drammerige geboden

- Op een dag val ik door de mand. Dat kan ik zo lang mogelijk uitstellen door te zorgen dat ik mijn zaakjes goed op orde heb, zodat niemand mij ergens de schuld van kan geven. Als ik een fout maak dan worden hun sluimerende vermoedens bevestigd. Elk foutje waar ik op gewezen wordt is een verkapte motie van wantrouwen. Fouten maken moet dus koste wat het kost voorkomen worden, ook al gaat het ten koste van mezelf.

- Ik moet voor anderen denken. Als ik niet in de gaten houd of afspraken worden nagekomen, huiswerk op tijd wordt geleerd, gymtassen zijn ingepakt, stukken worden gecheckt op kwaliteit en taalfouten, dan gaan er dingen vreselijk fout. Terwijl ik werk manage ik het thuisfront en op mijn vrije dag ben ik bereikbaar voor mijn medewerkers. Dat geeft me het gevoel dat ik onmisbaar ben. En natuurlijk zijn er altijd Ernstige Calamiteiten op mijn vrije dag. Bijvoorbeeld dat iemand iets niet kan vinden. Dan komt de redder in mij boven en zal ik het wel eens even oplossen. Het is maar één klein dingetje, kost hooguit een halfuurtje! Vaak zijn het op mijn vrije dag rond de tien kleine dingetjes.

- Ruzie of verschil van mening dient waar mogelijk vermeden te worden. Als ik het in de verte zie naderen neem ik een omweg (indien nodig een grote). Treft het onheil me onverwacht dan polder ik tot ik een ons weeg. Ook al betekent het dat ík degene ben die de meeste water bij de wijn moet doen.

- Werk is serious business. Ik word betaald voor 32 uur per week, dus moet ik die tijd er ook minimaal aan besteden. Liefst wat meer. De organisatie heeft er niet om gevraagd dat ik zo nodig moet parttimen, dus zij mag er ook geen last van hebben. In een vierdaagse werkweek is nu eenmaal geen tijd voor lummelen bij de koffieautomaat.

- Mijn kinderen hebben recht op een gezellige, ontspannen, betrokken, aanwezige moeder. Het weekend en vakanties worden gebruikt om te compenseren voor al die tijd dat ik fysiek afwezig ben. Dan moeten er Leuke Dingen worden gedaan. Om niet het beeld te wekken dat ik alleen maar met mijn carrière bezig zou zijn, bied ik me aan als begeleidster bij uitstapjes met school, als chauffeur naar feestjes, als logeeradres voor vriendinnetjes.

- Mensen die de moeite hebben genomen om mij te bellen of te mailen, hebben recht op een antwoord. Liefst binnen een dag en met een vriendelijk en zinnig antwoord.

- Kadootjes voor vrienden, familie of viendjes van de kinderen moeten origineel, verrassend en passend bij de persoon zijn.

- Gezond en lekker eten is noodzaak; zonder gezonde maaltijden ben ik a) een slechte moeder/partner en b) worden we allemaal ziek. Het is mijn verantwoordelijkheid te zorgen dat de bevoorrading altijd zodanig is dat er elke avond een verse en gezonde maaltijd op tafel staat. Liefst met alles vers en biologisch uit eigen tuin. Een pizza-moment moet zo snel mogelijk gecompenseerd worden. Als we ergens uit eten uitgenodigd worden bied ik aan ook iets te koken, om zo de gastheer of gastvrouw te ontlasten en mijn dank te tonen. En dan moet het natuurlijk wel iets zijn waar ik goede sier mee maak; kant-en-klaar is een belediging!


Als ik eens heel zwart-wit opschrijf en achter elkaar zet welke regels ik mezelf opleg, dan kan ik niet anders dan mezelf eens stevig achter mijn oren krabben. Als mijn beste vriendin dit allemaal van mij zou verwachten dan zou onze vriendschap acuut ten einde komen. Vraag ik zo'n hoge standaard ook van mijn kinderen? Mijn partner? Ik hoor een stemmetje in mijn hoofd antwoorden: "Natuurlijk niet, maar dat is ook heel anders!" Maar wat is er precies anders aan? Iedereen mag zichzelf zijn, maar ik moet alle bordjes draaiend houden?

Niemand anders dan ik zelf verwacht het van mij. Sterker nog: ik denk dat een paar mensen in mijn nabije omgeving een zucht van verlichting slaken als ik de teugels wat laat vieren. En nu is de kunst om in dit proces mijn eigen beste vriendin te zijn en er liefdevol op te wijzen als ik mezelf weer eens met één van mijn drammerige geboden om de oren sla.