hardlopen

Ik heb van oudsher een haat-liefdeverhouding met hardlopen. Telkens (lees: ieder voorjaar) begin ik vol goede moed met een zogenaamd "couch to 5K" programma en vaak haat ik hardgrondig iedere minuut die ik op een hoog tempo "moet" uitlopen. Ieder pijntje of ongemak lijkt bij elke stap groter te worden, mijn hoofd bonst en mijn tred voelt alsof ik betonschoenen draag. Pas achteraf, onder de douche, maakt een grote tevredenheid zich van mij meester: ik heb mezelf overwonnen. Na een aantal weken grimmige volhardendheid laat ik de goede voornemens langzaam los en tegen de tijd dat de blaadjes van de bomen vallen belanden mijn hardloopschoenen achterin de kast.

Dit seizoen verschilde aanvankelijk niet veel van de vorige jaren. De sportschoenen kwamen in het vroege voorjaar, stoffig en wel, tevoorschijn. Het couch to 5K-programma werd weer op de MP3-speler gezet en ik begon met een minuutje wandelen, twee minuutjes hardlopen. Als stok achter de deur had ik al aan het begin van het nieuwe jaar ingetekend voor een evenement. De trots na het uitlopen van mijn eerste 5 kilometer smaakte naar meer en in de maanden erna volgenden nog drie keer loopevenementen van 5 kilometer.

Mijn hardloopsessies krijgen heel langzaam een ander karakter. Tijdens het lopen lukt het me steeds vaker helemaal naar binnen te keren en te analyseren wat er daar gebeurt. En dat is niet altijd mooi; soms ontdek ik eigenschappen als gemakzucht of ijdelheid. Maar ook doorzettingsvermogen en zachtheid. En soms denk ik aan niks. Iets wat me tijdens meditatie moeilijk lukt ontstaat tijdens het hardlopen spontaan: een leeg hoofd en het gevoel alleen maar te zijn. Ik noem dat bij mezelf een Forrest Gump-momentje.

Dit seizoen is er iets veranderd. Ik ben gaan beseffen dat hardlopen niet zozeer een kwestie van fysieke conditie is, maar van mentale kracht. Ik herken het wanneer ik wil opgeven en onderzoek dan waar dat vandaan komt. Soms is dat eenvoudigweg vermoeidheid of fysiek ongemak. Maar soms houdt mijn brein me voor de gek en probeert het me zo snel mogelijk met allerlei smoesjes weer thuis op de bank te krijgen. Door als een soort buitenstaander naar dit soort gedachten te kijken merk ik dat het makkelijker wordt langer vol te houden.

Hardlopen is een manier om mezelf beter te leren kennen, met mijn mooie en minder mooie kanten. Ik ben geen ambitieuze hardloper, maar ik heb het idee dat ik met de ervaringen van deze zomer mijn sportschoenen in de herfst niet achter in de kast zal laten belanden.