05 december 2010

pleidooi tegen perfectie

Ik zal het maar toegeven: ik raak tamelijk snel geïmponeerd door mensen die perfectie uitstralen.

Mensen die goed gekleed met welopgevoede kinderen in een keurig gewassen auto door de wereld bewegen. Wiens huis op elk moment van de dag spic and span is, met een verse bos bloemen op tafel en servetten die passen bij het tafelkleed. Die er ondanks een verantwoordelijke baan of intensief vrijwilligers werk in slagen iedere avond op dezelfde tijd een gezonde en smakelijke maaltijd te serveren voor het gezin. Die de kinderen vervolgens in een keurig tempo én met mes en vork opeten, waarna ze bedanken voor het heerlijke diner. Mensen die geen verjaardag vergeten en altijd een persoonlijke attentie cadeau doen.

En dan ben ik daar. Ondanks mijn streven naar perfectie is mijn huis op vrijwel elk tijdstip van de dag rommelig. Als mijn haar goed zit berust dat op louter toeval. De bos bloemen die ik drie weken geleden kreeg in verband met mijn nieuwe baan moet ik zo écht eens weg gaan gooien. Minstens één dag per week eten we een diepvriespizza of tosti's in verband met gebrekkig boodschappenmanagement. Iedere ochtend zoek ik in het halfduister twee dezelfde sokken bij elkaar in de berg schone was die ik nog niet heb opgeruimd. Met wisselend succes, blijkt vaak zodra het daglicht doorbreekt.

Toch ben ik steeds vaker blijmoedig imperfect. Van perfectie wordt je namelijk nogal obsessief en vermoeid. Het streven naar perfectie ontneemt je spontaniteit. En wat het belangrijkste is: perfectie gaat vooral om het uiterlijke plaatje en heeft geen enkel verband met wat je doet of wie je bent. Perfectie kan je er van weerhouden om je échte drijfveren te onderzoeken, want daar kom je helemaal niet aan toe als eerst je uiterlijk en je omgeving aan optimale kwaliteitsnormen moeten voldoen. Je hebt het punt perfectie namelijk nooit bereikt, de horizon verspringt steeds zodra je hem nadert.

Natuurlijk mag je best streven naar een bepaalde kwaliteit, een net huis of een goede haardag. Maar vergeet dan niet er vol overgave van te genieten. Perfectie loslaten heeft me geleerd van kerst te genieten; iets waar ik vroeger een grondige hekel aan had. Juist door de schoonheid in imperfectie te zoeken vind je acceptatie: ik ben geen perfecte moeder, maar ik moeder wel vol overgave. Ik zie er niet perfect uit, maar ik schep er plezier in om goed voor mijn lijf te zorgen. Mijn huis is rommelig, maar het is voor ons een warm bad, waarin we Leven met de hoofdletter L.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat het leven een stuk prettiger wordt als je niet meer zoekt naar perfectie, maar naar inspiratie. Om er maar eens een quote van Leonard Cohen tegenaan te gooien:

There's a crack in everything,
That's how the light gets in

19 opmerkingen:

  1. Ok, ik ben vaak te gauw enthousiast. Dat geef ik toe. Maar ik heb nu echt een (hele grote) brok in mijn keel.
    Dit is DE meest PERFECTE blogpost / stukje / artikel / samenvatting over dit onderwerp die ik ooit heb mogen lezen.
    Dank je wel.
    NZ

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Grappig dit. Bij het lezen van je blog heb ik juist het gevoel dat jij perfect bezig bent. Een boeiend persoon die bewuster leeft, uitgebreid kookt, haar kinderen weet uit te leggen dat consuminderen z'n voordelen heeft, een leuke baan heeft, mooie foto's maakt, een boeiend blog bijhoudt. Zo iemand waar ik dan weer vol bewondering (en enige afgunst) naar kan kijken.

    Leuk om vervolgens te lezen dat je jezelf verre van perfect vindt. Hieruit blijkt maar weer dat aan de 'buitenkant' eigenlijk nooit wat is af te leiden. Iedereen geeft z'n eigen, incomplete plaatje af naar de buitenwereld.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Van perfectie word je inderdaad niet gelukkig. Verder kan ik me vinden in wat Irene zei. Tenslotte, een beeetje meer organisatie kan je veel stress en tijd besparen. (b.v. kleding voor de volgende dag s'avonds klaarleggen)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Geweldig weer dit schrijven. Je raakt me iedere keer weer, dit keer ben ik diep geroerd. Perfectie nastreven is inderdaad voor de bühne, inspiratie vinden zit van binnen. Dank je.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Grappig,ik had hetzelfde citaat voor ogen toen ik mijn blog stukje op LICHT LEVEN van 30 november schreef.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat is perfect? Iets,dat voldoet aan een stel normen,bedacht door wie? En gericht waarop?. Zoals jij geimponeerd kan raken door (buitenkant)perfectie,kan ik er licht kippenvel van krijgen. Ook niet aardig,want ik elk van ons ,hoe we er uit zien en hoe we ons gedragen,zit die goddelijke vonk.Groeten Izerina

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Mooi geschreven en zo waar...dank je wel
    liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Juist het omarmen van imperfectie brengt je perfect in balans.

    Een hele mooie blog.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. ongelooflijk treffend. heel goed verwoord!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Hoe herkenbaar! Terwijl ik je stukje las moest ik lachen, omdat ik ook weet dat die berg was (schone, dat dan weer wel) op me wacht en de sinterklaascadeaus ook wel opgeruimd mogen worden (maar het staat nog zo gezellig).. en ik geniet :)

    Lang leve het leven!
    ..en thnx voor je mooie blogje..

    BeantwoordenVerwijderen
  11. O zo waar wat je schrijft. Er is denk ik ook een beetje levenservaring voor nodig om dingen zo te kunnen bezien en te relativeren. Als twintiger streefde ik ook naar perfectie, als dertiger probeerde ik naar de buitenwereld toe nog een soort van perfectie uit te stralen en nu als net veertiger neig ik steeds meer naar het imperfecte, maar het echte plaatje van mezelf. En dat voelt goed. (En dat had ik nooit verwacht).

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Een blogje naar mijn hart. En alles wat je met liefde doet is goed. En goed is voor mij goed genoeg, beter dan perfect.

    Liefs, Haagje

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ik voel me altijd geïntimideerd door mensen met enorm beleefde, welopgevoede kinderen. Die inderdaad keurig met mes en vork eten en zo. Niet dat die van mij niet opgevoed zijn, maar soms zie je het er zo slecht aan af!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ik ben altijd bijzonder geimponeerd door mensen die kinderen hebben. Laat staan welopgevoed.

    Die genoegens zijn me nog niet gegund :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Ik word even stil van al die reacties...het lijkt wel echt een vrouwending, dat streven naar perfectie (en het afgunstig kijken naar andere vrouwen die het op het oog allemaal goed voor elkaar hebben). Wat kunnen we onszelf het leven af en toe lastig maken. Overigens moest mijn gezin erg gniffelen dat ik op sommigen over kom als iemand die het zelf allemaal goed op een rijtje heeft. Niets is minder waar! Alleen lig ik daar inmiddels niet meer wakker van en dat spaart een hoop energie.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Ik hou van imperfectie, maar mijn imperfecte zelf streeft altijd naar perfectie. Misschien moet ik maar meer naar mijn zelf gaan toestreven en minder naar wat ik hoor te zijn... Het geeft idd een heel andere dynamiek aan de omgeving!

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Ik ben er ook zó één met verschillende barstjes hoor! Eigenlijk geheel gebarsten en toch probeer ik er nog wat van te maken, haha! Eigenlijk heb ik een stuk fijner leven (en mijn gezin ook) dan die perfectionistische mensen (ja, ik ken ze ook; hebben nooit tijd voor leuke dingen en racen met allerlei briefjes langs hun klussen..).
    Nee, als je kinderen volwassen zijn zullen ze zich echt niet die rommelige kasten herinneren, maar wel dat de Lego altijd in de kamer mocht staan tijdens vakanties...
    Hou vol hoor, imperfectie is de mens, perfect is té goddelijk voor ons!

    BeantwoordenVerwijderen