na de stilte

Waar te beginnen als je heel lang zo stil bent geweest? Ik heb sporadisch iets laten zien van waar de energie het afgelopen jaar (!) in is gaan zitten en ik zou graag vertellen dat het nu helemaal klaar is, maar dan zou ik niet eerlijk zijn.

Eind april 2014 kwam het huis te koop waar het allemaal mee begon en dat ik inmiddels (niet zonder trots!) Ons Huis mag noemen. Na een zenuwslopend proces van bieden, een principe-akkoord, toch geen principe-akkoord en uiteindelijk - na lang praten - een definitieve deal, was het van ons. Ik zal de details over asbest, olietank, wespennest boven het plafond en allerhande verbouwingsperikelen besparen, maar geloof me: het waren enerverende maanden en die zijn ons niet in de koude kleren gaan zitten. Van september 2014 tot eind april 2015 is alle vrije tijd, energie en aandacht naar de verbouwing én de verkoop van het oude huis gegaan. Voor ontspanning, laat staan reflectie, was geen ruimte. Ook onze relatief eenvoudige manier van leven heeft in die tijd behoorlijk onder spanning gestaan. Zelf koken zonder pakjes en zakjes? Weinig geld uitgeven? Leven met aandacht voor elkaar en voor de kleine dingen die het leven de moeite waard maken? Ik zou graag zeggen dat we tijdens het hele proces onze bewuste manier van leven hebben volgehouden, maar in werkelijkheid hebben we vooral doorgebuffeld en hadden we er onze handen vol aan het tot een goed einde brengen van de klus.

Eind maart zijn we verhuisd, eind april hebben we ons oude huis overgedragen aan de nieuwe eigenaren; een jong stel dat binnenkort hun eerste kindje verwacht. En dat voelt goed. Nu we eindelijk weer wat rust terugkrijgen is er weer enige ruimte om ons "normale" leven op te pakken en te bespiegelen op wat deze periode me nu geleerd heeft. Een paar conclusies:

Ik werd maandenlang heen en weer geslingerd tussen het mooie vooruitzicht van een fijn nieuw huis en het afscheid van dierbare buren en het achterlaten van de plek waar mijn kinderen zijn opgegroeid (en wij zelf eigenlijk ook). En over dat laatste voelde ik me schuldig, want: wat een voorrecht is het niet om uiteindelijk zo'n huis te kunnen betrekken? Nu de rust weer terugkeert besef ik: verandering brengt stress met zich mee, in welke vorm dan ook. Moeilijke gevoelens wegdrukken brengt je nergens. Er bewust bij stil staan en accepteren dat deze gevoelens er zijn helpt bij de transitie. Het is gewoon niet alleen maar leuk. Het is regelmatig net zo leuk als dat het niet leuk is. En het mag er allebei zijn.

In tijden dat alle aandacht opgaat aan de combinatie van werk en een verbouwing en verhuizing is het eerste wat er bij inschiet het zorgen voor jezelf. Boodschappen doen en koken kost teveel tijd, yoga of meditatie is een niet noodzakelijk tijdverdrijf en tijd doorbrengen met vrienden komt wel weer zodra de verbouwing achter de rug is. Helemaal fout. Ik heb geleerd dat ik juist als het druk en hectisch is mezelf in letterlijke en figuurlijke zin moet voeden, omdat anders de batterij helemaal leeg loopt.

Een verbouwing kost geld. Slopen en breken geeft afval. Maar ook binnen dat gegeven kun je zoveel mogelijk vasthouden aan je principes: het loont de moeite van alles wat uit je huis gebroken of gesloopt wordt te bekijken of je het op een andere manier kunt aanwenden. Of er iemand anders blij mee kunt maken. De oorspronkelijke keuken uit de jaren '60 heeft een nieuwe eigenaar gevonden, evenals twee oude wastafeltjes en diverse lampen. Waar mogelijk zijn materialen hergebruikt en wat er echt weg moest is zo milieuvriendelijk mogelijk afgevoerd.

Een nieuw huis voelt niet meteen als thuis. Ook al zijn we er maandenlang intensief mee bezig geweest, hebben we over alle details nagedacht en heb ik bij het schoonmaken nagenoeg elke vierkante millimeter gezien, de eerste nacht voelde het als slapen in een vreemd huis. De geluiden zijn anders (al die natuur is voor ons ex-stadsmensen echt even wennen!), een oud huis heeft andere gebruiksaanwijzingen en de route naar de dichtstbijzijnde brievenbus, naar het werk of naar school moet uitgezocht worden. De eerste weken voelde het steeds alsof we binnenkort weer zouden moeten "uitchecken". Dat veranderde eigenlijk pas toen op de prachtige eerste Pinksterdag spontaan een flink aantal vrienden en bekenden langs kwam om ons huis te bekijken en te ontgroenen. Een ouderwets rommelige middag in de tuin vol met volwassenen, kinderen, eten en drinken en ouderwets goede gesprekken. Uiteindelijk is het kunnen vieren van het leven met je gezin en je vrienden wat een huis tot een thuis maakt.

Uitzicht vanaf mijn nieuwe werk- annex yogaplek in mijn eigen kantoortje

nieuwe favoriete leesplek in de tuin, tussen de seringen en de Lelietjes van Dalen