tip

In de Genoeg van deze maand las ik over Nudge, een online platform voor duurzaamheid. Ik slaakte een zucht van verlichting. Vaak heb ik het idee dat ik in mijn omgeving een roepende in de woestijn ben als het gaat om mijn streven om duurzaam te leven. Een groenere manier van leven is voor veel mensen eenvoudigweg geen sexy onderwerp; je wordt al snel gezien als geitenwollen sok. Met als gevolg dat je als groen éénpittertje al snel inbindt als er geen interesse is voor je ideëen.

Nudge brengt consumenten met groene interesse bij elkaar. Het is een broedplaats waar je zowel ideëen kwijt kunt als tips van anderen kunt ophalen. Je kunt er je mening geven over duurzame producten, je aansluiten bij een groen evenement of je verenigen om gezamenlijk zonnepanelen aan te schaffen. Zo vormt Nudge een netwerk dat invloed kan uitoefenen op producenten en politiek. Een soort consumentenbond dus, maar dan met groen en eerlijk als uitgangspunt. Het idee is dat de bundeling van een heleboel kleine initiatiefjes een enorme lawine aan veranderingen teweeg kan brengen.

Ik heb me meteen aangesloten en voel me niet langer een eenzame hippie Consumentenland. En, niet onbelangrijk voor zuinige types, deelname is helemaal gratis!

drammerige geboden

- Op een dag val ik door de mand. Dat kan ik zo lang mogelijk uitstellen door te zorgen dat ik mijn zaakjes goed op orde heb, zodat niemand mij ergens de schuld van kan geven. Als ik een fout maak dan worden hun sluimerende vermoedens bevestigd. Elk foutje waar ik op gewezen wordt is een verkapte motie van wantrouwen. Fouten maken moet dus koste wat het kost voorkomen worden, ook al gaat het ten koste van mezelf.

- Ik moet voor anderen denken. Als ik niet in de gaten houd of afspraken worden nagekomen, huiswerk op tijd wordt geleerd, gymtassen zijn ingepakt, stukken worden gecheckt op kwaliteit en taalfouten, dan gaan er dingen vreselijk fout. Terwijl ik werk manage ik het thuisfront en op mijn vrije dag ben ik bereikbaar voor mijn medewerkers. Dat geeft me het gevoel dat ik onmisbaar ben. En natuurlijk zijn er altijd Ernstige Calamiteiten op mijn vrije dag. Bijvoorbeeld dat iemand iets niet kan vinden. Dan komt de redder in mij boven en zal ik het wel eens even oplossen. Het is maar één klein dingetje, kost hooguit een halfuurtje! Vaak zijn het op mijn vrije dag rond de tien kleine dingetjes.

- Ruzie of verschil van mening dient waar mogelijk vermeden te worden. Als ik het in de verte zie naderen neem ik een omweg (indien nodig een grote). Treft het onheil me onverwacht dan polder ik tot ik een ons weeg. Ook al betekent het dat ík degene ben die de meeste water bij de wijn moet doen.

- Werk is serious business. Ik word betaald voor 32 uur per week, dus moet ik die tijd er ook minimaal aan besteden. Liefst wat meer. De organisatie heeft er niet om gevraagd dat ik zo nodig moet parttimen, dus zij mag er ook geen last van hebben. In een vierdaagse werkweek is nu eenmaal geen tijd voor lummelen bij de koffieautomaat.

- Mijn kinderen hebben recht op een gezellige, ontspannen, betrokken, aanwezige moeder. Het weekend en vakanties worden gebruikt om te compenseren voor al die tijd dat ik fysiek afwezig ben. Dan moeten er Leuke Dingen worden gedaan. Om niet het beeld te wekken dat ik alleen maar met mijn carrière bezig zou zijn, bied ik me aan als begeleidster bij uitstapjes met school, als chauffeur naar feestjes, als logeeradres voor vriendinnetjes.

- Mensen die de moeite hebben genomen om mij te bellen of te mailen, hebben recht op een antwoord. Liefst binnen een dag en met een vriendelijk en zinnig antwoord.

- Kadootjes voor vrienden, familie of viendjes van de kinderen moeten origineel, verrassend en passend bij de persoon zijn.

- Gezond en lekker eten is noodzaak; zonder gezonde maaltijden ben ik a) een slechte moeder/partner en b) worden we allemaal ziek. Het is mijn verantwoordelijkheid te zorgen dat de bevoorrading altijd zodanig is dat er elke avond een verse en gezonde maaltijd op tafel staat. Liefst met alles vers en biologisch uit eigen tuin. Een pizza-moment moet zo snel mogelijk gecompenseerd worden. Als we ergens uit eten uitgenodigd worden bied ik aan ook iets te koken, om zo de gastheer of gastvrouw te ontlasten en mijn dank te tonen. En dan moet het natuurlijk wel iets zijn waar ik goede sier mee maak; kant-en-klaar is een belediging!


Als ik eens heel zwart-wit opschrijf en achter elkaar zet welke regels ik mezelf opleg, dan kan ik niet anders dan mezelf eens stevig achter mijn oren krabben. Als mijn beste vriendin dit allemaal van mij zou verwachten dan zou onze vriendschap acuut ten einde komen. Vraag ik zo'n hoge standaard ook van mijn kinderen? Mijn partner? Ik hoor een stemmetje in mijn hoofd antwoorden: "Natuurlijk niet, maar dat is ook heel anders!" Maar wat is er precies anders aan? Iedereen mag zichzelf zijn, maar ik moet alle bordjes draaiend houden?

Niemand anders dan ik zelf verwacht het van mij. Sterker nog: ik denk dat een paar mensen in mijn nabije omgeving een zucht van verlichting slaken als ik de teugels wat laat vieren. En nu is de kunst om in dit proces mijn eigen beste vriendin te zijn en er liefdevol op te wijzen als ik mezelf weer eens met één van mijn drammerige geboden om de oren sla.

buiten leven

Lang heb ik de stad willen ontvluchten. Waar de stad in mijn studententijd lonkte door haar levendigheid, haar vele voorzieningen en haar architectuur, begon ik tijdens mijn werkzame leven steeds meer te verlangen naar buiten. Naar horizon. Naar stilte en écht donkere nachten. Hetzelfde verlangen hadden mijn ouders toen mijn broer en ik de leeftijd hadden van mijn kinderen nu. Met hand en tand hebben we ons verzet tegen elke vage verhuisdroom. Hetzelfde doen mijn kinderen nu. De appel valt niet ver van de boom...

Nu is werken en wonen in één stad redelijk ideaal en speelt ons sociale leven zich voornamelijk hier in de stad af, dus voorlopig zijn alle verhuisplannen in de koelkast gezet. Maar om toch het beste van twee werelden te verenigen slepen we zoveel mogelijk buiten naar ons huis. Zo is ons optrekje langzaam maar zeker aan het omvormen tot een soort bescheiden stadsboerderij.

Voor degenen die - net als ik - verlangen naar "buiten", maar door wat voor omstandigheden dan ook voorlopig nog in de stad moeten blijven, een paar suggesties:

- Zet eetbare groenten in bakken en potten, zodat je regelmatig uit eigen tuin/van eigen balkon kunt eten. Een eetbare druif tegen een zonnige muur neemt weinig plek in en is een echte verwennerij. Ook tussen sierplanten kun je makkelijk wat eetbaars kwijt: tussen mijn hosta's en campanula's staan rode biet en raapstelen!

- Als je een kleine tuin hebt: maak gebruik van zogenaamde "coulissenwerking": door niet in één keer de hele (bescheiden!) tuin te kunnen overzien, lijkt de tuin optisch groter. In mijn tuin heb ik dit effect bereikt door een begroeide pergola en een flinke toef reuzengras die de schijn wekt alsof daarachter de tuin nog een heel eind door loopt.

- Kleine (zelfbestuivende) stamfruitboompjes doen het prima in speciekuipen. Goed mulchen tegen de verdamping en vaak water geven, dan is een aardige oogst gegarandeerd.

- Water in de tuin geeft een heerlijk Zen-achtig buitengevoel. Mijn tuin is te klein voor zelfs de meest bescheiden standaardvijver, dus is het in mijn geval een rechthoekige ingegraven speciekuip, waar straks als ze groter zijn de kikkervisjes in worden losgelaten. Wel regelmatig het water verversen, want in een kleine vijver warmt het sneller op.

- Hang nestkasjes op en voer regelmatig de vogels bij. Zet vlinderlokkende planten neer en zorg voor genoeg bloemen. Door al het gefladder en gezoem om je heen vergeet je dat je in de stad woont.

- Een klein hoekje van de tuin kan ingezaaid worden met snijbloemen. Pure luxe om wat bloemen uit eigen tuin in een vaas op de (tuin)tafel te kunnen zetten.

tuintafel met tomatenplanten, beginnende ananaskers en palmkool en...kikkervisjes!

groeien

Ik weet het, het is een dooddoener, maar: wat worden ze snel groot.... Het lijkt op de foto alsof ze een stuk minder vrolijk zijn nu ze geen 3 en 6 maar 10 en 13 zijn, maar de waarheid is dat ik ze beide bruut uit een spannend boek sleurde omdat moeder ze zo nodig op de foto wilde zetten.

toen

nu

Ongelofelijk dat dit al die tijd al in hun genetisch materiaal gezeten heeft. En dat ook de volwassenen, zelfs de bejaarden die ze ooit worden, al in potentie in deze jonge mensen aanwezig zijn. Nog steeds denk ik elke keer: dit is de leukste leeftijd, mooier dan dit wordt het niet. En dan weten ze me toch weer te verrassen.

noodplan

Zo, en nu moet ik dus gaan Werken Aan Mezelf. Maar dat is verdomd lastig als je er tijdelijk zo diep in zit dat je niet weet waar je moet beginnen. Om het voor mezelf behapbaar te maken heb ik mijn "toestand" verdeeld in drie aandachtsgebieden (je bent immers programmamanager of je bent het niet): thuis, mijn omgeving en mijn innerlijke wereld. Mijn noodplan bestaat eruit dat ik op alle drie de vlakken in kaart breng waar ik energie van krijg of hoe ik kan voorkomen dat energie weglekt. Zo hoop ik in ieder geval wat te stabiliseren en meer in balans te komen voor ik op innerlijke reis durf te gaan.

Thuis:

• Een huis als een nestje: kaarsen aan, kussentjes op de bank, een zomers plaid, een lekker muziekje.
• Creatief bezig zijn. Dingen creëren, opgaan in Photoshop, haken of het schilderen en behangen van mijn dochters kamer. Alles wat je kunt doen zonder dat het denkwerk vereist en dat bovendien een zichtbaar resultaat heeft.
• Schoon en fris ruikend beddengoed
• Rommelen in de tuin; wieden, schoffelen, zaaien, snoeien.

Omgeving:

• Mijn agenda iedere week een paar momenten blokkeren en dan "spijbelen" (een stukje fietsen, een boodschap doen, uit het raam kijken). 
• Alle sociale verplichtingen die ik doe omdat ik vind dat het moet in plaats van omdat ik het wil afzeggen.
• Mijn werkmail alleen aan het begin en aan het eind van de dag raadplegen. Tussendoor afsluiten. Blackberry uitzetten buiten werktijd.
• Succesjes vieren, ook als ze niet door anderen worden herkend of erkend.

Innerlijke wereld:

• Goed voor mezelf zorgen (genoeg slaap, mezelf optutten, ook als ik moe of somber ben)
• Bewegen (hardlopen! Ik heb als doel om mee te doen met de Ladies Run Rotterdam op 19 juni!)
• Met een tijdschrift in het zonnetje zitten of in bad liggen met een glas wijn en een boek
• Mijn dagboek (weer) gaan bijhouden zodat ik met een leeg hoofd kan gaan slapen
• Mediteren (zodra ik dat weer aandurf)
• Het "ABC'tje" van RET weer eens uit de mottenballen halen en mijn eigen gedachten toetsen volgens die methodiek

Waar grijpen jullie op terug in tijden van "nood"?

spanning

Ik voel me al een tijdje niet helemaal in topvorm. Moe, moe, moe en toch elke ochtend om half vijf wakker worden met enorme pijn in mijn rug. Ik ben mezelf in de afgelopen tijd een beetje kwijtgeraakt. Sinds een paar weken bezoek ik een osteopaat en hij vertelde me wat ik eigenlijk al wist: niet de drukte op mijn werk is de oorzaak (alhoewel het niet helpt), maar de manier waarop ik met drukte om ga.

Een pijnlijke conclusie voor iemand die op haar blog graag mag schrijven over het bewust zoeken naar eenvoud en een simpel leven. Ik zal maar uit de kast komen: ik ben net een mens. En niet zomaar één, ik ben een typisch vrouwmens met een aantal erg onhandige trekjes. Zo vind ik dat iedereen fouten mag maken, behalve ik. Ik heb last van bewijsdrang en vraag niet snel om hulp. In tegenstelling tot mijn mannelijke collega's zal ik niet snel uitspreken als ik het gevoel heb dat mij op het werk onrecht wordt aangedaan. Ik heb grote moeite met "nee" zeggen. En on top of all wil ik de allerleukste moeder, partner, baas en collega zijn die nooit moe of chagrijnig is, altijd geduldig, sociaal en ad rem is en altijd in is voor spontane acties. Goh, waar zou die vermoeidheid toch vandaan komen?

Terwijl de osteopaat mijn buik los masseerde van alle spanning die daarin was opgeslagen, gingen alle sluizen open: wat is er gebeurd dat ik mezelf zo heb laten meevoeren? Waar ben ik gebleven? Hoe kan het dat ik de afgelopen maanden mijn bewuste leven zo heb losgelaten en me nu een wrak voel? Op papier kan ik het allemaal zo goed verwoorden, maar in de praktijk neem ik klaarblijkelijk nog weleens een verkeerde afslag.

De emoties die loskwamen tijdens die sessie bij de osteopaat was mijn wake-upcall. Ik moet met mezelf aan de slag anders steven ik op een burnout af. Ik moet onderzoeken waar het fout gaat en wat mij verleidt om toch steeds weer in hetzelfde oude gedrag te stappen. Tja, en jullie zijn de afgelopen maanden zo'n baken geweest met jullie feedback en reacties dat jullie nu de pineut zijn: ik wil dit medium ge(of mis?)bruiken om mijn inzichten genadeloos eerlijk op te schrijven. In de hoop dat anderen er ook iets aan hebben, maar ook om me scherp te houden op mijn valkuilen. Op hoop van zegen dan maar.