kippenperikelen

De afgelopen week was kip-technisch wat ingewikkeld. Al een tijdje hadden we het idee dat onze Nugget zich anders ontwikkelde dan zus Djente. Het gedrag werd wat dominanter, de kam en lellen groeiden aanzienlijk harder en de houding veranderde zichtbaar: hoofd rechtop, borst trots vooruit. En toen, nu een week geleden, hoorde ik tot mijn schrik een schorre "kukeleku". Niet veel harder dan het geluid van een forse krekel, maar wel duidelijk gearticuleerd.

De moed zakte me in de schoenen: een haan in een woonwijk, dat is geen goed idee. Nu is het nog bescheiden, maar het is ook nog maar een puberkuiken van drie maanden. Het belooft weinig goeds. Na die eerste keer lag ik iedere ochtend met gespitste oren te luisteren of Nugget opnieuw van zich liet horen, maar er gebeurde een aantal dagen niets meer. Ik dacht bijna dat ik me vergist had, tot ik woensdagochtend een paar uur thuis werkte en warempel: een paar keer achter elkaar kwam er wederom onmiskenbaar gekraai uit de ren. Het was niet te negeren; hier moest iets gebeuren.

Ondanks een tegensputterende zoon, die het stel hartstochtelijk verzorgt en beschermt alsof hij de kippen zelf heeft uitgebroed, besloot ik de fokker een mail te sturen: onze Nugget lijkt te kraaien, zou het misschien toch per ongeluk om een haan kunnen gaan? De fokker concludeerde droogjes dat "kraaien nooit een goed teken is voor een hen" en nodigde ons uit om met de chicks langs te komen. Een paar ingewikkelde dagen volgden: zoonlief is inmiddels zo aan beide kippen gehecht dat hij ontzettend verdrietig was bij het idee dat we één van de twee zouden moeten missen. Ook al zag hij dat er geen andere mogelijkheid was: als buren last zouden krijgen van het onherroepelijk luider wordende gekraai in de komende maanden, dan was er geen andere mogelijkheid. Dan maar beter snel het jonge haantje omruilen, zodat hij nog kon wennen aan een toompje kippen voor hij helemaal geslachtsrijp zou zijn. We spraken met de fokker af om op zondagochtend vroeg langs te komen met beide exemplaren en dan konden we Nugget inwisselen voor een meisje.

Zaterdag was een rare dag. Zoonlief legde elke beweging van Nugget nauwgezet vast met de camera, in de wetenschap dat het afscheid naderde. Beide kippen werden flink door hem in de watten gelegd met meelwormpjes, erwtjes uit eigen tuin en een sprankelend schoon hok. Een slechte nacht volgde, maar hij vermande zich dapper en vanochtend waren we allebei al vroeg uit de veren om het gevogelte in een reismand te stoppen en richting fokker te rijden.

In de auto spraken we elkaar moed in dat de nieuwe kip (die Popcorn zou gaan heten) vast ook een hele goede vriendin voor Djente zou worden en dat Nugget een mooi leven tegemoet zou gaan als fokhaantje van een heleboel charmante kippen. We hadden hem toch maar opgevoed tot een mooi, gezond en sociaal dier. Iets om trots op te zijn. Afscheid nemen doet pijn, maar we besloten dat het beter was om dankbaar te zijn voor de mooie weken die we met elkaar hadden gehad.

De fokker trok bij het zien van Nugget zwijgend zijn wenkbrauwen op en hield hem onderzoekend ondersteboven. De hals werd nageplozen, Nugget werd van alle kanten bekeken, betast en nogmaals omgekeerd. "Dit is geen haan, het is een kip," concludeerde de fokker. "Heel soms komt het voor dat in een toompje waar geen haan bij is, één van de kippen hanengedrag gaat vertonen. Het is erg zeldzaam, maar gaat meestal vanzelf over als ze gaan leggen. Zo te voelen zal dat hooguit nog een maandje duren". Dat hebben wij weer: een gender-onzekere kip die zich als haan presenteert. Heel modern.

Opgelucht stopten we beide kippen weer in de reismand. De hanige dame loopt nu weer tevreden kakelend met haar zuster door de tuin te scharrelen en wij zijn nog steeds aan het bijkomen van het hachelijke kippenavontuur.

samen in de reismand

lekkere hapjes uit het handje