klein geluk

...is zondagmiddag met de camera op pad om de - soms rauwe - schoonheid van een stad vast te leggen....

doe het zelf

Als ik door de stad loop of reclames op tv zie dan valt het me op dat er ongelofelijk veel te koop is wat het dagelijks leven makkelijker en comfortabeler moet maken: stoomdrogers om de was kreukvrij uit de trommel te krijgen. Luxe koffieapparaten met ingebouwde tijdschakelaar zodat je na het ontwaken direct een dampende kop kunt nemen; met of zonder vers cappuccinoschuim. Robotmaaiers voor het gazon. Stoomreinigers om tijd te besparen op lastig schoonmaakwerk. Schoonmaakmiddelen voor wastafel, spiegel, vloer, toilet tegeltjes, hout en steen.

Ondanks al deze ondersteunende middelen hebben we het nog altijd drukker dan ooit en raken we steeds verder verwijderd van de praktische vaardigheden die voor onze oma's vanzelfsprekend waren. Dat geeft me een ongemakkelijk gevoel van afhankelijkheid; ik wil voor eenvoudige klusjes niet moeten leunen op dure en/of ingewikkelde apparaten of op betaalde diensten door anderen. Ik wil onafhankelijk zijn.

Tegelijkertijd ben ik ook zo'n werkende moeder die probeert de bordjes gezin, huishouden, werk en sociaal leven in de lucht te houden. Als ik hier zou beweren dat ik geen enkel beroep doe op ondersteunende apparaten of de inhuur van derden, dan zou ik liegen. Ik probeer alleen een gezonde balans te bewaren tussen mezelf handige vaardigheden aan leren en mijn toewijding zoeken tot techniek.

Zo heb ik gewoon, net als de meeste normale gezinnen, een wasmachine en een droger. De wasmachine draait alleen als de trommel helemaal vol zit en kleding niet meer door het te luchten fris te maken is. De droger probeer ik alleen maar te gebruiken als het niet anders kan; in de winter gebruiken we hem vaker dan in de zomermaanden. Ook een vaatwasser is een onontbeerlijk apparaat in ons huishouden en sinds ik gelezen heb dat dat qua energieverbruik niet veel scheelt met een handwasje voel ik me daar een stuk minder schuldig om. We hebben een doodnormale stofzuiger die naar tevredenheid werkt, een prima werkend strijkijzer (gewoon de was als het nog een tikje vochtig is strijken en het is zo gepiept). Ik heb geen ingewikkeld espresso of cappuccino-apparaat, maar een koffieautomaat de we voor 50 cent op de rommelmarkt hebben gekocht. Gewoon met zakjes, niet met cupjes of pads. Deze apparaten maken mijn leven comfortabel; ik heb geen behoefte aan duurder, luxer, glimmender of hipper.

Verder heb ik mezelf in de afgelopen jaren de nodige vaardigheden aangeleerd en is mijn lief gelukkig ontzettend handig als het op techniek aan komt. Niet alleen heeft ons dat in de loop der jaren veel geld bespaard, ook heeft het - zonder overdrijven - mijn leven verrijkt. Het heeft iets zinnelijks om zelf je brood te bakken, een meubel op te knappen of met de hand de badkamervloer te schrobben. Het gevoel van zelfstandigheid als iets uit je eigen handen is ontstaan is onbetaalbaar. Maar ook hier geldt dat onze tijd relatief schaars is en dat we dus iedere keer de afweging maken of we iets zelf doen, er een apparaat voor aanschaffen of het uitbesteden:

• Het zelf repareren van fietsen, de auto en huishoudelijke apparaten is vrijwel altijd goedkoper dan het laten repareren of vervangen. Dat doen we dus meestal zelf.
• Naaien van kleding is tijdsintensief, ik ben er niet goed in en stof is tamelijk duur, dus daar begin ik niet aan.
• Breien en haken van mutsen, sjaals en leuke accessoires is een hobby en ik heb een tamelijk goedkope leverancier van materiaal, dus dat doe ik zelf.
• Schilderen van de buitenboel kunnen we in principe zelf, maar omdat we het allebei eng vinden, zo op een wiebelige ladder, besteden we het uit.
• Koken vanaf de basis zonder pakjes, zakjes of blikjes is gezonder - alhoewel niet altijd goedkoper - dus maak ik mijn sauzen en kruidenmixen zelf.
• Haren knippen heb ik mezelf aangeleerd omdat dat al snel een paar tientjes per maand scheelt bij mijn mannen.
• Ik heb mezelf in de loop der jaren een paar apparaten gegund die als luxe kunnen worden bestempeld, maar waar ik toch wel erg blij mee ben: mijn sojamelkmaker, een droger voor onder andere kruiden, groenten en fruit en een slowjuicer, waarmee ik gezonde sappen kan maken.
• Behangen, de binnenboel schilderen, tegelen en plamuren nemen we zelf ter hand.
• Een hogedrukreiniger lenen we ongeveer één keer per jaar van een buurman. Dat is veel te weinig om er zelf één aan te schaffen, maar voor het reinigen van ons terras vind ik het soms wel handig.
• Sparen en beleggen zijn dingen waarbij we vooral op ons eigen gezonde verstand willen vertrouwen. Adviseurs en tussenpersonen hebben er een belang bij je producten aan te praten of bepaalde keuzes te laten maken. Er is veel informatie beschikbaar en aangezien we geen al te wilde beslissingen nemen kunnen we het heft op financieel vlak gewoon in eigen hand houden.
• Wel heb ik het ongelofelijke geluk dat mijn vader deskundig is op het gebied van belastingen en daarom mijn aangiftes invult.
• Er ligt in dit seizoen behoorlijk wat blad in de tuin, maar een bladblazer is volgens mij een volledig overbodig apparaat. Niets wat ik met een bezem, stoffer en blik niet voor elkaar krijg.
• Zeep maken is leuk om te doen, maar ook tijdsintensief en een mooie natuurlijke zeep is in de winkel absoluut niet duur. Ik wissel het zelf maken en kopen dus af.

Hoe gaat dat bij jou? Heb jij apparaten die anderen als "luxe" zouden beschouwen, maar die voor jou je leven leuker of gemakkelijker maken? En doe je dingen zelf die "normale" mensen zouden uitbesteden?

plannen

Het hoge woord is eruit; ik heb mijn ontslagverzoek ingediend en ik ben officieel begonnen op mijn nieuwe klus. Daarmee barst niet in één keer de rust los. Sterker nog: om mijn eigen bedrijfje op gang te helpen moet er van alles geregeld worden (denk: administratie, de nodige verzekeringen, mijn vervoer, het contract) én ik heb een opzegtermijn van een aantal weken bij mijn huidige werkgever.

De komende weken werk ik dus tijdelijk meer dan fulltime. En dat is niet erg, want mijn gezin steunt me hier meer dan 100% in. Maar het vraagt wel wat offers: een paar keer per week ben ik al weg voor de rest van het gezin opstaat. Voor huishoudelijke klussen doe ik een groter beroep op partner en kinderen. Jongste moet zelfstandig naar zijn sportclub op de (normaal vrije) woensdagmiddag. Het eten moet voorbereid worden, zodat ik het alleen nog maar hoef af te maken zodra ik binnen kom. En de boodschappen moeten stevig vooruit gepland worden om er niet halverwege de week achter te komen dat we door de voorraden heen zijn.

Uit ervaring weet ik dat drukke tijden vaak gelijk staan aan prijzige tijden. Te moe om te koken? Dan gaan we met ons vermoeide hoofd uit eten of laten iets bezorgen. Het huis een troep? We huren wel iemand in om het weer toonbaar te maken. Relatief weinig tijd voor de kinderen? We compenseren met kadootjes of prijzige uitstapjes. Geen tijd of energie om de feestdagen goed voor te bereiden? We gooien er wat extra geld tegenaan om te "ontzorgen". Dit keer ben ik me bewust van de valkuil. Mijn oplossing? Vooruit plannen.

Om dit in goede banen de leiden zit ik dus op zaterdagochtend alvast een menulijst te maken voor de komende werkweek. En mijn nieuwste ontdekking om iets meer structuur aan te brengen in de taakjes van de kinderen is My Jobchart, waar ze dagelijks op bij kunnen houden welke klusjes ze al gedaan hebben en wat ze nog moeten doen (en er nog punten mee kunnen verdienen ook...). Dit is geen tijd voor perfectionisme. Ik laat mijn eeuwige - en vruchteloze - streven om de perfecte moeder, partner en vriendin tegelijk te zijn los. Dan ziet het er maar een tijdje wat rommeliger uit in huis en dan draag ik maar een tijdje kleren die niet perse gestreken hoeven te worden (combinatie van meteen uit de wasmachine netjes ophangen en camoufleren met een colbert en een mooie sjaal doen wonderen!).

Ja, het wordt hectisch en ja, ik zal blij zijn als deze dubbele job tot een goed einde is gebracht, maar het verschil met de vorige keer toen ik in de ratrace zat is: ik weet nu zeker dat het tijdelijk is.

plons!

Het is zover. Na een hectische week met weinig slaap, veel lange goede gesprekken, nadenken en veel geregel gaat het gebeuren: ik neem ontslag. Het keurslijf van vier-en-een-halve dag werken in een vast ritme, de veiligheid van de vaste rituelen en de bureaucratische tradities begonnen me al een tijd te benauwen. Jullie hebben me een aantal keer subtiel - en soms stevig - op mijn terugkerende gezeur, gepieker en gezoek gewezen. Het duurde even, maar de spiegel heeft geholpen: ik stop met mijn vaste baan. Al een tijdje klus ik naast mijn werk in loondienst bij als ZZP'er, maar dat heeft tot nu toe meer het karakter van een hobby gehad.

Maar vanaf morgen ga ik mijn huidige werk afronden en begin ik op een hele mooie klus als zelfstandig ondernemer. Een nieuwe branche, een zelfde uitdaging, maar helemaal voor mezelf. En met véél minder uren. De tijd die ik over houd ga ik besteden aan het schrijven van een boek. Dat is een droom die ik al heel lang heb en waar ik nu eindelijk vol mee aan de slag kan. Of er een uitgever geïnteresseerd zal zijn is nog even afwachten, maar dat er een boek gaat komen - en een lang gekoesterde ambitie kan worden gerealiseerd - staat vast.

Vandaag breekt het moeilijke gedeelte aan. Ik moet het gaan vertellen aan mijn collega's. Ik voel me een beetje een verrader om er in deze lastige tijd van bezuinigingen, aangekondigde personeelsreductie en fusie uit te stappen. De doelgroep ligt me na aan het hart en ik ben emotioneel nog niet helemaal los van het bedrijf. Maar zoals zo mooi verwoord staat op het plaatje onder mijn vorige blog: om iets te krijgen wat je nooit hebt gehad, moet je iets doen wat je nog nooit hebt gedaan. En dat is in mijn geval: helemaal terugvallen op mezelf, zonder de veiligheid van een dienstverband achter de hand en dan mijn droom gaan realiseren.

lef

Is "lef" echt het enkelvoud van "leven"? Het wordt weleens quasi-lollig beweerd en taalkundig klopt het natuurlijk van geen kant, maar op een bepaald niveau heeft het zeker met elkaar te maken. Als je binnen je comfortzone blijft hangen, dan is je leven weliswaar comfortabel, maar ook wat voorspelbaar of zelfs saai.

Door lef te tonen en over je angst voor het onbekende heen te stappen loop je het risico onderuit te gaan of spijt te krijgen. Maar op het moment dat je uit je bekende cirkeltje stapt opent zich een wereld die nieuwe kansen en opwindende ervaringen met zich meebrengt. En ja, die wereld kan soms ook tegen vallen. En het kan zijn dat de stap niet blijkt te werken. Of dat je het niet tot een succes weet te maken. Maar wat nou als je verwachtingen over de uitkomst loslaat en gaat voor het avontuur? Als je gewoon besluit een stap te nemen. En dan nog één. En dan nog één. Wees vriendelijk voor jezelf en heb vertrouwen in je eigen kracht. Wat is het allerergste wat je kan overkomen?

Sta open voor verandering, zie het als een kans iets te leren en nieuwe dingen te ervaren. Accepteer dat de werkelijkheid altijd onvoorspelbaarder is dan elk scenario dat je kunt bedenken; of je nu in je vertrouwde leventje blijft hangen of dat je met een groots gebaar het onbekende in stapt. Morgen kan alles anders zijn. En dat is niet goed of slecht; dat is. Zoek mentoren of mensen die in je geloven en die je steunen. En zodra je anderen kunt helpen die in het diepe gaan springen: aarzel niet hen ook te helpen. Pay it forward!

(Jullie hadden natuurlijk al lang door dat ik mezelf hier moed aan het inspreken ben. Ik sta op het punt een grote sprong te wagen en er komt een energie vrij die ik al jaren niet meer gevoeld heb. Ik vind het opwindend, uitdagend en doodeng. In mijn hart weet ik dat ik nu lef moet tonen omdat ik anders spijt krijg dat ik het moment voorbij heb laten gaan. Mijn hart en ik zijn nog in discussie met mijn hoofd, maar ik heb er vertrouwen in dat we het gaan winnen. Volgende week moet de knoop worden doorgehakt en horen jullie - als het goed is - een flinke plons.)

Source:http://speakinloud.tumblr.com

lessen

Inmiddels doe ik een kleine tien jaar aan yoga en hoe langer ik het beoefen, hoe intensiever ik het toepas op allerlei andere terreinen van mijn leven. Alleen besef ik dat vaak niet. Als ik er eens bewust bij stil sta dan merk ik pas hoe die - op het oog soms simpele - bewegingen een hoop wijsheid in zich mee dragen.

• Ongemak verdwijnt uiteindelijk, als ik het maar niet met weerstand benader. Hoe harder ik me verweer tegen een vervelend gevoel, hoe heftiger het zich manifesteert. Terwijl het in de praktijk veel effectiever blijkt als ik onderzoek waar het ongemak vandaan komt en het vervolgens probeer te accepteren. Dat geldt zowel voor ingewikkelde fysieke houdingen als voor moeilijke situaties buiten mijn yogamat.
• Pushen werkt niet; door met beleid los te laten kom ik veel verder. Of het nou gaat om een spreidstand, een zakelijke deal of het opvoeden van mijn puberdochter.
• Ego en ijdelheid kunnen behoorlijk in de weg zitten. Als ik mijn ego de ruimte te geef bij mijn oefeningen of bijvoorbeeld bij een presentatie raak ik de focus op de eigenlijke bedoeling kwijt. Dat gaat ten koste van de kwaliteit.
• Blijven hangen in dingen die je makkelijk af gaan staat groei in de weg. Vaak moet je uit je comfortzone breken om te groeien.
• Met liefde bereik je meer dan met wrok of drammerigheid. Beoefen liefde en liefdevolle vriendelijkheid actief; naar anderen én naar jezelf.
• Alle antwoorden die je zoekt liggen al in jezelf besloten. De kunst is om er, dwars door alle ruis heen, bij te komen.
• Open werkt beter dan gesloten. Dat geldt zowel voor een open mind als voor een open hart of een open beweging.
• Adem is levenskracht. Je ademhaling is er altijd, het is een anker waar je altijd op terug kunt grijpen, of je nu verdrietig, angstig of gestressed bent. Volledig ademen helpt je kalm, helder en alert te maken. Adem is wat alle levende wezens aan elkaar verbindt.
• Je oogst wat je gezaaid hebt. Oefening, doorzettingsvermogen, liefdevolle aandacht en onbaatzuchtigheid verdien je altijd in veelvoud terug.
• Mislukking bestaat niet. Dingen die niet lukken zijn een kans om te leren over jezelf. Hoe reageer je daar op? Hoe voelt het van binnen? Kun je jezelf vergeven als iets niet gaat zoals je het gepland had?