Man zit in auto en verdwaalt. Man weigert de weg te vragen, want mannen verdwalen niet. Als de nood echt aan de man is zoekt hij een deskundige autoriteit om hem verder te helpen, zoals een politieman. Vrouw stapt in vergelijkbare situatie meteen uit en schiet de eerste de beste persoon aan in de buurt. Raakt aan de praat met de vreemde over het weer, de kinderen en de vakantie en constateert bij het instappen dat ze helemaal vergeten is de weg te vragen.
Man en vrouw gaan op visite bij vrienden die vier uur rijden bij hun vandaan wonen. Bij aankomst vraagt vriendin aan vrouw hoe de reis geweest is. Ging het goed met de kinderen op de achterbank? Geen files? En enige vraag van vriend aan man is: hoe lang hebben jullie er over gedaan?
We hebben een prima avond gehad maar de vraag die ons overviel op de terugweg was: zijn die verschillen tussen man en vrouw nou echt zo groot als in het in het stuk wordt voorgesteld? Uiteraard zijn de verschillen voor het theatrale effect wat opgeblazen, maar sommige dingen herkende ik gewoonweg helemaal niet, terwijl er wel enthousiaste bijval kwam vanuit de zaal.
In hoofdlijnen kwam het er op neer dat de belangrijkste drijfveer van mannen in een relatie vertrouwen en goedkeuring zijn. Bij vrouwen zijn het begrip en aandacht. Tot op zekere hoogte denk ik dat dat klopt. Maar kijk ik naar de mannen in mijn directe omgeving, dan zijn de scheidslijnen tussen mannelijk en vrouwelijk helemaal niet meer zo scherp te trekken. Zeker de generatie jongere mannen is net zo gevoelig voor goedkeuring (wie trouwens niet?) als voor aandacht en begrip. Vrouwen zijn zich steeds meer in een zakelijke omgeving gaan manifesteren en daarin vormt juist vertrouwen en goedkeuring een rode draad.
Opvallend was dat de zaal voor het merendeel vol zat met de generatie van mijn ouders; vroege zestigers. Een generatie die, althans in mijn omgeving, nog een vrij traditionele rolverdeling hanteerde. Vooral daar leidde de herkenbaarheid tot luid bevestigend commentaar uit de zaal.
Dat bracht mij op de vraag: is met het loslaten van de traditionele rolpatronen tussen mannen en vrouwen ook het emotionele onderscheid tussen mannen en vrouwen een stuk vloeibaarder geworden?
Je zou gelijk kunnen hebben. Dat door het loslaten van de rolpatronen de reakties van manen en vrouwen meer naar elkaar toe zijn gegroeid. Voor mij (60+er) was vroeger dat eerste boek van Mars en Veus een eye-opener.En nog,als bv mijn man meteen met een oplossing komt,als ik alleen een luisterend oor nodig heb,denk ik aan dat boek. En reageer niet meer geirriteerd.groeten Izerina
BeantwoordenVerwijderenIk heb het boek ooit lang lang geleden gelezen, ergens als ik 17 was als keuzeboek voor school (in de les godsdienst)
BeantwoordenVerwijderenWat ik me ervan herinner waren idd wel grappige anekdotes maar uiteindelijk denk ik dat veel berust op een soort van taboe. Waar je niet over praat wordt al gauw grappig als je het in een theater openbaart. Onze generatie is veel opener en communicatiever (heb ik de indruk) waardoor voor een stuk ook taboe wegvalt en we van zo een boek niet zo heel veel meer leren.
Toen ik het boek eerst las vond ik het boeiend en grappig. Het was ook een soort inkijk in het dagelijkse leven van mannen en vrouwen terwijl ik zelf nog niet eens een echt lief had gehad, er was dus nog een stuk dat onbekende en het was ook erg grappig omdat ik de situaties herkende van bij mijn ouders, niet mijzelf.
Toen ik stukken uit het boek later, met wat echte ervaring met mannen, herlas, vond ik er geen zak meer aan.
Ik denk niet dat het met de rollenpatronen te maken heeft; eerder met het karakter. Ik kan natuurlijk alleen uit eigen ervaring spreken, maar thuis hebben wij zogezegd een 'zéér traditioneel rollenpatroon' (d.w.z. manlief werkt en ik ben thuis met de kindjes en doe 't huishouden)
BeantwoordenVerwijderenMaarre.. die vooroordelen tegen vrouwen heb ik lang en breed achter me gelaten.. ik kan me er gewoonweg niet in vinden! Ik ben altijd degene die de weg niet wil vragen, ik houd niet van winkelen, niet van bellen met vriendinnen en als ik een probleem heb wil ik gewoon zo snel mogelijk een oplossing en niet 'erover praten'....
hahaha.. zal wel aan mij liggen denk ik?
En toch.. als ik kijk naar de generatie van mijn oma (waar de rollenpatronen nog zeer traditioneel waren bij zo ongeveer iedereen) dan zie ik ook weinig terug van al die 'kenmerken'. Misschien was er toen nog geen tijd voor?
Ik heb van kennissen ook al enthousiaste verhalen gehoord over deze voorstelling. Bij ons is het juist omgekeerd: ik zoek liever eerst zelf, voor ik het ga vragen, en mijn man schiet juist meteen iemand aan.
BeantwoordenVerwijderen