lentetje spelen

Als een tuin een metafoor is voor je hoofd, dan was het in mijn geval hoog tijd om me zorgen te maken. Mijn postzegel is een jungle geworden. Omdat in het najaar alle aandacht en energie naar het winterklaar maken van de moestuin ging, heeft de winter me een beetje overvallen. Met een wit pak sneeuw erover leek het nog erg overzichtelijk, maar nu de sneeuw helemaal weg is ligt de tuin vol met snotterig blad, karkassen van wat ooit bloeiende delen van planten waren, een omgewaaide toef lampenpoetsersgras en de takken van een druif die de boel overgenomen heeft.



de "voor" situatie in de voortuin

Vandaag scheen het zonnetje, ik had geen andere plannen, dus hoog tijd om orde op zaken te stellen in de tuin (en daarmee in mijn hoofd).

Naarmate er meer blad weggeharkt was, kwam er meer lente tevoorschijn. Het begin van een paar tulpen die voorzichtig boven kwamen kijken, het prille groen van venkel; wonderbaarlijk hoe onder die serene laag sneeuw van de afgelopen weken stiekem toch van alles gebeurd is.

De winter en ik, we hebben elkaar nog maar kort geleden leren waarderen. Ik besef dat het dankzij de winter is dat ik zo van de lente houd. Op een dag als vandaag speel ik stiekem alvast lentetje en stel ik me voor hoe het straks ruikt, voelt en er uit ziet.


het stoeltje staat op het plekje in de tuin waar de zon het langst schijnt. Ik kan niet wachten tot ik me met een goed boek tussen het verse groen kan verstoppen...

Maar ook al zou je met dit weer de lente in de bol krijgen, er kan nog een hele winter komen. Dankzij mijn huis-tuin-en-keuken-jungle hebben de vogels mijn tuin in de afgelopen maanden tot favoriete hangplek bestempeld. Ik voel me dus een beetje schuldig dat ik veel blad en losse sprieten heb opgeruimd, maar als goedmakertje heb ik een vogelsnackbar voor ze geopend.

pindakaas met sesamzaadjes en restjes brood voor de lijsters en merels

de overdekte koolmezensnackbar, met uitzicht op mijn favoriete plekje