ver weg

Mijn lief en ik, wij zijn deze maand vijftien jaar bij elkaar. Vanuit onze studentenhuizen bestormden we in die eerste tijd de wereld: New York, Indonesië, Mexico, Egypte. Het (karige) loon van onze eerste banen ging op aan reizen. Het klinkt alsof dit jaren duurde, maar in werkelijkheid was deze reisfase maar een kleine twee jaar. Toen raakte ik zwanger van onze dochter. Het zette ons vrije leventje flink op zijn kop, maar bracht ons vooral veel moois: we groeiden samen met haar op. De wereld werd kleiner: in plaats van verre vliegreizen maken, huurden we een huisje in het bos in Ommen. We trokken niet meer rond in verre oorden met de rugzak, maar fietsten door ons onbekende Nederlandse gebieden, met een luiertas. Het leerde ons hoeveel moois er in de buurt is. Nederland was niet langer gediskwalificeerd, alleen omdat het Nederland was.

Twee jaar later kwam er een prachtige zoon bij en met een peuter en een baby beperkte onze wereld zich tot dicht bij huis. Slaapjes en hapjes waren in die jaren leidend voor onze dagindeling. Maar ze groeiden snel op en wij veranderden van welwillende amateurs in echte ouders. Ons blikveld verruimde en de kampeervakanties deden hun intrede. Met z'n vieren op avontuur is nog steeds ieder jaar een hoogtepunt waar we erg naar uitkijken.

Maar dit jaar breekt er een nieuwe fase aan. Dankzij de gezamenlijke inzet van alle opa's en oma's gaan mijn lief en ik voor het eerst in dertien jaar samen op reis. Deze week vertrekken we voor een paar weken naar Thailand. Twee weken helemaal samen, niet als ouders, maar als stel. Ik kijk er al maanden ontzettend naar uit, ik weet dat we er met volle teugen van gaan genieten. Maar het verschil met dertien jaar geleden is dat we, hoe ver we ook weg gaan, gewoon ouders blijven. Dat zijn we tot in onze haarvaten, daar doet afstand niets aan af. En het allergrootste verschil met toen is toch wel dat we iets ongelofelijk waardevols hebben om naar terug te keren.

Tot over een paar weken!