plons!

Het is zover. Na een hectische week met weinig slaap, veel lange goede gesprekken, nadenken en veel geregel gaat het gebeuren: ik neem ontslag. Het keurslijf van vier-en-een-halve dag werken in een vast ritme, de veiligheid van de vaste rituelen en de bureaucratische tradities begonnen me al een tijd te benauwen. Jullie hebben me een aantal keer subtiel - en soms stevig - op mijn terugkerende gezeur, gepieker en gezoek gewezen. Het duurde even, maar de spiegel heeft geholpen: ik stop met mijn vaste baan. Al een tijdje klus ik naast mijn werk in loondienst bij als ZZP'er, maar dat heeft tot nu toe meer het karakter van een hobby gehad.

Maar vanaf morgen ga ik mijn huidige werk afronden en begin ik op een hele mooie klus als zelfstandig ondernemer. Een nieuwe branche, een zelfde uitdaging, maar helemaal voor mezelf. En met véél minder uren. De tijd die ik over houd ga ik besteden aan het schrijven van een boek. Dat is een droom die ik al heel lang heb en waar ik nu eindelijk vol mee aan de slag kan. Of er een uitgever geïnteresseerd zal zijn is nog even afwachten, maar dat er een boek gaat komen - en een lang gekoesterde ambitie kan worden gerealiseerd - staat vast.

Vandaag breekt het moeilijke gedeelte aan. Ik moet het gaan vertellen aan mijn collega's. Ik voel me een beetje een verrader om er in deze lastige tijd van bezuinigingen, aangekondigde personeelsreductie en fusie uit te stappen. De doelgroep ligt me na aan het hart en ik ben emotioneel nog niet helemaal los van het bedrijf. Maar zoals zo mooi verwoord staat op het plaatje onder mijn vorige blog: om iets te krijgen wat je nooit hebt gehad, moet je iets doen wat je nog nooit hebt gedaan. En dat is in mijn geval: helemaal terugvallen op mezelf, zonder de veiligheid van een dienstverband achter de hand en dan mijn droom gaan realiseren.