seizoenen

Toen ik vanochtend de tuin in stapte rook het naar herfst. Een geur die aanzienlijk frisser en tintelender is dan de geur van lente of zomer. En opeens had ik een bestemming voor de rijpe pruimen uit de moestuin die ik cadeau heb gekregen: ik heb zin in chutney. Nog niet zozeer om het te eten - dat vraagt in mijn beleving om avonden waarop de regen tegen de ramen slaat - maar om het te maken. En dus ging ik aan de slag: appels in stukken, pruimen ontpitten, uien in ringen snijden en de specerijen bij elkaar zoeken. Inmiddels staat het geheel te pruttelen en ruik ik de verrukkelijke geuren tot in de tuin, waar ik met mijn laptop wat administratie aan het bijwerken ben.

Bijzonder eigenlijk, hoe de ontwikkelingen in de natuur je langzaam maar zeker voorbereiden op het volgende jaargetijde. Het verwerken van de oogst uit de tuin, de prachtige oranje pompoenen die opeens in volle glorie mijn oprit overnemen en over een paar weken onherroepelijk in mijn herfstige lievelingsgerecht verdwijnen (voor de nieuwsgierigen: risotto met geroosterde pompoen en salie. Héérlijk!). Alles staat uitbundig, rijp en sappig te zijn, maar de spinnewebben, de vochtiger ochtenden en het merkbaar kortere daglicht verraden dat de herfst niet ver weg is.

Vroeger had ik daar moeite mee, maar sinds ik tuinier ervaar ik de seizoenen een stuk bewuster en loopt mijn gemoedstoestand min of meer parallel. Na een uitbundige zomer waarin we veel op de buitenwereld gericht zijn geweest voel ik de fysieke behoefte om letterlijk en figuurlijk weer wat meer naar binnen te keren. En terwijl de bomen van kleur veranderen, verander ik mijn huis van een in- en uitloop zomerhuis naar een knus binnenhuis, met dekentjes op de bank, kaarsen en warme kleuren. In de winter koester ik me in een aanzienlijk kleinere wereld. De tuin is in rust en zelf ben ik ook meer verstild en naar binnen gekeerd. De winter is tijd voor lezen, denken en schrijven. En om me na een frisse wandeling te warmen aan een rijke stoofschotel die al uren staat te pruttelen. Maar zodra de eerste krokussen verschijnen en de natuur weer langzaam tot leven komt breek ik zelf ook weer een beetje open. Krijg ik behoefte aan actie en aan buitenlucht.

Vroeger waren de late lente en de zomer mijn lievelingsseizoenen, maar sinds ik besef en accepteer dat de natuur zijn eigen ritme heeft en heb ik er baat bij om daar naar te luisteren en er op mee te deinen. Nu heb ik geen lievelingsseizoen meer. Daarom kook ik bij de eerste herfstgeur in mijn korte broek en op teenslippers een flinke voorraad chutney. Kom maar op, ik ben er klaar voor. Maar of ik het volhou om de chutney met rust te laten tot de regen tegen de ramen slaat, daar sta ik met deze fantastische geuren niet voor in.

pruimenchutney met appel in wording; kijk voor recept en eindresultaat op http://miebeet.blogspot.nl/ 

mijn nazomertuin met rechts mijn buitenwerkplek