Afgelopen vrijdag hoorde ik dat ik aangenomen ben in een nieuwe baan. Een mooie baan waarin ik een groot team ga aansturen en met een interessante veranderopdracht. Het is niet dat ik ongelukkig ben in mijn huidige baan - in tegendeel - maar ik heb een vrij korte spanningsboog. En als ik alles een paar keer gedaan heb dan krijg ik behoefte aan iets nieuws. Ik wil dat mijn werk altijd "een beetje pijn doet": als ik het op routine kan dan ga ik me vervelen. Ik ben er niet trots op; liefst zou ik dit trekje meteen inruilen voor een Zen-achtige gelatenheid waarbij ik kan genieten van wat ik nu heb. Maar na twee jaar moet ik (helaas) zeggen dat processen zich beginnen te herhalen en dat ik onrustig word.
Ik heb na het goede bericht meteen een afspraak gemaakt om maandagmiddag bij HRM bij het nieuwe bedrijf het contract te gaan tekenen. En toen gebeurde er iets raars. Een loodzware steen landde in mijn buik. Ik kon niet goed meer eten en al helemaal niet meer slapen. Een algehele onrust nam intrek in mijn lijf en wat ik ook deed, het wilde niet meer opstappen. Het lukte me niet goed om onder woorden te brengen wat er aan de hand was, maar het werd me wel duidelijk dat het met die baan te maken had.
Maandagochtend ging ik na een extreem slechte nacht naar mijn werk. En hoorde ik mezelf vanuit mijn vertrouwde kantoor het bedrijf bellen om te vertellen dat ik me terugtrek uit de procedure.
En nu heb ik een paar dagen nodig om het op me in te laten werken. Normaal zou ik de keuze met mijn hoofd hebben gemaakt: een mooie kans waarin ik veel kan leren zou ik niet laten schieten. En nu zat daar opeens die knoop in mijn buik. Heb ik die nooit eerder gehad of heb ik altijd zo in mijn hoofd geleefd dat ik zo'n gevoel stelselmatig negeerde? Waar kwam dat buikgevoel opeens vandaan? Was het een voorgevoel of een teken dat ik te onbesuisd ergens in stapte? Of was het gewoon een kwestie van "cold feet" omdat ik weet wat ik heb en niet wist wat ik zou gaan krijgen? Ben ik door bewuster te gaan leven opeens een angsthaas geworden?
Ik vind het moeilijk om er woorden voor te vinden, maar het komt er op neer dat ik aan het bijkomen ben van deze achtbaan die voor niemand zichtbaar was, maar die met een noodvaart door mijn lijf jaagde.
WAt goed,dat je naar dat gevoel geluisterd hebt.Zoals je het beschrijft lijkt het een onbewust weten,geen angst.Wie weet komt er een mooiere baan/uitdaging op je pad. En kun je in de tussentijd leren om in het moment te leven in je baan. Niet elke handeling te ervaren door het filter van je herinnering.Dat "doodt"zoveel. Groeten Izerina
BeantwoordenVerwijderenDie korte spanningsboog is erg herkenbaar voor mij. Ik moet graag telkens iets anders doen, iets nieuws. Liefst dat ik steeds ook iets blijf leren.
BeantwoordenVerwijderenTja, waarom je je zo voelt als je voelt...het waren vast niet 'gewoon' zenuwen, die had je wel herkend. En dan waren de zenuwen om je terug te trekken vast erger geweest dan de zenuwen om te beginnen. Er is vast iets waardoor je je onbewust toch niet op je gemak of op je plek hebt gevoeld daar, ondanks dat het de perfecte baan lijkt.
De vraag is: Is die knoop in je maag nu weg?
Volgens mij is dat buikgevoel een teken aan de wand. Als dit echt je droomjob zou zijn was
BeantwoordenVerwijderenje er voor gegaan...ik denk dat er voor jou
ergens anders een andere kans klaarligt. of is
dit zoals je zegt een teken dat je echt bewuster
bent gaan leven?
Neem je tijd om dit allemaal een beetje te
laten bezinken...het komt goed
liefs
dappere beslissing en je gevoel volgen pakt altijd goed uit!
BeantwoordenVerwijderenWat goed dat je zo naar je gevoel kunt luisteren. Tijd zal leren waarom deze baan toch niet helemaal bij jou paste, wellicht dat je dan er eens weer over kunt bloggen.
BeantwoordenVerwijderenWas de spanning direct weg nadat je belde?
BeantwoordenVerwijderenLijkt me een slimme keuze. Ik wou soms dat ik mijn buik beter kon voelen. Mediteren helpt vast om erachter te komen wat er gebeurd is.. sterkte met de achtbaan
BeantwoordenVerwijderenGoed dat je naar je gevoel geluisterd hebt. Wij mensen in het drukke leven, vergeten wel eens om meer naar onszelf te luisteren. Vaak weten we zelf, instinctief, dat we iets wel of niet "moeten" doen, maar kunnen dat niet beredeneren. Luister naar je gevoel, en het komt echt goed.
BeantwoordenVerwijderenIk ben benieuwd of je steen/knoop nu weg is. Ik verwacht het wel.
Geniet van de baan die je nu hebt, als je een andere baan "nodig" hebt, dient die zich vanzelf aan, en dan voel je zelf of dat wel goed is.
Ik vind het moedig en goed van je dat je naar jezelf geluisterd hebt.
Goede gedaan. Als die knoop er eenmaal zit krijg je hem lastig ontrafelt. Ik hoop dat je tevreden blijft met je keuze, maak ik denk van wel.
BeantwoordenVerwijderenGroet Kopka
'k Denk dat die knoop je gewaarschuwd heeft voor het opnieuw meedoen in 'the ratrace'.
BeantwoordenVerwijderenEn, is die knoop nu weg?
Wow, bedankt voor de lieve reacties. Ik word er helemaal stil van.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad verdween de knoop geleidelijk aan na het bellen en had ik een beetje een leeg gevoel. Ik heb de nacht erna als een blok geslapen, maar nog wel dagen last gehad van gewetenswroeging. Ze hadden alle kandidaten al afgezegd en ik was als laatste overgebleven. Bovendien was ik tot dat moment oprecht erg enthousiast over de functie en heb dat niet onder stoelen of banken gestoken, dus het moet op zijn zachtst gezegd als verrassing zijn geweest.
Het is de eerste keer dat ik zo duidelijk naar mijn buik luister. Het enge ervan vind ik, dat ik nooit zal weten of het niet gewoon een korte oprisping was. Je kunt nooit meer checken of je gevoel terecht is geweest.
Jullie reacties sterken me in de gedachte dat ik de goede keuze heb gemaakt. Ik ben nog een amateur als het gaat om buikgevoel, dus ik absorbeer jullie bemoedigende opmerkingen!
Spannend en herkenbaar! Het is een buikgevoel , maar zo duidelijk dat het goed is dat je er wat mee doet. Later zal wel blijken dat het een juiste keus was en waarom.
BeantwoordenVerwijderenIk kan je een ding zeggen Mieb; mijn (buik)gevoel heeft mij nog nooit bedrogen. En nooit is ook werkelijk nooit. ik heb wel eens niet geluisterd en spijt gehad en zo'n spijt dat ik alleen nog maar luister naar mijn gevoel.
BeantwoordenVerwijderenDat is je intuïtie geweest. Ergens diep in je wist je onbewust dat dit een hele foute keuze zou zijn. Hoe vaker je er naar luistert, hoe beter het gaat werken. Voor jezelf is het goed, om daar naar te handelen. Het is er niet voor niets. Je moet ook niet raar opkijken, dat er ineens iets op je weg komt waarbij je wel voor 100% achter staat en juist een goed gevoel van krijgt.
BeantwoordenVerwijderenMoedig van je om op je intuïtie te vertrouwen en ernaar te handelen. Intuïtieve gevoelens zijn vaak niet zo concreet en dat maakt het voor ons mensen waarschijnlijk lastig er maar gewoon op te vertrouwen. En dan inderdaad het onderscheid kunnen maken tussen pure intuïtie en innerlijke saboteurs als angst enz., dat is aanvankelijk best moeilijk. Ook hier zal het wel zo zijn dat hoe langer je deze weg aan het bewandelen bent hoe beter je alle signalen kunt plaatsen en des te minder onzekerheid en twijfels er zullen zijn.
BeantwoordenVerwijderenHeel goed dat je op je intuïtie bent afgegaan , nu zie je nog niet waarom het zo heeft moeten zijn . Ineens is er iets waardoor je denkt daarvoor is het goed geweest.
BeantwoordenVerwijderenmisschien is het een teken om je duidelijk te maken dat je nog niet "klaar" bent met je "korte spanningsboog"....
BeantwoordenVerwijderenJe zei zelf dat je het liever zou inruilen voor een Zen gevoel...waarom niet? Goed dat je uitzoekt waarom je met die knoop zat. Ik vind het vooral erg moedig en goed dat je je intuïtie volgde. Intuïtie is niets meer dan de som van allemaal onduidelijke, soms onzichtbare signalen- die je krijgt ( bv lichaamstaal van mensen). Het is belangrijk dat we ook leren luisteren naar die "taal". Jij hebt dat blijkbaar gedaan!
Goed hoor Mieb!
Het vraagt ook moed om je terug te trekken uit de procedure. Ik vind het heel knap dat je je gevoel vóór hebt laten gaan. Mijn dochter heeft dit heel sterk, ze heeft banen gehad waarin ze doodongelukkig werd en uiteindelijk gewoon ziek omdat "het niet goed voelde" en dan nam ze ontslag of zocht ander werk. Daar snapte ik nooit wat van, tot ik zag hoeveel energie ze kreeg van haar nieuwe baan. En hoe gelukkig en stralend ze is geworden. Ik kan nog veel van mijn dochter leren. Jij hebt ook al wat geleerd, denk ik, toch?
BeantwoordenVerwijderenHet grappige is dat ik zelf al jaaaaren tegen mensen roep dat ze op hun gevoel af moeten gaan. Natuurlijk is gevoel een belangrijke raadgever. Maar dan moet je wel een gevoel ergens bij hebben. Mijn beste vriendin heeft een heel sterk innerlijk kompas waar ze zonder enige terughoudendheid op vaart. Dat kompas heeft haar ook nog nooit bedrogen. Zij voelt ook heel duidelijk wat dat gevoel haar probeert te vertellen.
BeantwoordenVerwijderenBij mij was het een verhaal uit mijn buik maar in een taal die ik niet machtig ben. Verschillende van jullie hebben al ervaring met het luisteren naar die taal en kennelijk wordt hij vanzelf duidelijker. Wat mooi dat er al zoveel mensen hier ervaring mee hebben; voor mij gaat er echt een wereld open....
lees net je stukje en ik kan zeggen uit ervaring van de laatste veertig jaar, dat het inderdaad echt altijd lijkt te kloppen... Zodra ik niet naar mijn gevoel luister, dan gaat er van alles fout. Dan wordt ik ziek, of gaat er iets stuk, of wat dan ook...
BeantwoordenVerwijderenIk had mezelf een jaar of wat geleden afgeleerd om naar dat (buik)gevoel te luisteren, want ik geloofde dat ik meer vanuit mijn hoofd moest leven, verstandiger zijn. En ik me maar ongelukkig voelen. Tot ik er achter kwam dat ik het helemaal fout deed, en terug ging naar mijn buik.
suxes met je nieuwe ontdekking!!!