24 mei 2011

drammerige geboden

- Op een dag val ik door de mand. Dat kan ik zo lang mogelijk uitstellen door te zorgen dat ik mijn zaakjes goed op orde heb, zodat niemand mij ergens de schuld van kan geven. Als ik een fout maak dan worden hun sluimerende vermoedens bevestigd. Elk foutje waar ik op gewezen wordt is een verkapte motie van wantrouwen. Fouten maken moet dus koste wat het kost voorkomen worden, ook al gaat het ten koste van mezelf.

- Ik moet voor anderen denken. Als ik niet in de gaten houd of afspraken worden nagekomen, huiswerk op tijd wordt geleerd, gymtassen zijn ingepakt, stukken worden gecheckt op kwaliteit en taalfouten, dan gaan er dingen vreselijk fout. Terwijl ik werk manage ik het thuisfront en op mijn vrije dag ben ik bereikbaar voor mijn medewerkers. Dat geeft me het gevoel dat ik onmisbaar ben. En natuurlijk zijn er altijd Ernstige Calamiteiten op mijn vrije dag. Bijvoorbeeld dat iemand iets niet kan vinden. Dan komt de redder in mij boven en zal ik het wel eens even oplossen. Het is maar één klein dingetje, kost hooguit een halfuurtje! Vaak zijn het op mijn vrije dag rond de tien kleine dingetjes.

- Ruzie of verschil van mening dient waar mogelijk vermeden te worden. Als ik het in de verte zie naderen neem ik een omweg (indien nodig een grote). Treft het onheil me onverwacht dan polder ik tot ik een ons weeg. Ook al betekent het dat ík degene ben die de meeste water bij de wijn moet doen.

- Werk is serious business. Ik word betaald voor 32 uur per week, dus moet ik die tijd er ook minimaal aan besteden. Liefst wat meer. De organisatie heeft er niet om gevraagd dat ik zo nodig moet parttimen, dus zij mag er ook geen last van hebben. In een vierdaagse werkweek is nu eenmaal geen tijd voor lummelen bij de koffieautomaat.

- Mijn kinderen hebben recht op een gezellige, ontspannen, betrokken, aanwezige moeder. Het weekend en vakanties worden gebruikt om te compenseren voor al die tijd dat ik fysiek afwezig ben. Dan moeten er Leuke Dingen worden gedaan. Om niet het beeld te wekken dat ik alleen maar met mijn carrière bezig zou zijn, bied ik me aan als begeleidster bij uitstapjes met school, als chauffeur naar feestjes, als logeeradres voor vriendinnetjes.

- Mensen die de moeite hebben genomen om mij te bellen of te mailen, hebben recht op een antwoord. Liefst binnen een dag en met een vriendelijk en zinnig antwoord.

- Kadootjes voor vrienden, familie of viendjes van de kinderen moeten origineel, verrassend en passend bij de persoon zijn.

- Gezond en lekker eten is noodzaak; zonder gezonde maaltijden ben ik a) een slechte moeder/partner en b) worden we allemaal ziek. Het is mijn verantwoordelijkheid te zorgen dat de bevoorrading altijd zodanig is dat er elke avond een verse en gezonde maaltijd op tafel staat. Liefst met alles vers en biologisch uit eigen tuin. Een pizza-moment moet zo snel mogelijk gecompenseerd worden. Als we ergens uit eten uitgenodigd worden bied ik aan ook iets te koken, om zo de gastheer of gastvrouw te ontlasten en mijn dank te tonen. En dan moet het natuurlijk wel iets zijn waar ik goede sier mee maak; kant-en-klaar is een belediging!


Als ik eens heel zwart-wit opschrijf en achter elkaar zet welke regels ik mezelf opleg, dan kan ik niet anders dan mezelf eens stevig achter mijn oren krabben. Als mijn beste vriendin dit allemaal van mij zou verwachten dan zou onze vriendschap acuut ten einde komen. Vraag ik zo'n hoge standaard ook van mijn kinderen? Mijn partner? Ik hoor een stemmetje in mijn hoofd antwoorden: "Natuurlijk niet, maar dat is ook heel anders!" Maar wat is er precies anders aan? Iedereen mag zichzelf zijn, maar ik moet alle bordjes draaiend houden?

Niemand anders dan ik zelf verwacht het van mij. Sterker nog: ik denk dat een paar mensen in mijn nabije omgeving een zucht van verlichting slaken als ik de teugels wat laat vieren. En nu is de kunst om in dit proces mijn eigen beste vriendin te zijn en er liefdevol op te wijzen als ik mezelf weer eens met één van mijn drammerige geboden om de oren sla.

20 opmerkingen:

  1. Ik weet wel dat we elkaar helemaal niet kennen, maar er komt maar één antwoord bij me op. En weet je wat? Ik schrijf het gewoon neer.
    "Ach lieverd toch!"

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Vandaag heb ik eens niet opgeruimd, geen belangrijke dingen gedaan, niet gezond gekookt;) en het was HEERLIJK:) Tenminste... vanaf het moment ik besefte dat ik alleen mezelf ermee had aan al die regels te voldoen die ik mezelf oplegde. Razend wordt het in m'n hoofd;) Ik heb even 3 minuten adempauze genomen en echt beseft; van 1 keer ongezond eten ga je niet zomaar dood, van 1 keer niet opruimen etc etc. krijgt niemand wat. Sterker nog; manlief zegt altijd; fijn dat je het even wat rustig aan hebt gedaan vandaag;) Herkenbaar je blog, als altijd:) En ik moet zeggen; vandaag, vandaag ben ik ervan opgeknapt even niet veel te hebben gedaan:) een aanrader dus;)

    24 mei 2011 18:26

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @casadimama: *glimlach* soms is dat precies wat ik ff nodig heb.

    @Martine: Ik ga het gewoon doen! Een rommelige patatdag waarop ik de hele dag met slechte tijdschriften op de bank blijf hangen. Jammer dat ik net een verantwoorde maaltijd achter de kiezen heb, maar morgen is er weer een dag :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik kan eigenlijk maar 1 ding denken en dat schrijf ik dan ook maar. Maak je jezelf niet ziek?
    Dit kun je redelijkerwijs toch niet van een mens verlangen? Wordt hoog tijd dat je van jezelf gaat vragen wat je van een ander vraagt. Veel realistischer. Jeetje meid toch........

    BeantwoordenVerwijderen
  5. @Ella: dat besef begint inderdaad door te sijpelen. Ik heb het in dit stukje wel wat uitvergroot om het nog duidelijker te maken, maar in essentie is de diagnose helder: ik heb het niet te druk, ik MAAK het te druk.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dat van die vrije dag doet me ineens denken aan een bijbaantje die ik naast mijn studie deed. Ik kwam ook altijd overal voor opdraven, want ik was nu eenmaal oproepkracht. Tot 'meneer directeur' (en engerd met vieze, vettige, lange haren =P) belde op een moment dat het hélemaal niet uitkwam (waarom weet ik niet meer, volgens mij zat ik in het buitenland, want was op vakantie, zoiets) want zijn zoon had iets kwijtgemaakt en ik moest toch weten waar het was. Toen had ik het ineens gehad, en die zaterdag heb ik verteld dat ik weg zou gaan, tegelijk met de andere oproepkracht. Want die had precies hetzelfde, ook zij werd continu platgebeld. (Nou ja, er speelde nog meer hoor ;-) )

    Ik heb veel van dat baantje geleerd, als belangrijkste dat ik eerst voor mezelf op moet komen...

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Heb je er wel eens bij stilgestaan dat alles gewoon doordraait,als jij bv ernstig ziek zou zijn? Op een andere manier,met vervanging. Maar je bent niet onmisbaar.Alsjeblieft Mieb,realiseer je dat in goede gezondheid. Geloof me,vanuit je bed daar achter komen is niet leuk. groeten Izerina

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hmmm... als je een passend antwoord hebt gevonden, een tactiek die wérkelijk werkt.. geef je mij dan even een seintje? Hier zit nog zo'n 'supermama'... :o(

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Oei oei wat herkenbaar....ik had het zelf kunnen schrijven. Maar sinds ik al een jaar een blessure heb die niet over wil + verergerde artrose moet ik wel gas terug nemen. Zorg jij a.u.b dat je het niet zo ver laat komen, want die blessure heb ik dus opgelopen door bijna letterlijk teveel hooi op mijn vork te nemen.
    Gun jezelf een lekkere massage of shiatsu behandeling, pot thee met onverantwoord lekkers er bij, stapeltje tijdschriften of een mooie DVD en dan even 100% genieten. Man, kinderen en personeel redden zich wel. Wel doen hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ach meis, wil je je zelf zo graag ziek maken? Toe ontspan... laat de boel de boel.
    Je wilt toch niet 'reallive' gaan merken dat de heule wereld ook zonder jou wel doordraait?
    Een heule dikke knuffel vanuit 't Hoge Noorden
    Groet

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ai, het lijkt wel op een kijkje in mijn hoofd... En het stomme is dat ik bij jou dus ook de behoefte voel om te zeggen dat je je niet zo druk moet maken en dat je aan jezelf moet denken, maar dat ik dat dus niet voor mezelf denk... Precies dus zoals jij het beleefd. Hoe raar is dat?

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Oh zo herkenbaar! Wat fijn dat je dit zo open deelt. Ik ga ook eens mijn eigen geboden opschrijven, ik denk dat ik er eng van ga worden...

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Goh, wat leest dit als mijn eigen verhaal. Ik doe er niet zo erg meer aan mee sinds ik mijn baan heb opgezegd. Ik neem af en toe ook eens een dagje lekker vrij. Werkt heel goed. Gr. LZV

    BeantwoordenVerwijderen
  14. 'k Heb eigenlijk hetzelfde een beetje als LZV, sinds ik geen betaalde baan meer heb is het allemaal veel 'leefbaarder' geworden. Bepaalde dingen vind ik heel belangrjk (waaronder de opvoeding van m'n kinderen) en kan daar ook geen compromis bij bedenken. In die zin klopt je zinnetje 'ik heb het niet druk, ik maak het druk' ook voor mij. Maar het lukt allemaal omdat ik niet te veel ballen tegelijk in de lucht hoef te houden. Ik denk dat je het alleen volhoud met een inslag als de onze, als je: a) 'gemakkelijker' met veel zaken omgaat of b) wel 'moeilijker' met MINDER zaken omgaat. Maar voor mensen met een zorgzame of perfectionistische inslag is hetgeen bij a staat wel moeilijk denk ik. Voor mij is b goed vol te houden, er blijft ook tijd over om te ontspannen. 'k Heb er echt een paar stevige knopen voor moeten doorhakken (geen betaalde baan meer, energieslurpende contacten op een heel laag pitje zetten, soms een avondje heeeeel vroeg naar bed) om eerst uit te rusten van m'n voormalige levensstijl en nu langzamerhand ook meer te genieten van m'n huidige levensstijl. En dat genieten, dat komt dan ook langzamerhand echt, soms is m'n hoofd gewoon helemaal leeg en hoef ik echt helemaal niets te doen van mezelf. Dat is eerst zo vreemd, maar als het eenmaal went, begrijp je niet meer waarom je dat niet veel eerder hebt gedaan.
    Ik wens je heel veel succes, ik moet best wel eens aan je denken omdat het zo herkenbaar is, maar ook omdat ik het je zo gun om bevrijd te zijn van zoveel stress en hoge eisen en moeten van jezelf.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Af en toe een momentje voor jezelf kan helemaal geen kwaad Miebje! JIJ bent even belangrijk als alle anderen waarvoor je graag wil zorgen! Misschien starten met een dagje/avondje/middagje voor jezelf en de kids laten genieten van een heerlijk onverantwoorde maaltijd?
    Geniet ze!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Lieve allemaal, ik kan niet zeggen hoeveel jullie lieve en wijze reacties en jullie herkenning me doen. Wat een geweldig medium is zo'n blog toch...

    Ik heb me voorgenomen genadeloos eerlijk naar mezelf te zijn, om zo een goede spiegel te hebben van waar het fout gaat. Ik vind het eng om me zo kwetsbaar op te stellen, maar jullie wijze raad helpt me echt verder: vanmiddag heb ik een middagje vrij en ik kruip zo lekker mijn bed in met een tosti en een paar oude woonbladen. En morgen laat ik me heerlijk masseren (eng, maar ik kijk er toch naar uit).

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Hoe komt het toch dat we voor ons zelf de lat zo hoog leggen? En voor anderen niet? En hoe krijg je die lat naar beneden?!

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Hoe komt het toch dat we alles willen?
    Alles moeten kunnen?
    Voor iedereen alles op orde moeten hebben?
    En onszelf gewoon vergeten?
    Gek genoeg kun je het soms zelf zien en toch opnieuw in je eigen valkuil stappen.
    Wens je veel rust en inzicht en vooral veel "laten gaan".
    groetjes, Franca.

    BeantwoordenVerwijderen
  19. En dan ook nog stukjes schrijven die precies verwoorden wat ik zelf doe en denk...


    pfff.

    Vooral dat gezond eten enzo, vind ik echt een punt. Ik voel me enorm verantwoordelijk, en ben als de dood dat mijn kinderen verpest worden wanneer ze snoep eten.

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Eigenlijk hoeven we niks, maar moeten we van alles....ouder worden helpt. De kinderen gaan het huis uit, je maakt iets vreselijk belangrijks mee zoals een overlijden, ziekte of vrolijker dingen als geboortes en huwelijken. Mieb, je schrijft het allemaal zo treffend op! Dank je wel.

    BeantwoordenVerwijderen