kwali-tijd

Als één ding me verbaasd heeft aan het hebben van kinderen, dan is het het rare tijdsbesef dat daar mee gepaard gaat. Als ze er net zijn lijkt te tijd acuut langzamer te gaan. De doorwaakte nachten, de intensieve zorg, het levensritme dat opeens door een kind bepaald wordt, ieder grassprietje dat onderweg door je peutertje uitgebreid onderzocht wordt terwijl jij "even snel" een boodschap wilt doen.

Kijk je er op terug dan ben je verbijsterd: wat is er met de tijd gebeurd? Hoe kan het dat ze opeens zo groot zijn geworden en zoveel zelf kunnen? Het liefst zou je af en toe de tijd stil willen zetten om een bepaalde fase wat langer vast te houden. Maar vanaf het moment dat ze voor de eerste keer op je buik liggen, zijn ze subtiel begonnen zich los te maken en zelfstandig te worden.

Mijn 'baby' is inmiddels tien (en-een-half, zou hij er zelf in één adem achteraan zeggen). Ik heb twee keer met mijn ogen geknipperd en nu ben ik moeder van twee tieners. En iedere keer vind ik DIT de meest bijzondere leeftijd en zou ik de tijd even stil willen zetten. Maar dan blijkt de volgende fase weer minstens zo speciaal te zijn. Ik kan de tijd niet stil zetten, maar ik kan me wel bewust zijn van dit moment en daar optimaal van genieten.

Het is hier in Den Haag voorjaarsvakantie en dit weekend gaan mijn zoon en ik er met zijn tweeën op uit. Een heerlijk lang weekend samen naar buiten, in de frisse winterkou, met alle tijd en aandacht van de wereld.