Ik had het enorme geluk een baan te vinden op fietsafstand van mijn huis. Weliswaar zou ik er in salaris op achteruit gaan, maar de enorme hoeveelheid vrije tijd die ik daarvoor terug kreeg was onbetaalbaar. Ik begon mijn pad van bewuste eenvoud: creëren in plaats van consumeren. Het zelf bakken van brood, het maken van zeep, ik startte een moestuintje, ik begon mijn yoga-opleiding. Maar ook mijn werk gaf me veel voldoening en ik voelde me voor het eerst sinds jaren in balans. Door eindelijk eens van het uitzicht te genieten in plaats van alleen maar te rennen kwam ik bij mezelf.
Na twee jaar begon ik de uitdaging in mijn werk te verliezen. Ik draaide op routine en kon er niet veel meer van leren. Er deed zich een kans voor en die greep ik, na wat aarzeling, aan. Een korte tijd na de start van mijn nieuwe functie werden er bezuinigingen aangekondigd. Niet een beetje minder uitgeven zo hier en daar, maar fundamentele bezuinigingen die grote gevolgen hebben voor de doelgroep waar ik met veel inzet en geloof voor werk. Het voelt alsof ik iets moet gaan afbreken dat met veel energie, liefde en overtuiging is opgebouwd. Dat is wrang. Daarnaast begint het in de organisatie duidelijk te worden dat er veel functies gaan verdwijnen. Niet voor onze doelgroep, maar voor de "bazen". En dat leidt tot ellebogen gedrag, manipuleren en knokken voor de belangrijkste posities. Waar we ooit met zijn allen de handen aan de ploeg hadden om er iets goeds van te maken, voert nu concurrentie de boventoon. En dat vreet aan me.
Als ik analyseer waarom ik de laatste maanden zoveel minder in balans ben dan in die heerlijke wittebroodsmaanden van de bewuste eenvoud dan kom ik tot een paar conclusies.
Ik heb (of beter: ik maak) te weinig tijd om dingen te doen waar ik in geloof en waar ik energie van krijg. Mijn leven is sluipenderwijs weer complex geworden, terwijl ik proefondervindelijk heb kunnen vaststellen dat ik gedij bij simpel leven. Daarnaast ben ik in een situatie beland dat ik moet kiezen of ik mee wil knokken in een gevecht dat niet het mijne is, of dat ik me laat ondersneeuwen. Beide druisen tegen mijn gevoel in, maar knokken is voor mij de minst integere optie. Ik moet dus mijn conclusies gaan trekken.
Op dit moment is het nog niet zo ver dat ik al conclusies kan trekken. Ik wil geen overhaaste beslissingen nemen zo lang ik mijn alternatieven niet helder heb. Maar één ding is er altijd en dat is het pad van de bewuste eenvoud; een soort anker in onzekere tijden. En dat pad vind ik terug door niet achteraan in de file te staan, maar lopend naar het werk te gaan. Door zelf mijn desembrood te kneden en te bakken van een zelfgemaakte starter. Door groenten uit mijn eigen tuin te halen. Door te kijken hoe onze mini-kikkertjes genieten van een restje komkommer. Door steeds weer nieuwe dingen te leren die ik zelf kan doen en die het leven in en om mijn huis zoveel leuker en onafhankelijker maken.
Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Soms moet je even de tijd nemen om te reflecteren, voordat je ziet hoe het is gegroeid van het één naar het ander. Je bewuste keuze is verdrongen door eentje die niet was wat je wilde. Hoe verder? Ik sta niet in jouw schoenen, maar soms komt er vanzelf iets langs. Aarzel dan niet te lang en keer terug naar wat je belangrijk vindt in het leven. Veel geluk!
BeantwoordenVerwijderenheel herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenover hetzelfde was ik vandaag hardop aan het mijmeren.
mijn lief zei, je hebt gelijk.
de rest van de dag heb ik bessen geplukt en gedroomd boven ontelbare veldbloemen , die zomaar groeien, zonder aantoonbare functie:))
Waarom beviel die vorige baan niet? Weet je precies,wat het was,dat je miste? Want routine is soms denken,dat alles hetzelfde is. Terwijl je ook elk moment als nieuw kunt ervaren. Ik hoop,dat je een baan naar je hart vindt. Groeten Izerina
BeantwoordenVerwijderenIk citeer uit jou verhaal: "Maar één ding is er altijd en dat is het pad van de bewuste eenvoud; een soort anker in onzekere tijden".
BeantwoordenVerwijderenAls je een beslissing gaat nemen, neem dan deze gedachte mee. Pas dan zal je zeker zijn van de weg die je gaat.
Hartelijke groet,
Loes
Een stapje achteruit nemen en het bekijken alsof het een ander aangaat is misschien een goed idee. Maar volg je hart!Dat is m.i. het allerbelangrijkst!!
BeantwoordenVerwijderenJeetje, als dat geen reflectie is! En bewust de keuze maken dat sommige gevechten niet de jouwe zijn. Knap hoor en heel integer. Je blijft al bij jezelf, maar je moet nog de puzzel in elkaar zetten.
BeantwoordenVerwijderenWat fijn dat je het duidelijk hebt waardoor je niet in balans was de laatste tijd.
BeantwoordenVerwijderen'k Denk dat degene die het 'gevecht' winnen uiteindelijk de verliezers zijn. En degene die 'ondersneeuwt' (ik zou het anders labelen, degene die 'bij zichzelf blijft') is de winnaar. Want waar ben je uiteindelijk het gelukkigst mee?
Sterkte en wijsheid gewenst!
Heel herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenIk zat in een zelfde situatie, en kreeg zoveel lichamelijke klachten dat ik ze niet meer kon negeren. Veel stress en ik raakte overspannen. Heb na een halfjaar de beslissing genomen om te stoppen met werken. Dat was aan de ene kant erg moeilijk maar aan de andere kant ben ik blij dat ik niet meer voor geld hoef te werken door onze manier van leven. De lichamelijke klachten zijn helemaal over, en ik geniet va elke dag. Heb nu heerlijk veel tijd voor mijn manier van - simpeler leven- en na de zomer begin ik met een cursus waar ik jaren van droomde maar geen tijd voor had, en met een dag per week vrijwilligerswerk. groetjes van Roelina
Ik denk dat de bewustwording dat je leven stilletjes toch weer complexer is geworden de eerste stap is naar verandering. Ik kan me je verlangen naar een eenvoudig leven helemaal voorstellen!!!
BeantwoordenVerwijderenMooie blog voor ons allemaal, niet alleen als je in dezelfde situatie zit als jij, want je schrijft over de essentiele dingen van het leven. Niks gebeurd uit toeval en niets is zonder een les of een gift hoe je het ook bekijkt.
BeantwoordenVerwijderenHet feit dat jij dit al zo verhelderend neer kan zetten is al een resultaat van de vorige keuze die je in leven hebt gemaakt. Geen valkuil voor jou als ik het goed begrijp, maar dat hoeft de keuze er niet minder makkelijk om te maken. Maar dat is niet erg.
Warme groet uit de casa
Ik vind het een hele mooie bijdrage aan de maatschappij. Vooral de keuze maken om te creëren in plaats van te consumeren.
BeantwoordenVerwijderenIk besteed heel veel tijd aan het simpele leven. je kan idd heel veel 'zelf' creeren . Zo maak ik eigen gezichtsmaskertjes, kruidenthee en uitgebreide fruitsalades. En ik zet de medemens centraal. Ik probeer mijn vrienden en familie te ontstressen en voor ze te zorgen.
En ook iets heel belangrijks: vier wat er te vieren valt. Dat zijn de momenten waarop je echt leeft en de resultaten oogst van de moeite die je er allemaal in hebt gestoken.