, voor een combinatie van creativiteit en idealisme. Idealisme dreef me naar deze baan, maar nu ik een stap omhoog heb gemaakt naar een andere functie vind ik dat niet meer in dezelfde mate terug. En ik mis dat. Idealisme is voor mij een belangrijke drijfveer; ik besteed veel tijd aan mijn werk, dus ik wil graag dat het iets toevoegt en dat ik er trots op kan zijn. Creativiteit moet ik meer buiten mijn werk zoeken, maar ook dat schiet er de laatste tijd teveel bij in.
Wat is de conclusie van deze mijmering?
- De ideale oplossing zit waarschijnlijk niet in het helemaal omgooien van mijn werkzame leven. Ik heb intellectuele uitdaging nodig. Maar zou het het liefst afwisselen met de andere elementen die ik van belang vind: idealisme, creativiteit, buiten zijn. Waarom zou je geen twee kleine banen naast elkaar kunnen hebben? Toch eens uitzoeken wat daar de mogelijkheden in zijn.
- Voor ik echter rigoureuze beslissingen neem over mijn werk kan een minder ingrijpende oplossing zitten in tijd uittrekken voor de missende elementen. Als ik de discipline opbreng om me aan mijn contracturen te houden en "nee" te zeggen tegen alles wat er bovenop gestapeld wordt, dan houd ik vanzelf tijd over voor tuinieren en bewegen in de buitenlucht. En ik heb me ingeschreven voor een creatieve fotografiecursus die volgende week begint.
- Het loont om je dagdromen te analyseren, omdat je op die manier de vinger achter je échte diepere wens krijgt.
21 september 2011
het woensdagse weekmenu
Een vrije woendag en een volle boodschappenlijst, dus ik weet wat me te doen staat. Wat gaan ze de komende dagen eten in huize Bewuste Eenvoud?
Pittig-zoete stoofschotel met Franse linzen, zoete aardappel, tomaat en chilipeper
*
Bloemkool met kokos-kerry-(soja)roomsaus en bulgur met geschaafde amandelen
*
Maaltijd misosoep met gember, pakchoy, paddestoelen, wortel en boekweitnoodles
*
Courgette-fritata (met tofu in plaats van ei)
*
Risotto met pompoen en salie
*
Pittig-zoete stoofschotel met Franse linzen, zoete aardappel, tomaat en chilipeper
*
Bloemkool met kokos-kerry-(soja)roomsaus en bulgur met geschaafde amandelen
*
Maaltijd misosoep met gember, pakchoy, paddestoelen, wortel en boekweitnoodles
*
Courgette-fritata (met tofu in plaats van ei)
*
Risotto met pompoen en salie
*
18 september 2011
dure kinderen
Het is populair om te zeggen dat kinderen duur zijn. En inderdaad, in veel opzichten geef je mét kinderen meer geld uit dan zonder kinderen. Luiers, verzekeringen, kleding, ik kan zo wat dingen noemen die budgettechnisch veranderden toen onze kinderen zich aandienden. Maar daar stond tegenover dat kosten voor reizen, uitgaan en mooie spullen voor in huis minstens zo hard terug liepen.
Toen ik zwanger was van mijn oudste werden we bestookt met reclame voor dingen die een Goede Ouder zou moeten hebben. Een anti-wiegendood matrasje, allerlei accessoires rondom borstvoeding, minstens vier verschillende artikelen om het kind in te vervoeren en noem het allemaal maar op. Vrijwel zonder uitzondering zat er een ondertoon in dat een goede ouder het beste wil voor het welzijn en de veiligheid van de baby. En ik wilde natuurlijk een goede ouder zijn. Gelukkig liet mijn lief zich minder manipuleren en hebben we mijn hormonaal aangejaagde koopdrift redelijk goedkoop overleefd.
De basisschool tijd is een periode waarin we steeds moeten zoeken naar balans tussen zuinigheid en "erbij horen". De mobiele telefoon hebben we bijvoorbeeld redelijk lang tegen weten te houden, maar toen mijn negenjarige zoon letterlijk de laatste in de klas was die nog geen gsm had zijn we voor zijn tiende verjaardag gezwicht. Met een belachelijk goedkoop prepaid-abonnementje en zonder luxe internetfratsen. Dat dan wel weer. Gelukkig geven mijn kinderen niet bijzonder om merkkleding, maar als we op een rommelmarkt een tweedehands Nike, Abercrombie of Adidas vinden dan wordt er toch wel een gat in de lucht gesprongen. Zijn kinderen in de basisschoolleeftijd duur? Ja, natuurlijk kost het geld; niet alleen in boodschappen, energieverbruik, zakgeld, sportclubjes en de kosten van kleding, maar ook eventuele kinderopvang of het feit dat je tot de hoge tarieven tijdens schoolvakanties "veroordeeld" bent maakt dat je meer geld uitgeeft dan anders wellicht het geval was geweest. Maar de prijzen die ik op het internet zie circuleren herken ik absoluut niet. Een kwart van ons netto-inkomen voor twee kinderen? Daar komen we nooit aan!
Wat ons eigenlijk in de loop der jaren het meest "gekost" heeft is het feit dat we allebei parttime zijn gaan werken en bewust bepaalde - goed verdienende - banen hebben afgewezen om meer thuis te kunnen zijn. Ik ben een tijdje gezwicht voor het grote geld en de belangrijke baan, maar daar ben ik van teruggekomen. Een redelijk flexibele parttimebaan, niet ver van mijn huis, bleek uiteindelijk meer voldoening te geven omdat ik dan de twee dingen die ik het belangrijkst vind soepeler kon combineren: mijn gezin én mijn werk. Waren wij beiden fulltime blijven werken, dan waren we weliswaar meer geld kwijt geweest aan kinderopvang, maar dan zouden we ongetwijfeld op beter betaalde posities hebben gezeten met meer uitzicht op verdere groei. Ik kan niet zeggen dat ik er rouwig om ben dat ik nu meer vrije tijd heb maar minder geld heb dan mogelijk was geweest.
In die laatste definitie zijn kinderen dus inderdaad duur, maar voor de rest kun je de kosten voor kinderen volgens mij zo gek maken als je zelf wilt. Het is uiteindelijk aan jou als ouder om daar je norm in te bepalen en de toon te zetten voor hoe je kind in de toekomst zelf met consumeren om zal gaan.
Hoe denken jullie daarover? Zijn kinderen inderdaad zo duur en waar zitten dan bij jullie de kosten? En hoe maken jullie de afweging over welke luxe-artikelen je je kind toestaat?
Toen ik zwanger was van mijn oudste werden we bestookt met reclame voor dingen die een Goede Ouder zou moeten hebben. Een anti-wiegendood matrasje, allerlei accessoires rondom borstvoeding, minstens vier verschillende artikelen om het kind in te vervoeren en noem het allemaal maar op. Vrijwel zonder uitzondering zat er een ondertoon in dat een goede ouder het beste wil voor het welzijn en de veiligheid van de baby. En ik wilde natuurlijk een goede ouder zijn. Gelukkig liet mijn lief zich minder manipuleren en hebben we mijn hormonaal aangejaagde koopdrift redelijk goedkoop overleefd.
De basisschool tijd is een periode waarin we steeds moeten zoeken naar balans tussen zuinigheid en "erbij horen". De mobiele telefoon hebben we bijvoorbeeld redelijk lang tegen weten te houden, maar toen mijn negenjarige zoon letterlijk de laatste in de klas was die nog geen gsm had zijn we voor zijn tiende verjaardag gezwicht. Met een belachelijk goedkoop prepaid-abonnementje en zonder luxe internetfratsen. Dat dan wel weer. Gelukkig geven mijn kinderen niet bijzonder om merkkleding, maar als we op een rommelmarkt een tweedehands Nike, Abercrombie of Adidas vinden dan wordt er toch wel een gat in de lucht gesprongen. Zijn kinderen in de basisschoolleeftijd duur? Ja, natuurlijk kost het geld; niet alleen in boodschappen, energieverbruik, zakgeld, sportclubjes en de kosten van kleding, maar ook eventuele kinderopvang of het feit dat je tot de hoge tarieven tijdens schoolvakanties "veroordeeld" bent maakt dat je meer geld uitgeeft dan anders wellicht het geval was geweest. Maar de prijzen die ik op het internet zie circuleren herken ik absoluut niet. Een kwart van ons netto-inkomen voor twee kinderen? Daar komen we nooit aan!
Wat ons eigenlijk in de loop der jaren het meest "gekost" heeft is het feit dat we allebei parttime zijn gaan werken en bewust bepaalde - goed verdienende - banen hebben afgewezen om meer thuis te kunnen zijn. Ik ben een tijdje gezwicht voor het grote geld en de belangrijke baan, maar daar ben ik van teruggekomen. Een redelijk flexibele parttimebaan, niet ver van mijn huis, bleek uiteindelijk meer voldoening te geven omdat ik dan de twee dingen die ik het belangrijkst vind soepeler kon combineren: mijn gezin én mijn werk. Waren wij beiden fulltime blijven werken, dan waren we weliswaar meer geld kwijt geweest aan kinderopvang, maar dan zouden we ongetwijfeld op beter betaalde posities hebben gezeten met meer uitzicht op verdere groei. Ik kan niet zeggen dat ik er rouwig om ben dat ik nu meer vrije tijd heb maar minder geld heb dan mogelijk was geweest.
In die laatste definitie zijn kinderen dus inderdaad duur, maar voor de rest kun je de kosten voor kinderen volgens mij zo gek maken als je zelf wilt. Het is uiteindelijk aan jou als ouder om daar je norm in te bepalen en de toon te zetten voor hoe je kind in de toekomst zelf met consumeren om zal gaan.
Hoe denken jullie daarover? Zijn kinderen inderdaad zo duur en waar zitten dan bij jullie de kosten? En hoe maken jullie de afweging over welke luxe-artikelen je je kind toestaat?
11 september 2011
suiker
Ik mag graag nadenken over nieuwe recepten, over lekkere menu's en over het slim verwerken van restjes. Eigenlijk ben ik op een dag vaak bezig met eten of denken over eten. Meestal eet ik bewust en gezond. Maar in tijden van stress of drukte blijft eten mij onverminderd bezig houden en helaas in een aanzienlijk minder gezonde vorm. Met als gevolg dat ik in een vicieuze cirkel terecht kom: ik voel me uitgeput, ik ga vet en zoet eten, met als gevolg dat ik mezelf nog meer uitput door mijn eetgedrag.
Ik zit alweer een paar weken in zo'n cirkel en door een artikel in een tijdschrift besefte ik: ik ben de enige die het kan doorbreken. De sleutel ligt bij niemand anders dan bij mezelf. Ik ken mijn zwakke punt: suiker. Ik heb een sterk schommelende bloedsuikerspiegel (hypoglykemie) en suiker is een soort drug voor me. Ik kan er gerust 's nachts voor uit bed komen of er een paar kilometer voor om fietsen. Na iedere maaltijd snak ik naar iets zoets en als ik mijn ochtend begin met snelle suikers dan is de toon voor de hele dag gezet. Ik blijf trek houden in zoetigheid en ken geen verzadiging. En dat resulteert niet alleen in vermoeidheid, maar ook in extra kilo's. Ik heb ongelofelijk veel geluk dat ik niet echt aanleg heb om dik te worden, maar ook een paar kilo's boven mijn ideale gewicht maken dat ik me loom en traag voel. Tijd voor actie dus!
Waar zit jouw zwakke plek als het om eten gaat? En heb je tips hoe je die zwakke plek kunt afleren of vermijden?
Ik zit alweer een paar weken in zo'n cirkel en door een artikel in een tijdschrift besefte ik: ik ben de enige die het kan doorbreken. De sleutel ligt bij niemand anders dan bij mezelf. Ik ken mijn zwakke punt: suiker. Ik heb een sterk schommelende bloedsuikerspiegel (hypoglykemie) en suiker is een soort drug voor me. Ik kan er gerust 's nachts voor uit bed komen of er een paar kilometer voor om fietsen. Na iedere maaltijd snak ik naar iets zoets en als ik mijn ochtend begin met snelle suikers dan is de toon voor de hele dag gezet. Ik blijf trek houden in zoetigheid en ken geen verzadiging. En dat resulteert niet alleen in vermoeidheid, maar ook in extra kilo's. Ik heb ongelofelijk veel geluk dat ik niet echt aanleg heb om dik te worden, maar ook een paar kilo's boven mijn ideale gewicht maken dat ik me loom en traag voel. Tijd voor actie dus!
- Ik vermijd suikers. En onder suikers wordt in dit geval ook verstaan honing, rietsuiker, stroop, enzovoorts. Dat gaat me zwaar vallen, want ik ben door mijn verslapte eetpatroon een beetje een suikerjunkie geworden...
- Ik kook alles zelf vanaf de basis en maak geen gebruik van prefab potjes of pakjes die altijd bol staan van de suikers. Dat vereist een goede menu-planning.
- Ik vermijd alles wat geraffneerd is, zoals witte bloem, wit brood, aardappelpuree-poeder of witte rijst.
- Een goed begin is het halve werk; als mijn ontbijt goed gebalanceerd is, dan is de toon voor de dag gezet en is de kans op snoepbuien minder groot.
- Ik combineer complexe koolhydraten (zilvervliesrijst, volkorenproducten e.d.) met proteïnen. Dat zorgt dat het voedsel langzamer door de maag passeert, waardoor de bloedsuikerspiegel wat langzamer piekt en daalt. Met als gevolg dat de extreme suikerbehoefte - als het goed is - binnen de perken blijft.
Waar zit jouw zwakke plek als het om eten gaat? En heb je tips hoe je die zwakke plek kunt afleren of vermijden?
09 september 2011
schrijven
Mijn eerste dagboeken begonnen toen ik in groep vier van de basisschool zat. Hoe het precies is gegaan kan ik me niet meer herinneren, maar ik zal ongetwijfeld een mooi exemplaar met een slotje voor een verjaardag hebben gekregen waarin ik met grote hanenpoten verslag deed van wat ik deed op een dag. In de loop der jaren is schrijven een activiteit gebleven die, met wisselende intensiteit, onlosmakelijk deel uit maakt van mijn leven. Dagboeken, briefjes tijdens de les voor mijn mijn beste vriendin, e-mailwisselingen met mijn vriendje, maar later ook professioneel: beleidsstukken, plannen en memo's.
Met bloggen ben ik een jaar of zeven geleden begonnen. Aanvankelijk deed ik dat volledig anoniem en gebruikte ik het vooral om wat lollige gedachtenflarden de ether in te slingeren. Een soort Facebook, maar dan zonder naam of gezicht. Ik vond het geweldig om te merken dat steeds meer mensen mee gingen lezen en reageerden. Er ontstond zowaar een soort gemeenschapje rondom dit blog en ik haalde er, afgezien van de schok over een paar vervelende reacties, veel voldoening uit. Maar mijn alter-ego Pip nam het over van mij; ook als ik een tijdje wat minder lekker in mijn vel zat was er de verwachting dat ik grappige verhaaltjes en snedige opmerkingen zou publiceren. Ik merkte dat het jasje me steeds minder goed begon te passen. Natúúrlijk was ik Pip, maar er was ook een hele andere kant van mij die ik daar niet kwijt kon. Dus langzaam droogde mijn blog op.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en met de beslissing om mijn leven te ontdoen van overbodige ballast deed Bewuste Eenvoud zijn intrede. Aanvankelijk bedoeld om mezelf moed in te praten in dit nieuwe proces, maar tot mijn grote plezier zijn er in de loop der tijd ook steeds meer mensen "blijven hangen". Het is geweldig om te merken dat je reacties krijgt op je hersenspinsels en dat mensen met je mee denken als je een keer ergens mee zit. Maar ook al vind ik iedere reactie een kadootje, het is geen doel op zich. Ik heb dit weblog vooral ook als persoonlijk naslagwerk, als platform om mijn overpeinzingen neer te tikken en als stok achter de deur als de verleiding om in leeg consumeren te vervallen soms te groot wordt.
Schrijven is een manier om mijn gedachten te ordenen. Soms loop ik met iets onbestemds rond en kan ik er de vinger niet op leggen waarom ik daar zo onrustig, somber of prikkelbaar over ben. Een leeg scherm of een pen en blanco papier zijn voor mij hét instrument om die ingekapselde gevoelens los te weken. Sommige hersenspinsels halen het tot Bewuste Eenvoud, maar nog meer gedachtenflarden blijven in een Word-bestandje of op een los papiertje hangen.
Voor degenen die ook grote schoonmaak in hun hoofd willen houden maar niet weten hoe het aan te pakken: een paar tips.
Met bloggen ben ik een jaar of zeven geleden begonnen. Aanvankelijk deed ik dat volledig anoniem en gebruikte ik het vooral om wat lollige gedachtenflarden de ether in te slingeren. Een soort Facebook, maar dan zonder naam of gezicht. Ik vond het geweldig om te merken dat steeds meer mensen mee gingen lezen en reageerden. Er ontstond zowaar een soort gemeenschapje rondom dit blog en ik haalde er, afgezien van de schok over een paar vervelende reacties, veel voldoening uit. Maar mijn alter-ego Pip nam het over van mij; ook als ik een tijdje wat minder lekker in mijn vel zat was er de verwachting dat ik grappige verhaaltjes en snedige opmerkingen zou publiceren. Ik merkte dat het jasje me steeds minder goed begon te passen. Natúúrlijk was ik Pip, maar er was ook een hele andere kant van mij die ik daar niet kwijt kon. Dus langzaam droogde mijn blog op.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en met de beslissing om mijn leven te ontdoen van overbodige ballast deed Bewuste Eenvoud zijn intrede. Aanvankelijk bedoeld om mezelf moed in te praten in dit nieuwe proces, maar tot mijn grote plezier zijn er in de loop der tijd ook steeds meer mensen "blijven hangen". Het is geweldig om te merken dat je reacties krijgt op je hersenspinsels en dat mensen met je mee denken als je een keer ergens mee zit. Maar ook al vind ik iedere reactie een kadootje, het is geen doel op zich. Ik heb dit weblog vooral ook als persoonlijk naslagwerk, als platform om mijn overpeinzingen neer te tikken en als stok achter de deur als de verleiding om in leeg consumeren te vervallen soms te groot wordt.
Schrijven is een manier om mijn gedachten te ordenen. Soms loop ik met iets onbestemds rond en kan ik er de vinger niet op leggen waarom ik daar zo onrustig, somber of prikkelbaar over ben. Een leeg scherm of een pen en blanco papier zijn voor mij hét instrument om die ingekapselde gevoelens los te weken. Sommige hersenspinsels halen het tot Bewuste Eenvoud, maar nog meer gedachtenflarden blijven in een Word-bestandje of op een los papiertje hangen.
Voor degenen die ook grote schoonmaak in hun hoofd willen houden maar niet weten hoe het aan te pakken: een paar tips.
- Pak pen en papier of een blanco document en ga zitten op een plek waar je niet gestoord wordt. De truc is om gewoon te beginnen. Het maakt niet uit of het over een gevoel, een gedachte, een gebeurtenis of over helemaal niks gaat. Als de eerste zin staat volgt er vanzelf meer.
- Je kunt altijd beginnen met "ik voel me..." en dan opschrijven wat je boven voelt komen.
- Als je in het begin van het schrijven nog erg in je hoofd zit is dat geen probleem. Door af en toe even terug te lezen en te observeren wat je schrijft pel je steeds een laagje af waarmee je dieper tot de kern van je échte gevoel komt.
- Let niet op zinsopbouw, grammatica of correcte spelling. Het is geen opstel, het is meer een vorm van meditatie.Vorm is irrelevant en daar moet je jezelf dus niet op afrekenen.
- Begin zonder enige verwachting. Neem van tevoren een tijd in gedachten die je aan schrijven wilt besteden en zet desnoods een wekkertje. Maak die tijd ook vol met schrijven, ook al zijn het losse woorden of onsamenhangende zinnen. Uit verveling komen de beste hersenspinsels voort, dus neem je tijd, indien mogelijk, lekker ruim.
- Focus niet op het resultaat. Negeer gedachten als: "dit slaat nergens op" of "als niemand dit maar te lezen krijgt". Die komen onherroepelijk, maar deze gedachten proberen je uit je gevoel, weer terug in je hoofd te trekken. Laat ze zonder oordeel voorbij drijven.
Abonneren op:
Posts (Atom)