verhaaltjes van het werk

Truus en Bep zijn zussen. Ze hebben hun zaakjes goed voor elkaar. Ze zijn altijd bij hun moeder blijven wonen, maar sinds die enkele jaren geleden is overleden, redden ze het eigenlijk prima samen. Hun piepkleine tuintje staat vol blije kabouters, in huis is regelmatig een lekker moppie Nederlandstalige muziek te horen. Geld voor verse bloemen is er niet, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de vele beeldjes van herderinnetjes, die zonder uitzondering een mand met porseleinen bloemen dragen.

Elke ochtend om vijf voor half acht stappen Truus en Bep in hun rode brommobiel. Dat valt niet mee, want Truus en Bep passen er samen maar net in. Maar toch: exact om kwart voor acht komen ze door de poort, klaar voor de nieuwe werkdag. Bep en Truus doen geen ingewikkeld werk, maar wat ze doen, doen ze goed: op de verpakkingsafdeling zijn ze verantwoordelijk voor het inpakken van producten voor supermarkten. Soms zijn het blikken doperwten, dan weer snoeprolletjes en soms van die lastige Soep-in-zak verpakkingen. Tussendoor roken Truus en Bep zo nu en dan samen een shaggie en drinken ze een bakkie. Om kwart over vier tuft de zwaar belaste brommobiel weer met beide dames de poort uit.

Zo ging het al jaren, tot net voor de zomer. Dingen veranderden. Truus en Bep kwamen lopend en zagen er steeds vermoeider en onverzorgder uit. Op vragen over de brommobiel werd ontwijkend geantwoord. De dames keken zorgelijk en waren voor hun doen erg stil en kortaf. Als Benny Neyman, hun grote idool, over de werkvloer schalde zongen ze niet meer mee.
Na het een tijdje aangezien te hebben besloot hun chef Bep en Truus apart te nemen en ze nu eens wat minder vrijblijvend aan de tand te voelen over wat er aan de hand was. Hortend en stotend kwam het verhaal eruit.

Op een mooie, warme dag had Truus voor de voordeur een shaggie zitten roken en had Bep alle  ramen open gezet om de boel eens lekker door te luchten. Nadat Bep zich naast haar zus had gezeteld om ook een peuk te rollen, waaide door de tocht de deur met zo'n klap dicht dat de kast in de hal voorover klapte en de deur blokkeerde.

Wat nu te doen? Alle ramen op de eerst verdieping stonden open, maar door het forse overgewicht van de dames was naar boven klimmen geen optie. En de mevrouw van maatschappelijk werk had na het overlijden van moeder een paar keer gewaarschuwd dat ze geen domme dingen moesten doen, anders konden ze niet samen zelfstandig blijven wonen. Dit moest dus geheim blijven, dat was duidelijk. Dus besloten de dames dat ze dan maar in het park moesten gaan slapen. Daar waren genoeg beschutte plekjes waar ze zich 's nachts konden verstoppen en het was niet ver van het werk. De sleutels van de rode brommobiel lagen nog binnen, dus ze zouden voortaan moeten lopen. Maar op deze manier zou niemand iets in de gaten hebben en konden ze bij elkaar blijven.

Met de politie erbij was de deur zo open gebroken en in no time vervangen door een nieuw exemplaar. Binnen stond de koffie nog op tafel en Benny Neyman op autorepeat. En gelukkig zie ik ze tegenwoordig om kwart voor acht weer als vanouds met de rode brommobiel door de poort rijden.

(gebaseerd op waar gebeurde feiten, maar om herkenbaarheid te voorkomen hier en daar aangepast)