Mijn belangrijkste reden in 2008 om eenvoudiger te gaan leven was dat ons leven grotendeels leek te draaien om werken, geld verdienen en consumeren. Het echte leven gleed aan ons voorbij omdat we altijd bezig waren met het bijkomen van de afgelopen werkweek of het voorbereiden op de komende werkweek. Ik wilde minder afhankelijk worden van geld en meer in contact komen met mijn échte drijfveren om iets wel of niet te doen. Tot dat moment had ik telkens promotie gemaakt omdat men het in me zag. Geloof het of niet, maar ik vroeg me nooit af of ik het zelf wel wilde.
Dezelfde zomer dat we besloten om ons leven 180 graden te draaien, vond ik een baan in de buurt die me op het lijf geschreven was. Of eigenlijk vond de baan mij. Ik kon iets betekenen voor mensen, iets toevoegen, en dat was een verademing. Een contract voor minder uren en veel minder reistijd betekende dat ik naast mijn werk (zowaar) tijd kreeg voor nog niet ontdekte hobby's. En om na te denken.
Maar na een tijd kroop het bloed waar het niet gaan kan. Bepaalde elementen uit mijn vorige werk begon ik te missen en ik startte een eigen bedrijfje naast mijn baan om het weer op te kunnen pakken. Ook het werk, dat ik na twee jaar redelijk op routine kon doen, gaf inmiddels minder bevrediging. Ik had nieuwe uitdagingen nodig. En een moestuin, breiwerk of nieuw recept compenseerden niet genoeg voor die beroepsmatige honger.
Ik heb me serieus afgevraagd of het niet puur een ego-kwestie was. Knaagde het dat ik in mijn nieuwe leven aanzienlijk minder belangrijk ben dan ik in vorige functies was? Een lastige vraag, omdat een eerlijk antwoord een pijnlijke conclusie kan geven. En tot op zekere hoogte speelde mijn ego zeker een rol. Maar als ik echt tot de kern ging kwam er (gelukkig) veel meer bij kijken dan dat.
Mijn definitie van succes is in de afgelopen jaren fors veranderd. Associeerde ik het vroeger puur met status en geld, inmiddels vind ik succes meer de mate waarin iemand in staat is zijn eigen potentie aan te boren, zichzelf maximaal te ontplooien. Ik heb voor mezelf dan ook geconcludeerd dat als mijn ambitie bijdraagt aan die zelfontplooiing, het geen kwaad kan. Maar zodra het op gespannen voet komt te staan met puur en bewust leven, dan moet ik het een halt toeroepen. Een spannende balans waar ik de komende tijd in mijn nieuwe functie vol mee te maken ga krijgen. Ik ben benieuwd hoe dat gaat uitpakken.
Wat denken jullie: kunnen eenvoud en ambitie samengaan? Kun je ondanks een klein en eenvoudig leven grootse dingen bereiken? Of gaat ambitie altijd ten koste van een eenvoudig leven?
Beste Mieb,
BeantwoordenVerwijderenHet moet kunnen. Zoals ik het lees gaat hier jou misschien ook niet om ambitie of succes maar meer om uitdaging. Net als je lichaam, hebben jouw hersenen ook uitdaging nodig om in vorm te blijven...
Groetjes,
Hallo Mieb,
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat het kan. Eenvoudigleven is een manier van denken, voelen en handelen. Als je bij jezelf blijft en promotie maakt omdat je het zelf heel leuk vind om dat werk te doen, dan kan dat absoluut alleen maar goedkomen. Het kan elkaar zelfs alleen maar versterken. Eenvoud verbied je niet om te groeien en te bloeien.En als de functie past doet die functie dat ook. Dat heeft niets te maken met status.
Het lijkt me moeilijk.In 'de grote mensen wereld' is ambitie een synoniem voor groter,meer,hoger,maar niet in de zin van meer tijd voor het leven,grotere voldoening, of hoger bewustzijn, ben ik bang. Ik zou het je graag gunnen dat dit samengaat,maar denk dat eenvoudig leven en ambitie al snel opgespannen voet met elkaar staan,tenzij je je grenzen met argusogen bewaakt. En dat leeft ook niet echt ontspannen. Een spannende tegenstelling!
BeantwoordenVerwijderenIk vind het spannende vragen die door jou hier worden aangesneden. Ik worstel daar zelf ook steeds mee. Op dit moment heb ik dan ook geen inhoudelijke reactie op jouw blog van vandaag. Ik ga er eerst nog eens goed over nadenken.
BeantwoordenVerwijderenEnne: gefeliciteerd met de promotie!
Moeilijke vraag, ik kan me voorstellen dat het je bezig houdt. Ik denk dat je het beste je hart kunt volgen. Je kunt altijd nog een stapje terug doen, en dan ben je in ieder geval een stuk wijzer.
BeantwoordenVerwijderenBetekent de nieuwe functie meer uren en meer stress, of is het puur een uitdagendere functie met meer verdieping? In dat geval lijkt me dat ambitie en eenvoudig leven prima samen kunnen gaan.
Je zin "klein en eenvoudig leven en grootse dingen beleven"trof me. Wat is de defenitie van groots?In onze conditionering lijkt groots met belangrijk en groeien te maken hebben. Kan groots ook niet "de diepten in"zijn.In mijn optie kan iedereen in elke levensituatie of dat nu baan is of niet "groots"leven. Vanuit een hartstocht voor het leven in al zijn eenheid. groeten Izerina
BeantwoordenVerwijderenToen ik dit las moest ik denken aan een blog post van Danielle Laporte van White Hot Truth .com. Volgens haar:
BeantwoordenVerwijderenGetting "balanced" is not the remedy to stress.
Passion is.
De hele blog is een aanrader.
"Kun je ondanks een klein en eenvoudig leven grootse dingen bereiken?
BeantwoordenVerwijderenWaarom zo nodig 'grootse dingen' bereiken? Je eigen 'kleine' dingen schenken dus geen bevrediging?
Go for it, girl! Zou ik willen toevoegen. Eenvoudig leven is een persoonlijke levenshouding maar moet geen keurslijf zijn waarmee mensen (vrouwen) buiten interessante maatschappelijke ontwikkelingen worden gehouden. Het gaat er m.i. om dat je zelf je grenzen bewaakt en zorgt dat je jezelf 's avonds zonder schaamtegevoel in de spiegel kunt aankijken.
BeantwoordenVerwijderenIk hoor een aantal van jullie zeggen dat het mogelijk is, als je je grenzen maar bewaakt; meer stress en meer uren is een no-go.
BeantwoordenVerwijderen@gusta: ik ben me er erg van bewust dat ik meespeel in het grote mensen spel, waar andere regels gelden dan die ik hanteer. Ik ben stiekem best zenuwachtig of ik me daarin staande kan houden. De ervaring zal het uitwijzen.
@Izerina: je hebt gelijk; grootsheid kan vooral ook in de diepten zitten. Maar ik vraag me in zijn algemeenheid weleens af hoe we de wereld politiek en economisch draaiend kunnen houden als iedereen alleen maar de diepte in zou duiken en er geen Obama's, Bill Gates en Oprahs zouden zijn.
@Mari: zeker een aanrader! Weer een hoop om over na te denken; dank voor de tip!
@Durk: nee, dat bedoel ik niet. Ik bedoel dat ik niet tevreden ben met de status quo; er zit beroepsmatig geen groei in. Ik heb uitdaging nodig - jij weet dat als geen ander. En toch wil ik vasthouden aan het bewuste leven dat ik heb. En dat levert soms dilemma's op.
Ik wil alleen maar even zeggen.... Mahatma Gandhi.. of anders Moeder Theresa ;)
BeantwoordenVerwijderenHet toppunt van eenvoudig leven én het toppunt van grote dingen bereiken!
groetjes!
@Linda: hahaha, gelukkig leg je de lat niet zo hoog :-D
BeantwoordenVerwijderenIs dat niet dodelijk vermoeiend, die eeuwige zoektocht naar jezelf? Ik ken je nu al even en alleen maar gebukt onder dat juk van onrust.
BeantwoordenVerwijderenBen je niet bang dat je, wanneer oud en grijs, je erachter komt dat je je tijd hebt verloren aan die queeste en de ware pareltjes van het leven over het hoofd hebt gezien? Die kleine dingen in het leven die samen vormen wat men in de volksmond nog wel eens 'geluk' wil noemen?
Ofwel; ben je niet bang dat je een utopie najaagt?
Of klink ik nu te blind en verbitterd?
Of ik moet natuurlijk hopeloos the point missen in je betoog hierboven :-)
BeantwoordenVerwijderen@Durk: ik denk dat de manier waarop ik nu leef er juist voor zorgt dat ik geniet van de kleine dingen. Mijn geluksniveau is onvergelijkbaar veel hoger dan een paar jaar geleden. Grootste verschil is juist dat de onrust getemperd is, dat ik - in tegenstelling tot vroeger - over het algemeen in staat ben intens en sensueel in het nu te leven.
BeantwoordenVerwijderenDe onrust waar ik hier over schrijf komt voort uit het feit dat ik niet meer diezelfde waarde toevoeg in mijn werk als toen ik twee jaar geleden begon; ik ben uit ontwikkeld op de plek waar ik zit en kan geen verdere verbeteringen meer aanbrengen.
Nu krijg ik de kans om op een ander niveau weer iets te gaan betekenen. En ben ik juist bang dat ik mijn verworvenheden van de afgelopen jaren op het spel zet. Ik wil namelijk niet meer zonder.
Kortom: nee, ik ben niet bang dat ik er later achter kom dat ik een utopie heb nagejaagd. En dat zou ik wel zijn als ik nog leefde zoals een paar jaar geleden.
Een heel mooie post, echt iets om over na te denken. Je ziet heel goed dat er fases in je leven zijn en je je ontwikkelt. De keuze die je een aantal jaar geleden maakte is nu niet meer de juiste maar toen wel. Het voegt toe aan je levenspad. Voor mij is de vraag nu andersom... mag ik gelukkig zijn als ik niet ambitues ben, als ik graag thuis wil zijn, knutselend in huis, hakend op de bank en het liefst een kindje om me heen?? Mag ik mijn talenten om met "speciale" kinderen te werken, mijn talenten laten en puur en alleen voor mezelf gaan leven??? Door gezondheidsproblemen die al 20 jaar spelen ben ik op dit punt aanbeland. De basis van dit dilemma is hetzelfde als bij jou denk ik...mag je je eigen weg volgen, mag je nú iets anders willen dan vorige week, mag je groeien, mag je je hele leven op zoek zijn naar jezelf????
BeantwoordenVerwijderenJAAAAAA, DAT MAG!!!!!
Dank je wel voor je mooie gedachten...
groetjes, Karin
@Karin: Ik denk steeds vaker dat ambitie is: worden wie je eigenlijk bent (en niet: wie je wilt zijn). Dus je eigen weg volgen, en die weer veranderen als je andere inzichten krijgt, is een geboorterecht.
BeantwoordenVerwijderenJa, zolang je de balans kunt blijven behouden.
BeantwoordenVerwijderen